Daar kwamen wij afgelopen donderdag in terecht. De dag ervoor had Angels binnen 1,5 uur tijd een fikse melkklierontsteking ontwikkeld met een temperatuur erbij van 40.7 graden. snel naar de da waar ze ab kreeg en een koortsdrukkend middel, want de temperatuur bleef oplopen. Thuisgekomen ging de temperatuur snel naar beneden en dachten wij dat we weer redelijk rustig konden ademhalen.

De volgende dag begon Angels aan haar bevalling, alles ging normaal, totdat het eerst pupje overleden ter wereld kwam. Teleurstelling, verdrietig, maar wetende dat dit bij iedere bevalling kan gebeuren wachten we met goede moed op de volgende. En die kwam maar niet, ondanks dat Angels wel wat weeën had. Ons begon langzaam een heel naar gevoel te bekruipen…

Na 2 uur haar opgepakt en naar de da gebracht en na onderzoek kon hij niet anders concluderen dat Angels haar pupjes overleden waren.

Omdat haar temperatuur inmiddels weer aan het oplopen was, ze al een geïnfecteerde buikwand had en het de pups toch niet meer zou redden hebben we de optie “keizersnede” voorbij laten gaan, dat zou een te groot risico geweest zijn voor ons meiske.En dat hield dus automatisch in dat wij een bevalling moesten gaan doen die geen vreugde zou kennen en voor Angels ook best zwaar zou zijn, omdat dode pups nu eenmaal niet meewerken en meiske het dus op eigen kracht moest doen.

Volledig gedesillusioneerd naar huis dan en wachten op wat komen ging. Hopen dat er toch nog een levend pupje geboren zou worden en de moeilijke taak om een aantal mensen van hun roze wolk af te trekken en de lieve mensen in Zweden te moeten vertellen dat er waarschijnlijk geen levende mini-Hamletjes geboren zouden worden. Op de automatische piloot gingen we maar gewoon verder. Sterk zijn voor Angels die er helemaal niets van begreep.

Met de uren en de ene na de andere doodgeboren pup verdween ook de hoop op dat ene kleine wonder. En dat was terecht, want ze waren gewoon allemaal overleden.

En dit moet dan weggeschreven worden onder de noemer “dikke pech”. Pech dat ze op dat moment de ontsteking krijgt. Krijgt ze ‘m een dag later….ook heel vervelend, maar dan waren de pupjes veilig geweest. Pech dus…hoeveel kun je hebben:-(

Dit is de meest horrorvolle bevalling die we meegemaakt hebben. Denk je normaal…hé, weeën, joepie…nu dachten we……ow god, daar is er weer een…snel alles checken, helaas, weer dood…reanimeren tegen beter weten in. Al die prachtige wezentjes die op een haar na het levenslicht niet mochten zien.

En dan Angels, die het eerste pupje zachtjes uit mijn handen pakte, vol automatisch de navelstreng doorbeet en vervolgens fanatiek begon te poetsen. Die blik in haar ogen naar mij toen pupje niets deed….ze snapte er niets van en ze ging er steeds minder van snappen toen al haar pupjes weggehaald werden. In één woord: afschuwelijk.
Dit was dan het einde van ons grote “Zweden avontuur”. Na leuke dagen in Zweden, een spannende tijd naar de echo toe, dan een nog spannender tijd naar de bevalling toe eindigde dit avontuur in een drama die niemand had kunnen of willen voorzien.

Dag droompuppies……..prachtige kindertjes hebben die 2 gebakken…maar helaas, over en voorbij.

Soms is fokken helemaal niet leuk en dat is dan zachtjes uitgedrukt. Het lijkt wel of het steeds een tandje beroerder moet wat je overkomt en je gaat je dan ook afvragen…what’s next?

Het zal even duren voordat we hier weer over de toekomst na kunnen/willen gaan denken. Zoveel verdriet en teleurstellingen en zo weinig lichtpuntjes in de laatste jaren, dan rijst regelmatig de vraag…waar doe ik het eigenlijk voor. Maar ooit zal misschien het bloed wel weer kruipen.

Onze zorg ligt nu bij Angels wiens melklierinfectie pittig doorzet en ze heeft er knap last van. Ook emotioneel heeft ze het zwaar. Zoekt nog steeds haar pups, graaft nog steeds kuilen en loopt zichzelf in de weg.

De tijd moet de wonden helen………….