Ach, we zijn zo gezegend met deze heerlijke ouwe doos!

Ze geeft ons dagelijks zo vaak reden tot glimlachen en het is zo heerlijk om haar zo te zien genieten van de kleine dingen in het leven.

Zeggen ze ook wel eens dat je oude honden niets kunt leren…hahaha, nou, deze dame bewijst dagelijks het tegendeel.

S’morgens ga je eerst samen met je dikke zoontje naar het kantoor, want daar scoren we een snackie bij papa. Dan snel terug naar de anderen, want als mama uit de badkamer komt, gaat ze kippen voeren en daarna krijgen we daar allemaal een snackie uit de schuur. En uit de schuur komen alleen bijzondere (lees: lekkere gedroogde pens, eendevoeten of andere beestachtige onderdelen) snackies.

Dan pakt ze buiten een snackie aan en rent ze snel terug naar de deur waar Broer achter zit, in de hoop dat als ze daar naast gaat zitten dat ze dan 2 x scoort.

Helaas voor haar tellen we die snackjes netjes uit, dan hoef ik echt niet te twijfelen of ze wel of niet gehad heeft.

Daarna huppel je weer mee naar de keuken, want dan moet de dagelijke medicatie, die geserveerd wordt in een schepje honing genuttigd worden. Soms doe ik de dingen in een andere volgorde en als ik dan al aan de koffie zit, kan ze me echt vanuit het midden van de keuken aan zitten kijken met zo’n smoel van….vergeet jij niet iets?

Grappig is dan, dat als zij dan haar honinghap krijgt, dan de andere honden niet verblikken of verblozen. Niemand die het in zijn/haar hoofd haalt om naar dat bakje te kijken of te wijzen voordat oma ermee klaar is.

Dan is het dutten tot aan onze lunch. Rond die tijd gaan de dames naar binnen en gaat Broer naar buiten. Dusty zorgt dan de laatste tijd dat ze erbij is wanneer ik het brood klaarmaak. Ze is er namelijk achter gekomen dat als ik daar klaar ben, er al een rondje “plakje worst” wordt gedaan. De 2 overige plakken nam ik dan met lunch en al mee naar het kantoor, waar zij en Broer die dan kregen.

Nu zorgt ze er dus voor dat ze al bij het keukenrondje aanwezig is en dan hobbelt ze snel met mij en mijn boterhammen mee naar kantoor om daar vrolijk nog een snackrondje te doen.

Dit soort dingen leert ze dus door het 1 á 2 x mee te maken en in het vervolg “eist” ze dan dat het zo gebeurd:-)

Bij het avondeten krijgen ze allemaal een hapje van wat over is. Omdat ze zo’n gezellige ouwe taart is krijgt ze van Frank altijd al een klein stukje extra. twee…drie keer gedaan en de dagen erop staat ze naar de grond te staren van…ik zie ‘m niet liggen. Dus haal het eens in je hoofd om haar te vergeten, dat doe je dus echt niet, want dan gaat ze de zogenaamde demente doos uithangen met een kop van…snap er niets van…kan me vleesje niet vinden…….zoek zoek zoek…verontwaardiging alom. Dus om dit soort drama’s te voorkomen, gewoon niet vergeten.

Dusty krijgt al haar snackjes op de grond aangereikt aangezien ze nogal krokodillerig is aangelegd en naarmate de leeftijd vorderde het erop leek dat de bijtkracht en het idee “ik mag niet mishappen” ook vorderde. Nadat ze me de laatste keer echt m’n halve vingertop eraf gebeten had, trappen we er niet meer in en liggen snackjes voor Dusty op de grond.

Maar daarmee weet ze ook meteen dat als ze stompzinning naar de grond gaat staren en rondkijken, wij dus gaan twijfelen of snackje niet is gelanceerd of wat dan ook, dus in het ergste geval van twijfel pakken we maar een nieuwe.

Jaja, we laten ons nogal graag in de boot nemen:-))

Gaan we wandelen, dan weet ze dat als de jongste ploeg gaat, dat je maar beter niet in het pad kunt lopen, zeker omdat ze dan toch niet meegaat. Kom ik met die ploeg terug dan ga ik vaak met de volgende ploeg er meteen achteraan weg en dan komt ze spontaan naar buiten gerend in het kader van….en nu ga ik ook mee. Want dan natuurlijk ook gebeurd.

Nu kan ze echt niet ver meer lopen hoor, maar ze geniet zo zichtbaar van de andere luchtjes, het gestruin door het hoge gras, het poedelen in het watertje als het wat warmer is. Dan lopen we een trajectje wat van bank naar bank gaat en waar we tussentijds even pauze kunnen nemen en dat de rest dan verder om on heen rondrommelt.

S’avonds laat ga ik met Broer nog altijd even voor op het gras heen en weer stappen. Dat heeft ze op een dag ook ontdekt, nou ja, het was meer dat ik ontdekte dat ze dan wat sneller plaste en sinds die tijd hobbelt ze iedere avond mee. Ze wacht ook echt met pies/poep totdat ze met ons mee kan hoppen, dus denken…ach, ik ga wel even met Broer alleen moet ik echt niet doen, want dan kunnen we de volgende ochtend dweilen.

Ook dat heeft ze met het verstrijken van de jaren wel geleerd…piesen doe je buiten, maar als iedereen slaapt en je erg nodig moet en je doet het binnen dan zeurt er verder ook niemand over.

En ook s’avonds weer, vergeet ik de honinghap, dan gewoon blijven kijken en keutelen totdat ik denk…oh ja, ik vergeet iets.

Sinds de temperaturen oplopen is ze weer vaak buiten te vinden, lekker luierend in het zonnetje, beetje keuvelen door de tuin. Het lijkt wel of ze er echt energie van krijgt. Omdat ze natuurlijk stokoud is krijgen we het redelijk snel benauwd als ze eens een offdagje heeft, maar met deze weersomstandigheden zijn de offdagjes ver weg gelukkig.

Ondertussen staat ze dan ook weer in haar zomerjurk. Uiteraard krijgt zij het kortste en meest vormeloze modelletje die we op voorraad hebben. Enige doel bij haar is ook om snel klaar te zijn, zodat ze weer snel van de tafel af kan, die ze de laatste jaren “eng” is gaan vinden.

Haar boeit het niet, ze was weer duidelijk blij van die pruik verlost te zijn en als je zo’n persoonlijkheid en karakter hebt zoals zij dat heeft, dan heb je geen lange vacht meer nodig om mooi gevonden te worden.