Tijd voor een updatetje 🙂

Dinsdag dus de jongelui weer ophalen, fris en fruitig dachten we. Nah, dat viel best tegen. Heather was redelijk, maar Broer was nog steeds half comateus. Liep wel naar de auto toe e.d. maar dan wel bijna op z’n knieën en daar was het ook meteen van “plof” ik lig weer.

Thuisgekomen idem, niet eens naar het gras gekeken, zo naar binnen, kleedje gezocht en verder pitten. Heather was wat rillerig en die hebben we dus maar onder een dekentje gelegd. Later werd Broer ook rillerig en kon die onder hetzelfde dekentje tezamen met wat kruikjes voor extra warmte.

Gedeelde smart = halve smart

Ondertussen was het lunchtijd en dan krijgt iedereen altijd een stukje worst, dus ook voor deze twee een stukje gereserveerd. Heather wilde wel, maar Broer helemaal niets. Dit hield hij helaas de rest van de dag vol, geen eten, geen drinken, niks. Wel viel op dat hij veel kwijlde, beetje misselijk waarschijnlijk, maarja, wat doe je eraan op zo’n moment 🙁
De volgende dag was Broer nog idem, best wel algehele malaise en nog steeds niks tot zich willen nemen. Heather huppelde ondertussen alweer rond, al etende als een bootwerker, alsof er weinig tot niets gebeurd was met haar.
Tijd om de internist te bellen, want niet eten ala, maar niet drinken is natuurlijk helemaal niet goed en water wat ik ‘m voorzichtig in zijn bek spoot liet meneer er zo weer uitlopen.

De internist wilde Broer graag even zien en ik vertrok weer met ‘m richting Ommen. Daar aangekomen viel het gekwijl hun ook meteen op. Afijn, de nodige onderzoeken, röntgenfoto’s, echo, bloedonderzoek enz. toonden geen lichamelijke oorzaak voor de misselijkheid. Aan één kant fijn natuurlijk, aan de andere kant waren we an sich nog geen steek opgeschoten. Dus toen maar wat antimisselijkheidsmiddelen (primperid) ingegeven en ook een aantal injectiespuiten tot na het weekend mee gekregen om die misselijkheid te onderdrukken zodat hij toch uit zichzelf wat gaat eten en drinken.

Wat al wel meteen opviel bij dat ritje naar Ommen in de klappende zon, dat Broer zich weliswaar (wie immer) opwond in de auto, maar geen benauwdheid meer! En daar deden we het natuurlijk voor. In voorgaande toestand had hij een ritje als deze niet eens overleefd.

Thuisgekomen had dat spul al enig effect, vrij snel wilde hij wat water drinken…halleluja. Daarna was het weer slaapjestijd en tegen etenstijd lustte hij zowaar ook wat hapjes eten. In de loop van de avond werd hij helderder in zijn aanblik en heeft hij meerdere keren wat gegeten en gedronken. Mag ook wel, want maandag woog hij 41,5 kilo en gisteren 38,2 en dat wordt voor een grote Broer toch wel wat weinig.

Vanmorgen was hij het weer helemaal kwijt. Ook de injectie Primperid had niet al teveel effect. Wel wist ik ondertussen dat ik gerust wat dwingender dat water mocht ingeven, want vocht had hij nodig, al is het maar omdat anders je medicatie (antibiotica en pijnstillers) niet opgenomen worden. Heb zelf ook sterk de indruk dat hij of van die pijnstillers, of van die Ab misselijk wordt, dus het is een beetje links en rechtsom. Bij zo’n operatiegebied kun je het je ook niet veroorloven een infectie te krijgen, dus die ab zal er toch in moeten. Komt goed…heeft alleen wat meer tijd nodig.

Meer tijd dan zijn zus…die ons versteld doet staan, want we hadden juist verwacht dat zij, met haar dubbele operatietijd als grootste vaatdoek zou thuiskomen. Niets is minder waar. Ze kruimelt alweer lekker rond, eet en drinkt prima. Vind die balletjes gehakt in plaats van een droog koekje eigenlijk helemaal niet slecht geregeld. en het is dan dat ze een suja van bijna 20 cm op der keel heeft zitten, maar anders zag je niets aan haar. Ja nee, toch wel wat. Vanmiddag had ze de ijdele hoop dat we met de auto weg zouden gaan en stond ze bij het hek te springen…..en ook hier…geen benauwdheid…en daar deden we het toch voor. Verder moet ze nog wel gewoon rust houden, dus we houden haar het liefst bij Broer in het kantoor, want stel dat een paar anderen van A naar B willen en zij staat in het pad, dan zou het kunnen gebeuren dat de chirurg weer overnieuw kan beginnen en daar zitten we natuurlijk niet op te wachten. Dus dame mag gewoon de volle 14 dagen rust houden. Vanavond probeerde ze bij het eten uitdelen mee te blaffen en met wat fantasie kon je er nog wel een “woef” uithalen, maar veel stelde het niet meer voor. Wel jammer, want Heather had altijd een leuk blafje, nou ja meer een leuk wowwowtje.

So far met wat kleine hindernissen so good.