23-02-2011 Buchholz in der Nordheide.

Daar gingen wij afgelopen zondag heen. Vijf uur uit bed, 6 uur in de auto en met Angels naar Buchholz, wat ergens in de buurt van Hamburg ligt, om te trachten het laatst benodigde CAC te gaan verdienen wat ze nog nodig had om Duits Kampioen te worden.

Daags ervoor was er behoorlijk wat sneeuw in die regio gevallen, maar we hoopten er maar op dat de Duitsers hun straatjes netjes geveegd hadden en dat hadden ze gelukkig gedaan. Ze hadden ook mooi weer besteld voor die dag, want afgezien van wat kou, was het mooi zonnig weer en dat is altijd prettig als je de Boppert schoon wilt houden, maar toch ook even de beentjes wil laten strekken.

Rond half negen arriveerde we bij de showhal en gingen we naar binnen om een plekje te zoeken. De Boppers stonden achterin de hoek, dus wij ook maar die kant op en opgevoed zoals we zijn begroette we iedereen netjes met een “Gutenmorgen”. En net als de vorige keer toen we in die regio waren trok ook werkelijk niemand z’n kop open en konden we hooguit een sjaggie blik vangen.

Nou ja…we kwamen voor een CAC, niet voor de gezelligheid, dus een end verderop ons kamp opgezet en met Angels aan de gang gegaan, want we waren als eerste aan de beurt.

Er waren in totaal 7 honden ingeschreven, 7 teven, waarvan er eentje afwezig was. Die ene exposant die afwezig was had me de avond tevoren wel geschreven “dat ik op zeker de BOB zou worden”.

Leuk natuurlijk, maar of je daar zo blij mee moet zijn. Het voegt weinig toe en je mag/moet de hele dag blijven wachten op de Best in Show keuring. Eigenlijk hoopte ik dus op het CAC en dan hasta la pasta naar huis.

Maar eerlijk eerlijk, na het warme spontane welkom wat we kregen had ik steeds meer trek om even heel erg m’n best te doen en een hollandse kubel voor de duitse deur te leggen.
Na een bakje koffie, aan het werk dan maar, want er stonden 4 tussenklasteven en ik kende er natuurlijk niets van, dus ik wist ook niet wat ik dus tegen had. Maar de KM, een finse mevrouw, erg grappig mens trouwens, die dreunde de keurverslagen zodanig hardop op, dat ik voordat ik de ring inging , ik eigenlijk al wist dat mijn vrije zondag er in zijn totaliteit aan zou gaan. Maar goed, we zijn zelf ook niet blind en van het hele klasje tussenklasteven was er voor hun helaas niet eentje die goed gangwerk liet zien. En daar tilde mevrouw de Km toch wel zwaar aan. Ik ging dan ook met een goed gevoel de ring in, want als de 1ste drie van die klasse een U kregen, dan zou Angels die ook op zeker krijgen en was het bijbehorende CAC in the pocket.

Na een ronde lopen begon de KM met de keuring. Toen ze Angels front voelde trok ze een verbaasde kop naar mij… Dus ik had zoiets van……..uhhhhhh….zegt ze….My goodness…she’s got a forechest…I didn’t think I would feel one today (big smile erbij) en ik was zeker…die grote glimbekert was voor ons, dit viel niet meer te verliezen, al had ik het graag .

En inderdaad, Angels werd de BOB en ronde dus in stijl haar Duitste kampioenschap af.

Toen begon het ellenlange wachten tot ze aan die eindkeuring begonnen. Niks te doen daar verder, niemand om mee te beppen, dus dat was gaap, hang, zucht steun tot over 5 uur toen we eindelijk aan kon treden. En och erm, we mochten nog geen rondje lopen, nope, even naar de overkant en weer terug. zeker zo’n 5 meter bij elkaar en toen werd de Collie als BIS gekozen. Prima, als we maar klaar waren. Zou je dan normaal gesproken nog kunnen denken…gut jammer van die mooie grote beker….nope, geen beker, de BIS werd alleen extra gewend met een grote zak eukanuba Nou, toen was ik blij dat ik niet gewonnen had, want dan was ik pas echt verdrietig geweest.