Gisteren weer eens met Dusty met de wandelwagen op stap geweest. Dat wagentje stond alweer een poosje werkloos in de schuur omdat mijn snode plannen met dat geval een beetje in het water vielen omdat dat ding absoluut niet in de Vitara te proppen was.

Een eind over straat gaan wandelen richting een wandelgebied ging ook niet echt comfortabel. Ja, zolang Dusty in het midden zit is er niets aan de hand, maar zodra ze tegen een linker of rechterwand aan gaat liggen, dan rijdt die kar daar ook spontaan naartoe, dus om niet elke tien meter in een tuin te belanden, moet je dus bij blijven sturen en dat is met 35 kilo hond erin best zwaar….op den duur.

In de tussentijd maar de boswandelingen aan mevrouw haar kunnen aangepast en ze maar als extra wandelingetje voor de meeloper (meestal Broer) ingelast.

De laatste paar weken is Dusty echter wat sneller buiten adem. Een luisterrondje naar haar hart leerde dat die pompt en klopt en slaat en ruist en het nog steeds doet, maar dat het niet meer klinkt als een hart van een jonge godin.

De wandelingetjes werden toen wel heel kort en 13 km. naar een bos rijden om daar vervolgens net 10 minuten te kunnen lopen is geen lol aan.

Onderweg pauze houden zette ook geen zoden aan de dijk, dan ging ze toch niet rustig zitten en in deze tijd van het jaar kan het knap koud zijn op zo’n bankje, dus dat was het ei allemaal niet.

Maar goed, gewandeld in het bos moet er worden, want dat vind ze zo geweldig dat we haar dat in haar nadagen niet willen ontzeggen.

Gisteren had ik dus weer het heldere idee…..wandelwagen mee, want in de Sorento zou hij vast wel passen. Dacht ik dat ik ‘m wel zo de Sorento in kon schuiven, MIS, net te hoog voor de klepopening…grrrr.

Op z’n kant ging echter wel. Moesten Broer en Dus wel even schikken voorin, maar dat vonden ze geen probleem.

Omdat wandelwagens en echte bospaden niet zo’n ideale combinatie zijn ben ik naar een andere ingang van het bos gereden waarvan ik weet dat er ook een fietspad op uit komt, dus dan kan ik lekker soepel op het fietspad rijden, terwijl het spul zich daarnaast op de bospaden kan vermaken.

Kan…..want een Broer moet natuurlijk altijd…of strak voor de kar lopen, of strak naast de kar. Die wordt gewoon graag over zijn voeten heen gekard, want ervoor aan de kant gaan doet die ook niet.

Eenmaal in het bos…hosanna! 200 meter lopen, 500 meter karretje rijden, 200 meter lopen, karretje rijden, mevrouw vond het geweldig. De tijd in de kar was voldoende om weer op adem te komen en dat ze weer een stuk verder kon lopen daarna. Wel zo uitgekiend natuurlijk, dat wanneer we bultje op moesten, dat zij dan net aan de wandel was.

Ik had er alleen wel aan mogen denken dat als zo’n kar ff stilstaat in de schuur dat je dan de banden moet controleren op inhoud . Niet gedaan natuurlijk, en als Dusty op links of rechts ging hangen zag het bandje wel heel erg plat, dus vooral in het midden blijven zitten graag.

Maar met wat gehang en getrek aan die kar hebben we toch een hele behoorlijke wandeling kunnen maken, zonder dat Dusty over haar kunnen werd heen getild.

En zo was iedereen weer voorzien van een leuke zondagmiddag