Gisteren moesten we afscheid nemen van onze Dusty.
In de goede week tijd was ze zo achteruit gegaan dat een normaal hondenleven voor haar niet meer mogelijk was.
Van een oude hond met nog altijd blijdschap in haar ogen die in haar eigen tempo haar eigen dingen deed was ze in een week tijd veranderd in een oude hond die na 5 stappen op was, niet meer zelfstandig kon gaan zitten en waar de wanhoop met regelmaat in de ogen af te lezen was. Oogjes, oortjes, maagje, alles deed het nog en dan laten haar pootjes haar in de steek.
Wel willen, maar niet meer kunnen en ze knokte maar door, maar deze strijd, tegen de tand des tijds was ondanks alle ondersteuning die ze kreeg niet meer te winnen.
Na 14 jaar een 9 maanden was het feestje voorbij….
En nu is het stil in huis……oorverdovend stil..geen gewoefwaf van “hé, doe die deur eens open” geen gestamp en geslof meer. Niet meer haar ademhaling horen als ze, zoals altijd aan mijn voeten lag te slapen.
Leeg is het hier en leeg zijn wij, de beslissing om de da te bellen was alsnog een hele zware. Hoewel we natuurlijk wisten dat ze stokoud was en dat het ieder moment afgelopen kon zijn, ging de achteruitgang toch nog te snel en toch nog onverwacht.
Vandaag hebben we haar weer opgehaald en is ze weer thuis en dat is goed, maar het is nog steeds stil in huis.
Broer mist zijn moeder, zijn slaapmaatje in het kantoor, zijn wandelmaatje. Angels voelt mijn verdriet aan en springt me spontaan wat vaker om me nek voor een vette lebber. Ze geven troost die 7 overgebleven Boppers, maar het verdriet zal veel tijd nodig hebben om slijtageplekken te gaan vertonen.
De afgelopen dagen is haar leven vanaf haar geboorte tot gisteren als een film aan me voorbij getrokken. Wat hebben we samen veel meegemaakt en paste zij zich aan alle situaties met het grootste gemak en zonder gezeur aan. Lekker boeiend vond ze het allemaal, als ze maar bij mij kon zijn, dan was het haar prima.
Dusty was slim en intelligent en zocht zelf haar oplossingen voor haar beperkingen, die ze natuurlijk steeds meer kreeg naarmate de leeftijd vorderde. Maar ondanks die beperkingen genoot ze nog met volle teugen van het leven. Lekker in het zonnetje dutten, lekker rondkruimelen in de wei en stiekem kippepoep snaaien, en als ze zin had een minirondje door het bos. Veel snacken natuurlijk en veel aaien en knuffels vangen, de hele dag door.
Ze dacht letterlijk in mogelijkheden i.p.v. onmogelijkheden. De levenslust en kracht die ze tot op het laatst getoond heeft, daar mag menig mens een voorbeeld aan nemen. Dat beestje had karakter. Zelfs wij zouden willen dat we zo sterk waren als zij was.
En nu moeten we leren omgaan met de leegte die ze hier achterlaat. We moeten sterk zijn en doorgaan, net zoals zij dat altijd deed. Ze heeft ons zoveel liefde en plezier gegeven. Ze was een echt maatje voor ons, me and my shadow, bijna 15 jaar lang. Wat een geluk hebben we gehad dat we zo’n lange tijd samen mochten zijn. Wat waren en zijn we trots op haar.
Dag lieve lieve Dusseltje, we zullen je nooit nooit vergeten.