Jaja, we moeten er toch eens aan geloven…Broer wordt ook een dagje ouder. De laatste maanden al zagen we dat hij wat moeite kreeg met laatste tree van de trap, de auto inspringen deed hij ook graag met een klein beetje hulp en soms bij een wandeling gaf hij eerder dan anders aan dat hij het wel genoeg vond geweest voor die dag. Verder was alles prima met hem, dus meer dan…oké, hij wordt ook een dagje ouder, hebben wij er niet bij bedacht.

Tot op een dag dat hij onderaan de trap al aangaf niet alleen naar boven te kunnen. Nog niet zo’n probleem, met een steuntje onder zijn dikke kont ging het alsnog prima. Maar toen ineens s’nachts kon hij niet in de beentjes komen, tot 2x toe, dus toen gingen er toch wel ineens een paar alarmbellen rinkelen. Na een aantal dagen goed monitoren moesten we toch constateren dat hij wel vaker wat bemoeilijkt opstond en wat voelwerk leverde een pijnreactie in zijn rug op.

Traplopen en springen werd een acute nono en we hoopten dat met dat in combi met een pijnstiller het leed wel geleden zou zijn.

Helaas pindakaas, totaal geen verbetering, eerder nog wat verslechtering, dus een afspraak bij de da werd gemaakt met de boodschap dat ik hem van spondylose verdacht. (die klachten zijn redelijk herkenbaar)

Onderzoek daar leverde ook pijnreacties in zijn rug op en het was opvallend hoe flodderig en moeizaam hij een drafje liep. Daarbij had hij ook een verhoging en was al met al gewoon helemaal niet on orde.

Omdat hij ook wat hijgerig was wilde de arts naast rugfoto’s ook een thoraxfoto hebben om te zien hoe zijn hart was. Gelukkig zag zijn hart er picobello uit en konden we concluderen dat zijn gehijg een combi van (pijn)stress en de verhoging was. De rugfoto’s waren beduidend minder. Overduidelijk spondylose aan de 1ste drie wervels en aan de laatste rugwervel. Dat is niet zo mooi natuurlijk, maar gut, veel te klagen hebben we natuurlijk niet als je bijna 11 jaar oude hond ook eens besluit iets te gaan krijgen. Zeker als dat “iets” ook nog goed te behandelen is.

Met voorgeschreven rust, een andere pijnstiller en een ab voor de verhoging gingen we weer naar huis en moesten we maar zien wat komen ging. Met een paar dagen ging het al wat beter, hij kwam vlotter in de beentjes, was wat meer geneigd tot een stukje lopen, maar de manier van lopen was nog steeds als die van een dronken vent. Na tien dagen, als de pijnstiller toch echt zijn maximale werking heeft, was ik er dus nog totaal niet tevreden over.

Even rusten tijdens de wandeling

Omdat ik uit directe bronnen veel goeds heb gehoord over goudacupuntuur bij deze klachten nam ik na die tien dagen contact op met de Duitste kliniek die deze behandeling aanbiedt.

Na uitgebreid overleg over de foto’s, over de klachten e.d. kwamen hun helaas tot de conclusie dat Broer zijn restklachten niet van de spondylose afkwamen, maar dat daar eerder een neurologisch probleem speelde. Omdat hij ook spondylose op de laatste rugwervel had sloot zij niet uit dat daar wellicht wat zenuwen bekneld zaten die ervoor zorgden dat zijn spieren geen duidelijke signalen meer doorkregen. De goudacupunctuur, wat puur een pijntherapie is, daar zagen ze dan ook geen heil in op dit moment.

Wel adviseerden ze een vitamine-B preperaat te geven wat alleen in Duitsland verkrijgbaar is, maar waar hun bij deze klachten goede resultaten mee behaalden. Gelukkig is Duitsland dichtbij en konden we bij de 1ste apotheek over de grens deze pillen krijgen.

In het kader van “niet geschoten altijd mis” maar wel een beetje met het idee, wat een vitaminepil hier nou voor echte verbetering zou moeten brengen ging Broer 3x daags zo’n pil erbij krijgen.

Na drie dagen die pillen konden we s’morgens ineens onze kin uit de kruipruimte takelen…Broer stond op, huppelde vrolijk naar het kantoor voor zijn ochtendsnackie, liep buiten op een redelijk normale manier en dachten wij….zien we dit nu goed…ja, dit zien we goed. Zijn dronkemansgang, zijn gestruikel, zijn door zijn achterpoten zakken na iets teveel loopwerk was gewoon weg. Die pillen houden we er voorlopig dus maar even in en we kunnen nu weer rustig gaan werken aan wat meer conditie, want die is a zoveel weken rust best belabberd te noemen. Maar Broeremans heeft er nu zelf ook weer zin in en dat is toch het belangrijkste van alles en die conditie komt er dus ook wel weer.

Zolang zijn spondylose nog niet tot vaste bruggen zijn vastgegroeid zal hij wel op de pijnstillers/ontstekingsremmers moeten blijven, maar hij reageert er goed op en heeft verder helemaal geen bezwaar tegen een lik vanillevla en drie maal daags een stuk leverworst om zijn pillen in de verstoppen.