Oeps…volgens de laatste berichten hier zaten we het kind loops te kijken….ondertussen is ze al gedekt en al en zitten we haar drachtig te kijken:-)
Op 2 mei was het dan eindelijk zover, de loopsheid was daar en we konden, nadat we uit de stress geschoten waren, ons reisje naar de Zweedse Lover van Angels gaan plannen.
Angels was weliswaar wat laat met haar loopsheid, ze had het wel zo gepland dat we in het weekend naar Zweden konden gaan, wat toch een berg files in Duitsland scheelt en een hoop gedoe om het dagelijks werk geregeld te krijgen.
De vrieskast kreeg voor de gelegenheid een zazomadiwodo-verdeling, zodat Frank per dag alleen een volle lade hoefde te ontdooien en te verdelen. Een kippenvoer-instructie werd geschreven (3 regels) en voor Angels moest ik een aantal lunchpakketjes maken om mee te nemen.
Vrijdag de 13de was het dan zover. Die nacht…dan inmiddels de 14de zouden we gaan rijden.
“We” zijn ik en Anja, de mensenmoeder van Bootje. Tante Anja dus…voor Angels.
Rond 3 uur ‘snachts stapten we met goede moed in de auto om te beginnen aan ons ritje van 1339 km.
De goede moed bleef, ondanks dat we bij Hamburg een foutje in de route maakte, wat ons 100km. extra opleverde, maar goed, toen waren we al wel bijna in Denemarken en dan bekruipt je toch een beetje het vakantiegevoel. Al kilometervretend gingen we over de Grote Belt-brug…een prachtig bouwwerk, waarvan ik niet wist dat het een tolbrug was en ik had geen Deense Kroon in de zak…lekker slim weer.
Gelukkig had Frank nog wel een CC meegegeven en die heeft ons gered:-) Toen de 2de brug nog, de verbinding tussen Denemarken en Zweden en hallelujaaaa, we waren Zweden!
In Malmö dan en jammer voor ons, daar woonde Hamletje niet in de buurt, daarvoor moesten we nog een stukje omhoog richting Stockholm.
De wegen zijn leeg in Zweden, best een verademing. Ze hebben wel veel bomen. Honderden kilometers snelweg…alleen maar omringd door bomen. En Volvo’s…die hebben ze ook:-)) Dat was al verteld, maar nu hebben we dat dan ook zelf mogen aanschouwen.:-)
Afijn, zo kropen we naar boven. We hadden in eerste gepland om rond 7en bij Hamlet te zijn, maar na een omleiding (hier moet u de snelweg af…en een fijn dag verder) en wat gezoek naar een pompstation en een pinautomaat en een streek van Eva kwamen we pas rond 20.30 in Halstahammar aan. Maar we waren er…..Hosanna!
Daar werden we hartelijk ontvangen door Pekka en Anja en natuurlijk Hamlet, maar die had meer interesse voor Angels dan voor ons natuurlijk:-)
Toen Hamlet Angels vriendelijk een pootje wilde geven moest onze dame natuurlijk eerst even een klein grommetje geven. In de tijd dat ik 5 meter teruggelopen was naar de auto om mijn tas te pakken had ze echter al besloten dat dit wel een leuk vriendje was en had ook zij al helemaal geen aandacht meer voor mij en was het grote verleidingsspel begonnen.
Dus gingen wij maar aan het finse bier en de Zweedse Salade en genoten van het samenspel van de twee honden die ons helemaal niet meer zagen. Nou ja, we werden wel een beetje in de peiling gehouden, want als er teveel mensen keken hadden hun zoiets van…
we gaan wel even om de hoek van het huis of achter het schuurtje staan.
Dan even over Hamlet.
Ik kende hem natuurlijk alleen van veel foto’s en verhalen van eigenaren en mensen die hem kende van de tentoonstellingen. En uiteraard waren die berichten altijd positief, anders had ik hem natuurlijk ook niet als a.s. vader van onze pups gekozen. Maar toch blijft dan altijd de vraag…hoe is hij in het echt?…rot gezegd, kan dat soms tegenvallen natuurlijk, ik zal de 1ste niet zijn, die bij een reu staat en die denkt…behhhhhh…we gaan weer naar huis:-)
Maar in deze was dat gelukkig helemaal niet het geval. Hamlet is leuk…en niet gewoon leuk, maar vreselijk leuk en lief en charmant en vriendelijk en vrolijk en vol met energie en gekke streken en continue in voor een dolletje en naast dat alles is zijn bouw gewoon geweldig. Een goed gevormd compact lijf, een lange nek met een echt reuenhoofd daarop. Kortom…zoals een OES hoort te zijn.
Lieten foto’s uit zijn jeugd een wat krappe oogpigmentatie zien die ik weggeschreven had onder “er moet wat zijn”. Ondertussen zijn die oogleden al voor zo’n 90% gepigmenteerd en heeft hij verder zoveel pigment op lippen e.d. dat we deze “er moet wat zijn” ook weg konden strepen. Het gangwerk wat hij…..op jacht naar zijn vriendinnetje toonde, was subliem te noemen. Krachtig met veel swung en stuwing. Nu is Angels’ gangwerk natuurlijk ook van een hele goede kwaliteit en was het een genot om twee zulke uitstekend lopende honden achter elkaar door de ruime tuin te zien lopen. Hamlet heeft ook een mooie staartdracht en daar kan bij Angels natuurlijk wel wat aan verbeterd worden. Mooie donkere oogjes had hij ook. Natuurlijk niet zo donker als die dropjes van Angels, maar zeker niet licht te noemen.
Dus al met al was ik zeer heppie de peppie dat ik al mijn moed bij elkaar geraapt heb, de beren van de weg afgeschoten heb en toch maar het ritje naar Zweden ben aangegaan, want een kans op puppies van deze jongen mag je toch eigenlijk niet laten lopen.
Zondagsmorgens werden wij gewekt…zo rond een uur of 7 door een joelende Hamlet op de overloop en een gillende Angels in onze slaapkamer. Dus de jongelui samen gelaten in de tuin en daar hebben ze de hele dag gespeeld en gewipwapt en tussen de bedrijven door kwamen we natuurlijk ook nog wel even een slapie doen. Om de een met de ander wat rust te geven, om te eten e.d. zijn we met Angels ook nog wat in de omgeving gaan sightseeïngen.
Daarnaast werden wij door Anja en Pekka verwend alsof we in de 5 sterren hotel zaten. Heerlijke Zweedse dingetjes kregen we te eten en te drinken en we hebben zelfs kennis mogen maken met het fenomeen “sauna” die iedere rechtgeaarde Zweed in zijn eigen huis heeft ingebouwd.
Maandagmorgen weer feest in de ochtend met de jongelui en in de loop van de middag was dat ineens over. Toen vielen ze beide in een diepe slaap en had Hamlet af en toe nog wel zoiets van…zullen we nog even….Angels had op dat moment zo iets van…nu even niet.
Netjes gezegd leek het erop alsof mevrouw had waar ze voor kwam en daarom meteen stopte met haar verleidingspogingen. Een dolletje in de tuin vond ze gelukkig nog wel leuk en daar ging Hamlet nog graag in mee, want ondanks dat dus de druk duidelijk van de dekketel was hadden ze helemaal het vriendje/vriendinnetje in elkaar gevonden.
Het deed me zo denken aan Broer en Madame toendertijd, die waren ook helemaal gewaagd aan elkaar.
Afijn, tijd om weer naar huis te gaan, aangezien het thuisfront met smart op ons wachtte. De volgende dag zijn we s’morgens vertrokken en aangezien we nu de weg wisten zijn we zonder noemenswaardige vertragingen naar huis getuft, waar we rond middernacht aankwamen.
En nu is het kijken en kijken en kijken en vooral kijken….of er tekenen zijn van dracht. Maar alles wat je nu ziet, zie je ook als ze schijndrachtig zijn, dat weten we nog van de vorige keer, dus momenteel is het gewoon ordinair peentjes zweten..is ze wel..is ze niet. Nog een dikke week en dan zullen we het weten…….
