Vrijdag 8 maart hebben we afscheid moeten nemen van onze allerliefste Groovy.

Ondanks dat we haar natuurlijk qua loopwerk achteruit zagen gaan, is het laatste fatale stukje achteruitgang toch nog veel sneller gekomen dan we gedacht (gehoopt) hadden.
Onze lieve Groovy, die altijd puur voor de lol heeft geleefd….lalalala, don’t worry be happy, dat was wel haar motto en dat straalde ze ook uit.

Grappig was dan ook altijd als we op een groepswandeling waren, zij het van BP of van de Rv, dat er altijd wel mensen waren die zeiden…doe mij die maar…laat strikkie maar zitten.

Ze wist ook dat ze bij ons wel 25 potjes kon breken aangezien ze natuurlijk ons zorgenkindje was en we lange tijd met de gedachte geleefd hebben dat ze of maar zo in de volgende aanval kon blijven, of dat het zware medicijngebruik haar het oud worden zou gaan belemmeren. Beiden zijn gelukkig niet gebeurd, hoewel ze conditioneel wel ouder was dan de leeftijd in jaren aangaf, maar het was wel altijd reden om haar een voorkeursbehandeling te geven en die ontving ze graag, zonder er overigens al teveel misbruik van te maken. Ja nee, schooien aan tafel en dat soort dingen werden oogluikend toegestaan, maar onze “opvoedkundige houding” ten aanzien van haar is nooit reden geweest om een “macht” over te nemen oid. We hebben ons vandeweek zelfs af zitten vragen of we Groovy ooit hebben horen grommen of een lip zien trekken en beiden konden we het ons niet herinneren.
Nee, Groovy stond ergens onderaan in de roedel en was daar best content mee. Tevengezeur liet ze fijn aan de anderen over, dat was aan haar niet besteed en ieder mens en dier werd even open en vrolijk benaderd. Het woord “probleem” kwam in haar woordenboek niet voor.

Letterlijk vanaf haar geboorte heeft ze zich ontwikkeld als “papa’s kind”. Ze was de enige die voor mij moeilijk te trimmen was als papa er niet bij was en dan kreeg hij de “ohh je komt me redden blik, en ik de “mama is gemeeheen” blik. Luisteren?….eerst naar papa kijken of die het er wel mee eens is…dat soort dingetjes. Papa was hét gewoon helemaal bij haar.

 

Gefokt is er met haar natuurlijk nooit, geshowd 1 x. Op een jongehondendag is ze een keer ingeschreven geweest in de recreantenklasse, want ze was natuurlijk de enige hier in huis  die geen beker in de kast had staan, dus hier lag een mogelijkheid aangezien de inschrijfaantallen daar altijd dusdanig zijn dat het heel raar moet lopen wil je geen plaatsing krijgen. Jammer dat ze de KM vergeten waren te vertellen dat deze klasse ook voor short cuts was, dus Groovy kreeg de opmerking…”was hast du dan fur ein Frisur”  en mocht eerloos naar de 2de plaats. Ach ja, als we maar een beker hadden hé, maar nee, de club had bedacht dat het wel leuk zou zijn om alleen een stomme oorkonde weg te geven. Dus Groov is bekerloos door het leven gegaan. Lekker boeiend natuurlijk 🙂
Zelf vond ze het wel een leuk dagje uit, aangezien ze natuurlijk met die geweldige expressie van haar weer heel veel aandacht van de aanwezige mensen naar zich toe wist te trekken.

 

 

En nu moeten we leren leven met de leegte die ze achterlaat. Ze heeft een groot stuk van ons hart meegenomen en het restantje in 1000 stukken achter gelaten. Veel goede herinneringen hebben we natuurlijk aan haar aangezien ze duidelijk van het leven genoot, ook de kleine dingen werden altijd beloont met het extra groot maken van die altijd glinsterende oogjes. Maar het is moeilijk en zwaar bij alles wat je doet mis je haar en dan natuurlijk met name tijdens hoogtepuntjes als eten klaarmaken en dan weer moeten tellen of er niet teveel bakken op tafel staan. Groov die tijdens het uitdelen van de bakken overal naartoe achter mij aanrende en dan als 1 na laatste in de keuken eten kreeg..als enigste in de keuken, dus nu blijft er in de keuken een grote leegte over als de bakken verdeeld zijn en zo gaat het met alles de hele dag door.
Haar “jurk” (bijnaam voor haar tuig met handvat…kom op…even je jurk aandoen) hangt als een stilleven aan de kapstok en haar huissloffen liggen nog her en der verspreid. Die sloffen opruimen voelt dan zo aan alsof je Groovy opruimt, dus niet goed, dus ach, die zullen zoals altijd wel lange tijd blijven liggen.
Ondanks bovenstaande gedachte moet ik mijn auto wel schoonmaken, aangezien we zo slim waren haar zo achterin te leggen, in alleen een laken. Dus de schat heeft nog wat urine laten lopen, en dat was netjes gezegd “ouwewijvenplas” dus toen we vanmorgen instapten om haar op te halen hadden we allebei zoiets van…we zullen je nog lang blijven ruiken  🙂

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ach, en Oesjie mist haar ook. die 2 stonden beiden onderaan de roedel en waren vriendinnetjes. Oesjie is de laatste dagen ook vaak bij Groovy gaan liggen alsof ze voelde dat het einde naderde. Oesjie is een poetsert en Groovy liet dat altijd gewillig over zich heen komen en zo kwamen we dan wel eens thuis dat Groov een zeiknat gelikte kop had van oor tot oor. Waren ze weer leuk bezig geweest. Leverde Groovy wel altijd een rood hoofd op, maar ach, dat was er na een scheerbeurt ook weer vanaf. Ze is ook de enige geweest die langdurig afscheid heeft genomen en er ook nog even bij is gaan zitten, daar waar de anderen het binnen 10 tellen wel bekeken hadden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ondanks dat we nu natuurlijk in zak en as zitten en groot verdriet hebben, beschouwen we onszelf wel echt goudvinkjes dat we ruim 12 jaar lang zo’n lieve heerlijke ongecomliceerde en vrolijke hond in ons bezit mochten hebben. Ja, nee, natuurlijk had ze ook die rotziekte, maar zelfs die kon de pret van het hebben van een Groovy niet drukken. We zijn de mevrouw die halfweg de kraamtijd besloot dat ze toch liever een pup had van een fokker “met naam” tot op de dag van vandaag nog dankbaar, want toen hadden wij zoiets…je bent toch veel te leuk om weg te doen, dus je blijft maar gezellig samen met je zusje bij ons. (en je broertje, maar dat zat nog niet in de planning:-))

 

De laatste dagen was Groovy haar zelfstandige mobiliteit verloren, in plaats van voetjes die af en toe dubbel klapten waardoor je moeiijk loopt was het ineens…voetjes die achter haar aansleepten en dan wordt het leven natuurlijk zwaar en zelf voelde ze blijkbaar al aan dat dit niet meer beter zou worden en was binnen enkele dagen haar eeuwige optimisme voor 95 % verdwenen. Dus als wij niks deden (haar in de beentjes zetten) dan ondernam ze zelf ook geen pogingen meer daartoe. Maandag leek het nog even de verbeterde kant op te gaan, dat hield dinsdag aan om woensdag aan het eind van de middag weer helemaal weg te zijn en toen was daar ook die uitstraling…laat me maar…ik ben moe en de oplevinkjes die ze dan nog had……buiten naar het hek “rennen”  …ik wil met de auto weg….naar de uitlaatplaats…wat we dan ook deden, leverde 10/20 meter gestrompel op waar ze dan naderhand ook dood en doodmoe van was. Dus qua mobiliteit ging het nergens meer over en haar levenslust was weg, dat gaf ze duidelijk aan.
Tijd dus voor ons om de da te bellen die haar thuis heeft laten gaan. Ze ging heel rustig en vooral erg snel, wat voor ons aangaf hoe moe ze wel niet geweest moet zijn 🙁

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Groovy heeft alles uit het leven gehaald wat er in zat. Ze is 12 jaar en 3 maanden oud geworden.

Dat ze mag rusten in vrede…als ze maar wel regelmatig even blinkert vanaf Ursa Major.

Dag lieverd…….