Afgelopen woensdag…23 april moesten we afscheid nemen van Broer.
Hoewel hij natuurlijk op leeftijd was met de bijbehorende “gebreken” kwam het toch nog best onverwacht. S’morgens grapte ik nog tegen ‘m dat hij er vorig jaar om die tijd (toen we ze net opgehaald hadden na hun operatie) een stuk minder frivoler bij had gelegen en s’middags sloeg de algehele malaise toe en hadden we niet veel meer keus dan Broer zijn rust te gunnen.
Over Broer kunnen we natuurlijk een boek schrijven. Over zijn geboorte…liefdevol door zijn moeder achter de bank op de vloer geworpen, dat die bij ons bleef terwijl we alleen maar een teefje aan wilde houden. Hoe leuk hij opdroogde en dat hij zonder ook maar 1 minuut showtraining door de ring ging alsof hij ervoor geboren was. Meteen succes op dat gebied en met 11 maanden werd hij JeugdWinner. Daarna “even” volwassen worden en toen werd het pas echt leuk voor de beginnende showers wat we toen nog waren. Broer won diverse CAC’s en het hoogtepunt van zijn carrière was natuurlijk de zege op de Winner 2003, waar hij ook Best of Breed werd en 3de in de groep. Die dag werd hij ook officieel Nederlands kampioen en snaaide hij een ander die felbegeerde broodplank net voor de neus weg 🙂
Daarna heeft hij nog een groot aantal shows gelopen en hebben ‘m ook nog laten huppelen op het heilige Cruftsgras.
Ergens in de tussentijd kreeg hij ook nog een aantal kinders met zijn grote vriendin Madame. Zelden zo’n dikke mik liefde tussen 2 honden gezien.
Na zijn showcarrière werd hij huishond en dat beviel ‘m ook prima. Lekker je dagen doorbrengen met wandelen, fietsen, tuintje hangen en spelen, dutje doen, beetje eten enz. Net een gewone hond.
Jammer in alles was dat hij vanaf dat hij een jaar of 6 was niet meer met zijn zus Heather door één deur heen kon en hij grotendeels apart van de rest moest gaan verblijven in het kantoorgedeelte van ons huis. Zijn moeder hield ‘m daar vrijwillig gezelschap, dus echt alleen heeft hij nooit gezeten. Zelf vond hij het niet echt erg, dan kon die in ieder geval zijn dutjes aan mijn voeten doen, dat deed hij het liefst. Dat was ook de essencie van het “probleem” hij vond dat ik van hem was. Apart dan weer wel, dat nadat zijn moeder was overleden (waar hij echt ontdaan door was) het uitgerekend Heather was die ook de rust van het kantoor verkoos en ze de laatste jaren in pais en vree samen doorgebracht hebben.
Eind 2011 waren daar de eerste tekenen van ouderdom. Broer ging ineens moeilijker lopen en opstaan en röntgenfoto’s lieten spondylose in zijn rug zien. Heel vervelend natuurlijk, maar met de nodige medicatie heeft die daar niet al teveel last van ondervonden. In het voorjaar van 2013 was daar ineens die stembandverlamming. Behoorlijk acuut van niks tot levensbedreigend in een week of vier tijd. De mogelijkheden waren simpel. Laten gaan of laten opereren. Een riskante operatie, maar goed, wat hadden we te verliezen. En zo werd hij samen met Heather op 22 april 2013 geopereerd en gingen we met z’n allen verder in de reservetijd.
En die reservetijd was voor Broer dus precies één jaar. Hoe bedenkt die het. Ik had gisteren daar eigenlijk een vrolijk blog over willen schrijven dat we meer tijd hadden gekregen dan we verwacht hadden en toen sloeg het noodlot s’middags alsnog toe.
Broer was een fijne gozer, een heerlijke pup om mee van huis te gaan. We zien ‘m nog met de vijverplanten in zijn bek naar binnen komen, of met een compleet blauwe bek van het pen vreten. Nog steeds zeggen we als we goedkope stoffer-en-blikjes zien…hé, Broerspeelgoed. Iets mooiers was er toen niet. Broer was ook een echte reu, mama’s papkind, soms ook best wel een beetje dom…reuiig noemen we dat hier 🙂 zwaan kleef aan, altijd die blik…kan ik nog wat voor je doen…vind je mij wel lief enz.
Ja, je was lief en geweldig. Je was onze trots, onze 1ste echte kampioen, van binnen en van buiten. En nu is je plek onder mijn bureau leeg, het huis is leeg en het gat dat je achter laat is groot en pijnlijk. En zullen wij onze weg verder moeten gaan zonder onze dikke lompe Broer.
Dag grote lieverd…..bedankt voor alles…..tot ooit……run free…
