Angels
12-12-2006 15-06-2016
Mooie lieve grote schat van ons. Ons prinsesje. Zoveel samen meegemaakt, zoveel leuke dingen gedaan. Wat hadden we een plezier samen. En ineens was je zomaar weg.
Niemand had door wat voor tijdbom er in jou tikte toen je 5 juni stopte met eten. Na een dag of tien werd het duidelijk, jij was niet meer te redden. En wij waren verslagen. Vol ongeloof moesten we jou laten gaan. Daar lag je dan, levensloos, in vol ornaat, prachtig als altijd, zoals jij wilde zijn en daar moesten we afscheid van nemen.
En dat terwijl het nog zo vers in het geheugen lag dat jij geboren werd. Dat jij de “pick of the litter” werd.
Hoe jij opgroeide, zorgeloos, samen met partner in crime Jane en een hele familie om je heen.
En nu…nooit meer samen op pad gewapend met camera voor de nodige leuke foto’s. Jij vond het wel leuk om de diva uit te hangen. En ooit vond je het ook leuk om op het schooltje netjes zit/af/blijf te leren en dat kwam natuurlijk heel goed van pas. Je uitstraling was geweldig en het was voor mij een koud kunstje die vast te leggen. Maar voor jou was het belangrijkste dat je op dat moment de 1 op 1 aandacht had, waar je dan ten volle van genoot.
Nooit meer lekker door jouw vacht kroelen. Die lekkere lange pruik die je zelf ook altijd op orde wilde hebben en waarvoor jij je zelf bij de trimtafel meldde van…komt er nog wat van. Zelfs voor een baddersessie kon je enthousiast overeind komen. Als je dan weer klaar was voelde jij je helemaal heppie de peppie en kwam direct die “zie mij” houding tevoorschijn.
Diezelfde houding zorgde ook voor successen in de showring. Je werd Duits en Internationaal Kampioen, maar het Nederlands Kampioenschap haalde je net niet. Dat lag niet aan jou. Het maakte ook niet zoveel uit, voor ons was je toch altijd al de prinses.
Nooit meer samen een eindje rijden. Wat was je altijd trots op jezelf als JIJ de auto weer gevonden had 🙂
Nooit meer samen een eindje wandelen…
Nooit meer samen gekke selfies (saampies) maken….
Alles met jou…… nooit meer…
We dachten dat je nog jaren voor je had, je was immers pas 9,5 jaar. Het lot besliste anders. Zo stond je midden in het leven, zo was je overleden. En dit accepteren is moeilijk voor ons, want bij alles wat we nu doen, daar had je gewoon nog bij moeten zijn. En in gedachte ben je er natuurlijk bij. Maarja, dat is altijd net even anders. Helaas geen kinderen hier van jou waar je in voort leeft, dat maakt ons verlies nog groter. Jouw leven was goed, dat weten we, het was alleen echt te kort.
We hopen maar dat je weer samen bent met je lieve moeder Tedje die je net verloren was en aan wie je je hele leven verknocht was.
Dag lieve schat…tot ooit…run free
