| De laatste drie weken.
De laatste dagen tikken weg, wat gaan ze snel, achteraf gezien.
We zijn net naar de dierenarts geweest. Dat was niet best, je lymfeklieren zijn vergroot. ‘Het is een lymfoom’ klinkt na in mijn hoofd, ik kan er niet eens over nadenken. Dat kan toch niet… |
Chica in volle glorie |
| Je bent geboren op 1 november 1993, om 0:25 ’s nachts. Als laatste van 10 broertjes en zusjes. Het nestje is van 31-10, dus wordt dat je officiële geboortedag. 135 gram weeg je, een ukkepukkie, die weinig kans op overleven heeft. Maar je blijkt een vechter, je vecht om elke drinkbeurt en begint langzaam te groeien. Drie dagen oud ben je als ik je voor het eerst zie. Uren zat ik op het stoeltje naast de kist bij Jean en Rinus, te kijken naar het gekrioel. |
een paar weken oud… |
| Een lymfoom… over twee maanden wordt je 13. Maar we hadden toch afgesproken dat je 15 zou worden? De prognose is dat je nog maar een paar maanden hebt, niets meer aan te doen, ‘pappen en nathouden’ was het advies. Je lever is vergroot, in de gaten houden dat je niet geel wordt en ondersteunen met supplementen. Oké, een leverondersteunend dieet dan maar. |
je oude botjes opwarmen in de zon |
| Toen je een paar weken oud was, werd het duidelijk dat jij Chica zou worden. Ik was alleen en werkte, had wel opvang voor overdag, maar je was een rustig hondje, dat zou goed bij me passen. Toen je acht weken was mocht je met me mee. Je werd ‘het hoofd’ genoemd. Je woog nog maar 2650 gram, nog steeds een ukkepukkie dus, maar je was mijn Chica, mijn schetebaby. Je was echter uitgegroeid tot een van de meest ondernemende pups… Uren liep je met je piep-egel rond de salontafel, wat had je een lol. |
7 weken, een derde van het
gewicht van je nestgenootjes |
| Nou, dat vond je niet te vreten, een leverondersteunend dieet. Rood vlees hoefde je ook niet meer, kippenvleugeltjes, die wel! Dus gaven we je die maar. En boterhammen met kaas, chocoladevla, Prins koekjes…. Je stond weer heerlijk te blèren als het eten klaargemaakt werd voor jou en de anderen. Met je kromme pootjes rende je weer blaffend om de salontafel. Wat genoten we van je stomme geintjes. |
nog even lekker in de zon |
| Je groeide op tot een echte ‘dame’ een echte ‘muts’. Eten hoefde niet zo van jou, je testte het baasje goed uit en ja, het lukte, meer dan 15 verschillende merken hebben we geprobeerd, maar je vond niet één brokje lekker. Ja, twee dagen, dan had je zo iets van, ‘doe nu het volgende merkje maar’. Ook was je een hond waar je een gesprek mee kon voeren. Als je iets wilde, dan ging je recht voor me staan. Ik moest dan alles opnoemen dat je zou kunnen willen en als ik het juiste zei, dan likte je je bek af. Een keurmeester, waar ik je een keer showde, zei het zo mooi: “A lady with a lovely personality”. |
a lady with a lovely personality |
| Wandelen betekent een meter of 100 langs het kanaal en weer 100 meter terug, maar de laatste dagen wilde je steeds korter lopen. Je kreeg meer en meer last van je linker voorpoot, die steeds krommer ging staan. Rechtstreeks naar de trimsalon, daar stonden de prinskoekjes. Een hele hand ging dan naar binnen. Je was 15 kilo afgevallen, steeds aan de dunne, maar je moest eten, dus kreeg je zoveel je wilde. En de medicijnen tegen de diarree sloegen goed aan, dus smullen maar. |
koekjes eten in de trimsalon |
| Door jou kreeg ik nieuwe vrienden, nieuwe kennissen in de bobtailclub, ik ging in de redactie, heb het clubblad stevig verbouwd. Kreeg natuurlijk ruzie, dat hoort erbij in onze club, maar heb toch veel nieuwe vrienden, kennis en ervaring opgedaan. Ik kwam Angelique tegen, ook al met bobtails, we werden een stel en gingen samenwonen. Naast je ‘broertje’ Mucho kreeg je er een zusje bij, Dusty en je was onze roedelleidster. |
dusty, chica, mucho |
| Na een paar dagen voelden we aan je nek, de tranen schoten in mijn ogen, de klieren waren bijna twee keer zo groot. Je gaf geen kik, stoer zoals je altijd geweest was. Je ging gewoon door. De trap kwam je niet meer op, ik tilde je dus elke avond naar boven, zodat je naast ons kon blijven slapen. ’s Nachts hoorden we je zachtjes kreunen, ondanks de pijnstillers. Mijn maag draaide om als ik je zo hoorde. Na een paar uur wilde je dan weer naar beneden, je wilde alleen nog maar buiten liggen. Niet op een matrasje, niet op een kussen, gewoon op de stenen. Stralend keek je me aan als ik dan een paar uur later ook naar buiten kwam, weer een nacht niet geslapen, nou ja….. |
je moeie koppie op de steen |
| Toen je 8 werd, ging je slechter lopen. Je heupjes waren niet zo goed, dat wisten we al een tijdje. Je ging ’s ochtends niet meer mee naar het bos, ’s middags wel, dan ging ik ook mee, en waar het baasje is, daar is Chica. Met goede supplementen ging het weer stukken beter en rende je zelfs weer. Toen je 10 was droeg je zonder één ongetogen woord het roedelleiderstokje over aan Dusty. Je roedel bestond toen al uit 8 honden. We verhuisden naar Drenthe, waar je je eigen weiland had, waar je rustig kon ronddolen, zonder de lange afstanden van de anderen te hoeven lopen als die uit gingen. ‘Met haar tempo, die wordt wel 15’ zeiden Angelique en ik tegen elkaar. |
op leeftijd in het bos |
| Na ruim twee en een halve week nadat we de lymfomen ontdekten begon je je eten over te geven. Je kon niets meer binnenhouden. Maar als wij gingen eten was je er weer, tegen mijn hand aan duwen, kijken of het baasje niet vergiftigd wordt 🙂 patatjes eten, stiekem een gebakken aardappeltje krijgen en dan vreselijk hard gaan smakken, zodat de andere 8 ook gelijk rond de tafel stonden… |
Chica, met haar baasje |
| We zijn toen je 8 was overgestapt op vers voer, rauwe kip, pens, rauwe eieren, kopvlees, noem maar op en je fleurde helemaal op, eindelijk normaal eten! Vanaf die dag gilde je het uit als Angelique de 8 en later 9 bakken vulde in de keuken. Blèrend rennen rond de salontafel, met je kromme pootjes. Het was een pokkeherrie, vooral als de rest mee ging doen, maar o, wat hebben we genoten en waren we blij dat we je dit pleziertje nog konden geven. We waren ook blij dat we nu de ruimte hadden rond ons huis, dat als je heupen echt slecht zouden worden, we je de tuin in konden helpen en als je oogjes het niet meer zo goed zouden doen, dat je dan op gevoel je weg nog wel wist te vinden, straks als je 15 zou zijn… |
vers eten, dat was je op het lijf geschreven |
| Vrijdagavond was je zo moe, je lag buiten en keek me met flauwe ogen aan. Na het eten was je door je pootjes gezakt. Zwalkend was je naar buiten gerend, je verloor je urine en ging erin zitten, je kwam niet meer overeind. Je hartje ging te keer als een bezetene. Twee minuten later liep je weer en ging je onder de tuintafel liggen. Lang heb ik later die avond naast je op de grond gelegen, huilend, terwijl ik sterk voor jou wilde zijn. Ik heb je toen gezegd dat je mocht gaan, als je niet meer kon…. Zuchtend keek je me aan.
Toen we naar bed gingen, ging je weer mee naar boven. Geen twijfel mogelijk, neus tegen de deur, baasje, til me naar boven! Maar een uurtje later wilde je weer naar buiten. Weer spuugde je je eten uit. Toen het licht werd kregen we de schrik van ons leven toen we zagen dat je tandvlees spierwit was en de binnenkant van je ogen geen kleur meer had. Je beenmerg had de strijd opgegeven…..
De moeilijkste beslissing moest genomen worden.
Die middag ben je in mijn armen ingeslapen. Een laatste zoen op je neus… Rustig, kalm, zonder te vechten ben je ingeslapen.
Je nog langer te laten leven zou niet eerlijk zijn. Een strijd van nog geen drie weken…..oneerlijk en niet te winnen. Lieve Chica, je hebt al die tijd geen kik gegeven, zoals heel je leven al. Je was keihard voor jezelf. Ik wou dat ik zo sterk was….
We hebben je achter in ons weilandje begraven, met je koppie naar het veld, zodat je ons in de gaten kunt houden. En we weten dat je in een komend nestje bij ons terugkomt, dat is zeker.
Maar steeds denk ik dat ik je hoor lopen, ik loop naar buiten en zoek je, terwijl ik weet dat je er niet bent, ik wil niet huilen, maar doe het toch. In de supermarkt kijken we automatisch naar de aanbiedingen van de kippenvleugeltjes, naar de visfilets, maar het hoeft niet meer. Ik leg het kleedje recht waar je altijd sliep, maar het hoeft niet meer. Ik schrik wakker bij elk geluidje, maar je bent het niet. Je riempje hangt nog aan de kapstok….. Lieverd, ik mis je zo verschrikkelijk. |
moegestreden…
nog één foto samen
|
| Lieve Chica,
Je hebt ons leven veranderd, alles ten goede, wat zijn we blij dat we je 13 jaar bij ons hebben mogen houden. We moeten door, ook zonder jou, maar dat zal nooit meer hetzelfde zijn…
Je baasje Frank. |
|
Only love can make a memory,
Only love can make that moment last,
Life was new
There was a rage to live,
Each day a page to live,
And I remember you then,
When love was all,
All you were living for,
And how you gave that love to me.
Only then I knew my heart was free,
I was part of you and you were all of me. |
 |
|
