Teddie….Image Unique Poëtry in Motion
21-6-2003 28-5-2016
Onze grote lieve Teddie…ze werd geboren op de dag dat de zomer begon samen met nog 3 prachtige zusjes. Meteen na haar geboorte was het voor ons al klaar…deze zou blijven. Nog altijd vind ik haar het mooiste pupje die ik hier gehad heb. Dat grote hoofd met die mooie grote ronde bruine ogen……..kijk dan…
Teddie groeide op met moeder en zus en verhuisde met een maand of 9 van Brabant naar Drenthe. Dat was voor hun met recht…lang leve de lol. De tuin was heerlijk en er kon hier ook lekker in de bossen gewandeld worden. Door een flinke misstap tijdens zo’n wandeling liep Ted een knieblessure op die haar showcarriere die we voor ogen hadden om zeep hielp. Daarvoor een daarna hebben we nog wel incidenteel geshowd, maar haar gangwerk liet te wensen over en verder was ze ook “wat groot” voor een teefje. Maar wat was ze mooi qua vacht, expressie enz.
Tedje vond dat allemaal niet erg, die vermaakt zich als huishond ook prima. Ondertussen kreeg ze ook een prachtig nestje met 9 pupjes waar dochterlief Angels van bij ons bleef.
Ze bleven altijd “zwaan kleef aan” die twee.
Tedje…onze grote Tettebol was zooo lief, daar zat nou werkelijk geen stuiver kwaad in. Altijd vrolijk, zelfs toen haar leven op het laatst best minder leuk werd, bleef ze vrolijke altijd met haar grote dikke staart zwaaiende Ted.
Ted is altijd hollandse welvaart geweest met haar formaat die een flinke reu niet misstaan had. Nooit ziek, niks. Dus viel het ons zwaar op het dak dat ze op haar 12de een verslapte larynx bleek te hebben die niet te repareren was en die haar uiteindelijk het leven onmogelijk maakte.
Op 28 mei 2016 hebben we het moeilijke en pijnlijke besluit moeten nemen om Tedje te laten gaan. En dat deed pijn, want we hadden Tedje zo graag net zo’n fijne oude dag gegund als haar moeder heeft gehad. Maar helaas mocht het niet zo zijn en haalde Teddie net haar 13de verjaardag niet.
En we missen haar. Haar aanwezigheid op alle manieren, haar grote blije ogen, haar gesjok achter je broek aan, haar altijd hoorbare ademhaling, haar dagelijkse mislukte poging om een pirouetje te springen als haar eten eraan kwam. Haar zoenen met gewauwel waarbij ze tijdens het wauwelen soms per ongeluk in je neus beet, haar “oude damesch mogen alles” geschooi als wij zaten te eten…het opeisen van “de beker” als er een toetje was, enzovoort enzovoort. Ze was een levensgenieter pur sang en wij genoten van haar met volle teugen.
Dag lieve schat…tot ooit