Onze nieuwe aanwinst is gearriveerd. Sneller dan we verwacht hadden vond ik een teefje die ik in beginsel wel geschikt vond om mee verder te gaan.

Via Facebook vond ik in Servië onze Katja. Officiële naam: Royal Croft Evergreen Star.

Meer hier: http://oldenglishsheepdogs.nl/bobtail/onze-honden/royal-croft-evergreen-star/

En na over en weer een hoop gefoto en gevideo hebben we de knoop doorgehakt en ging Katja op transport en konden we haar afgelopen woensdag in Frankfurt afhalen.
Best wel een hele reis voor zo’n puberpup natuurlijk, maar ze jumpte uit de bench en ik ving haar op en ze begon me meteen af te lebberen en hard te kwispelen e.d. en blijkbaar was de reis in één klap weer vergeten.

En dan is het natuurlijk af wachten hoe snel pupje zich hier thuis gaat voelen en daarbij overtrof ze al onze verwachtingen. Nadat we de honden één voor één bij haar hadden gelaten liep ze de wei in, om daar vervolgens op de klaarliggende leren knikkers af te stappen en vrolijk te gaan spelen en de boel te gaan verkennen enz.

Toen naar binnen, ook al geen probleem. Meteen maar wat eten gegeven, dat staat wel zo gastvrij natuurlijk en dat heeft ze ook lekker opgegeten. En toen ging ze vrolijk verder me de boel verkennen en op onderzoek uitgaan enz. Niet te bang om binnen een uur mijn broodjes van het aanrecht te pikken, dus we wisten ook meteen weer wat het inhield om een pup in huis te hebben…..als het erg stil wordt moet je gaan kijken.
Ondertussen is ze helemaal geintergreerd en luisterd ze (selectief weliswaar)  ook naar haar nieuwe naam en lijkt de taalbarriëre een heel end opgeheven te zijn.

Ze heeft een vreselijke grote berg humor, dus de rubriek “wat sloopte zij vandaag” is vanaf heden weer geopend:-))
Wat ze tot nu toe sloopte….Broers schapevachtje en Frank zijn rubberlaarzen. Dit wordt ongetwijfeld vervolgt.

Al met al kunnen we tot nu toe concluderen dat Katja een ongecompliceerde vrolijke bopper is die daarbij ook nog qua uiterlijk wel voor de dag kan komen. We zijn dan ook superblij met haar!

HOERA!!

Vandaag zijn onze 2003 zomermeisjes 9 jaar geworden!

Time flies when you’re having fun.

Extra feest natuurlijk omdat de damesch nog steeds compleet zijn en we natuurlijk heel blij zijn dat Esje er gewoon nog bij is en haar taartje met “9” kaarsje (die in maart met het idee “positief blijven” al gekocht was) kan opsnacken.

Zo te zien vond ze het wel wat:-))

Bij Oesjie ontdekten we een tijdje terug een gek bultje onder haar oor. In eerste zag het eruit als een rare wrat en spraken we met de dierenarts af om het pas weg te halen als er veranderingen optraden.

Op een bepaald moment begon bultje toch ineens wat harder te groeien en daarbij ook nog af en toe spontaan te bloeden, wat op zo’n harig hoofd nogal snel een rommeltje geeft. Al met al werd het ineens wel een erg vies ding. Dus tijd voor een dateje met de dierenarts.

Omdat het een oppervlakkig geval was zou Oesjie niet volledig onder narcose gaan, maar zou dat beperkt blijven tot een roesje en een plaatselijke verdoving. Voordeel was dan ook dat ik even op de operatie kon wachten en haar, zodra ze wakker zou zijn, weer mee naar huis zou nemen.

Hieronder was ze net klaar met de operatie en lag ze lekker haar roesje uit te slapen. En wat doe je dan als rechtgeaarde hondenmoeder……juist, je maakt een foto en plopt die op Facebook:-)) (toch even niets beters te doen:-))

Omdat de dierenarts in dit stadium wel twijfelde over de goedaardigheid van het bultje is het voor onderzoek opgestuurd naar Utrecht en zo’n dag of tien later kwam dan het goede bericht dat de bult toch goedaardig was. Dus dat is alweer een zorg minder.

Hechtingen heb ik er ondertussen ook uitgeplukt en het wondje ziet er netjes uit. Nu wachten we weer op haar, want met zo’n half kale kop loop je tch best behoorlijk voor paal. Hoewel ze daar zelf natuurlijk nog het minste last van heeft:-)

En soms wel heel erg:-(

Sommige dagen kunnen zo mooi beginnen dat je van te voren nooit kan bedenken hoe dramatisch ze kunnen eindigen.

Woensdag 23 mei was zo’n dag. Heerlijk weer de hele dag. Hondjes lekker munt in de schaduw…wij wat rommelen in het zonnetje…..life was good.

Tot de avond, toen wij nog in de tuin aan het rommelen waren, de dames binnen lagen uit te buiken en het lichtjes begon te onweren. Tedje is “not amused” van onweer, dus die gaf al snel een protesterend blafje. Meestal kapt ze daar wel mee na een “tis goed Tedje” vanaf onze kant. Deze keer niet, ze bleef maar paniekerig blaffen, dus ik naar binnen om haar te vertellen dat het echt toch allemaal wel goed was.

En toen ik de keuken binnen kwam wist ik niet wat ik zag….Angels op de keukenvloer die een epileptische aanval had. Een ieder die ons een beetje kent weet hoe allergisch we daarvoor zijn dus de schrik en paniek was enorm. We dachten eerst de temperatuur, het was tenslotte op dat moment nog best warm. Maar haar temperatuur was goed. Ze kwam vrij snel weer bij en was natuurlijk “van het pad af”. Mijn wereld donderde ter plekke in elkaar……ons meisje, ze zal toch ook niet die kl*teziekte hebben.

Oké, don’t jump the conclusions na één aanvalletje, het kan zoveel oorzaken hebben. Maar een paar uur later was de volgende al daar en wisten we dat het helemaal mis was met de Prinses.

De nacht bleef rustig, maar de volgende ochtend kreeg ze weer een aanval. Wij meteen naar de da, want zoveel in één keer kan ook goed op vergiftiging wijzen en we wonen natuurlijk in een gebied waar men daar rijkelijk mee rondstrooid.

Daar alles gecheckt. Bloed afgenomen en ter plekke bekeken wat landbouwgif voor effecten moesten geven en enkel en alleen aanvallen hoorden daar niet bij.

Omdat ze verder oké was kon ze weer mee naar huis en verdere onderzoeken zouden door Utrecht gedaan worden, dus daar moesten we een aantal dagen op wachten.

Met de da afgesproken dat als er nog een aanval kwam op korte termijn we maar meteen medicatie moesten gaan geven omdat dan niets erop zou wijzen dat ze uit zichzelf weer zou stoppen.
Lang hoefden we niet te wachten. We waren nog geen uur thuis en daar ging ze weer:-(

Dus maar meteen op de medicatie gezet en die deed gelukkig meteen zijn werk. Tot op heden geen aanval meer gezien en daar zijn we op dit moment natuurlijk al erg blij mee.

Na een dag of 7 (Pinksterweekend ertussen) kwamen de uitslagen uit Utrecht terug en die zeiden allemaal: Geen bijzonderheden.
Er was dus niets gevonden wat de aanvallen van Angels kon verklaren.

De daarop volgende conclusie is dan dat ze “gewoon”epilepsie heeft.

Afgezien van het feit dat dit voor Angels natuurlijk heel vervelend is heeft dit natuurlijk ook verder strekkende gevolgen voor onze fokkerij. Nu zeggen sommige specialisten wel dat als het zich op deze leeftijd openbaart dat het niet erfelijk zou zijn. Maar dat gaan we maar niet meer uit proberen. Drie gevallen van epilepsie op zo’n relatief klein aantal pups gaat veel verder dan…toeval..of…shit happens.

Angels kunnen we sowieso niet meer laten dekken natuurlijk. Ongeacht wat de oorzaak is, ze is lijder en daarmee is alles klaar….over en uit.

Hadden we ooit al bekokstooft dat mocht Angels leeg blijven dat we bij zuslief Bo aan zouden kloppen….ook dat gaat niet. Zelfde lijnen en die bevatten wat ons betreft toch een te hoog risico. IK durf het in ieder geval niet meer aan. Leeftijd zegt dan blijkbaar ook niet alles en ook daar zijn de specialisten het dan wel weer over eens.

Dus wat ons aangaat houdt ons familietje hier dus op. Angels was de laatste schakel en uitwijken naar familieleden is voor ons niet aan de orde. En dit doet verrektes zeer.
Alles wat we uitgepland hadden…dekking met Hamlet..die er bijna aan zat te komen..zicht op een nestje na ruim 5 jaar en het drama van vorig jaar…over en uit.

Ik kan het maar moeilijk over m’n hart verkrijgen om de betreffende pagina weg te halen. Dan is het net of het echt is en nu zit ik in ieder geval nog in het gevoel van….en toen werd ik wakker en/of ik dat naar een hele slechte film zit te kijken. Nou goed, details, zijn ook niet belangrijk in deze en de mensen die direct bij het nestje betrokken waren zijn natuurlijk allang op de hoogte van hoe of wat.

In eerste voelde het allemaal als…15 jaar werk…down the drain…maar goed beschouwd is dat natuurlijk onzin, want we hebben natuurlijk wel een aantal leuke lieve honden rondlopen waar we dagelijks plezier van hebben. Maar goed, er vliegen wel meer gedachten door je heen natuurlijk..boos, verdrietig, woest, verdrietig en vooral verdrietig, dat zal het proces wel zijn waar je dan doorheen moet.

Maar het fokkersprivilege dat je oudjes doorleven in de volgende generaties, ja, dat zijn we dus kwijt.

En dan…..overnieuw beginnen….pffffff. Ff geen zin in hoor, maar dat gevoel hebben we natuurlijk eerder gehad en dan begon na enige tijd toch alweer het een en ander te kriebelen. Dus kan ik wel blijven nuilen van “geen zin”. Maar dat schiet ook niet op. Frank zei..je wilde er toch al een teefje bij kopen,  dan doe je dat gewoon wat eerder en proberen we daar mee verder te gaan.

En ik twijfelde…vroeg me echt af of ik wel van een “vreemde” hond kon houden die hier niet geboren was en waar geen “oude garde” in doorheen gebreid zat enz. (sommige mensen zijn verwend:-(
Maar ooit, ooit een hele tijd geleden ben ik natuurlijk ook begonnen met een “wildvreemde” hond en daar hield ik ook gewoon heel veel van. Net zoals van mijn bouviers die met 1 jaar uit een asiel geplukt werden. Daar hield ik ook van, net zoveel. Dus er moest gewoon even een knopje om en ondertussen ben ik dan ook maar aan het rondkijken voor een nieuwe jongedame. Dat geeft ook afleiding en voorkomt dat er in zwarte gaten gevallen wordt.

Oké, toch ook een stukje boos erdoor heen. Ik had geen vreemde exotische lijnen. Met min of meer oerhollands zijn we van huis gegaan en vreemd genoeg zou ik de enige zijn waarbij dit verschijnsel op regelmatige basis opduikt…..tuurlijk……

Met Angels gaat het nu goed. Afgezien van het feit dat ze 2 pillen per dag krijgt merk je niet dat er iets met haar gebeurd is. Dat was eigenlijk 2 dagen later al het geval. En dat is best bizar en maakt het hele gebeuren heel onwerkelijk.

Maarja, als ervaringsdeskundigen weten wij natuurlijk al dat een hond tussen de aanvallen een hele gewone hond is (kan zijn) en ondertussen gaat het leven verder en doen we maar, net als bij Groovy, alsof ze een hele gewone hond is. Dat doet ze immers zelf ook.

We hopen van harte dat het zo blijft gaan zoals het nu gaat. Dan jammeren we nog wel even door over “wat had kunnen zijn” maar zijn dan ondertussen maar gewoon blij dat ze gewoon haar luizeleventje kan doorleven op de manier zoals ze dat vóór 23 mei 2012 deed.

Einde bericht:-(