Morgen zijn de Katdoughtjes alweer 6 weken. Time flies when you’re having fun..zeggen we dan. En plezier hebben ze en we. Worden we nog extra getrakteerd op geweldig nazomerweer waardoor de jongelui lekker veel buiten kunnen spelen en slapen.

De laatste dagen spelen ze ook al buiten de ren met elkaar en met Katja. Die krijgt er maar geen genoeg van om met haar pups te tutten en te spelen. Doordat de pups nu door mij bijgevoerd worden kan ze zich ook makkelijker bij de pups begeven zonder dat meteen de hele handel aan de melkbar gaat hangen. Zo ongeveer 1 á 2x per dag wordt er nog uitgebreid afgetankt.

Afgelopen maandag zijn ze gechipt door de Raad en dat ging zowaar zonder gemiep of gekrijs en dat met 3 jongens 🙂

Dotje van een Lotje

Inmiddels hebben we voor alle pups leuke nieuwe baasjes gevonden en dat is fijn, want dat is toch een zorg minder.

Fillempie 🙂

De Katdoughtjes  zijn alweer 3,5 week oud nu. Time flies when you’re having fun 🙂 En leuk is het. Moet zeggen dat ik me niet kan heugen ooit zulke zoete pupjes gehad te hebben. Heel tevreden heel lief en ze vinden alles leuk. Gaan we naar buiten, leuk, gaan we weer naar binnen, ook leuk. Hebben ze ook nog een moeder die ze fantastisch verzorgd, dus honger hebben ze ook maar zelden. Kat lijkt een ingebouwde wekker te hebben om de pups wakker te maken om te voeden voordat ze het van de honger op een gillen zouden zetten.

En Kat levert best een topprestatie. De pups wogen gisteren tussen de 2,5 en 3 kilo en ze voedt ze tot nu toe nog helemaal zelf. En dat vind ik best knap van haar. Neemt niet weg dat we de aankomende week toch wat gaan bijvoeren en zien dat we haar melkproductie wat kunnen remmen, anders zouden de pups natuurlijk weer blubbervet worden, want ook die leven momenteel nog volgens het “all you can eat” principe. Zie Kat er wel voor aan om ze tot aan vertrek zelf te willen voeden, maar dat doen we maar niet. En ik had natuurlijk een leuke emmer pupmelk gekocht, gewoon omdat dat zo hoort en die moet toch een keertje op 🙂

Om een indicatie te geven hoe het groeit…..Binkie op 1 week oud

Binkie op 3 weken oud….we need a bigger bakkie 🙂

Maar dat dagelijks wegen geloven we nu ook wel, dus vanaf nu zal dat 1x in de week gedaan worden…..als ik eraan denk.

Ondertussen zijn de namen goedgekeurd door de Raad van beheer en heb ik ze zelf al toebedeeld aan de pups. Hieronder wat portretjes van de jongelui met hun stamboomnamen erbij. Voor een cursus zweeds kunt u terecht bij de LOI 🙂

Image Unique Storbjörn Binkie (reu)

Image Unique Snöbjörn Bolle (reu)

Image Unique Lillebror Emil (reu)

Image Unique Katya Naomi

Image Unique Snöblomma Trude

Had ik al verteld dat we tien bruine ogen hebben..yeah.

Ik had volgens mij alleen deze week nog niet verteld hoe leuk ze zijn 🙂

Vandeweek met die hitte voor het eerst lekker de tuin in. Lekker maffen in de schaduw en op z’n tijd wat dollen met je familie. Uiteraard vonden ze dit weer stikleuk.

De jongelui zijn inmiddels alweer ruim 1,5 week oud. En we kunnen niet anders zeggen dan…ze doen het fantastich. Groeien als een malle, meer dan een ons per dag erbij tanken is meer regel dan uitzondering. De geboortegewichten werden dan ook met gemak binnen een week verdubbelt.

En Kat, die doet het geweldig. De campina zou er jaloers op worden zoveel melk als die produceert.

Ondertussen neemt ze wel weer meer tijd voor haarzelf en komt de Kat met haar eigen kattestreken weer langzaamaan  terug. Maar wat ze ook doet…één piepje uit de werpkist en ze staat er weer paraat bij. Zit netjes tig keer per dag in hat bakkie om de kinders af te tanken en wij hoeven eigenlijk niks anders te doen dan een beetje veel eten in Kat stoppen en een werpkist verschonen. De rest regelt zij, volautomatisch.

Oogjes gaan nu langzaam open, er klinkt af en toe al een heus blafje uit de werpkist, dus het zal niet lang meer duren voordat de serene rust van kijken naar slapende caviaatjes voorbij is 🙂

En ze zijn zo leuk…….

Had ik al gezegd hoe leuk ze zijn 🙂

De pupjes van Katja en Doughnut zijn geboren!

In de vroege ochtend van 4 augustus heeft Katja 5 prachtige pupjes op de wereld gezet. Drie reuen en twee teefjes. Moeder en pups maken het goed.

De jongelui waren goed aan de maat. Vooral de heren die ruim over de 4 ons waren zorgden voor wat zware momenten tijdens de bevalling. De 1ste 2 dagen zijn ze ook al flink aangekomen. Moeder Katja lijkt ze slagroom te voeren 🙂

Ze doet het geweldig, ons Kattekind. Zelf nog altijd een doldwaas figuur die zich in één klap ontpopt als een supermoeder. Zorgt perfect voor haar kroost en weet dat ze zich heel voorzichtig door de werpkist moet bewegen. En dat voor een portret die je buiten zo ondersteboven loopt als je in haar pad staat. Mooi aantal pups ook, goed te behappen voor haar en voor ons.

*zet roze bril op* En we zijn supertrots op onze puppies. Ze zijn voorzien van prachtig gevormde hoofden en allemaal met kopvlekken. Echte “Image Unique” hondjes dus.

Kat groeit lekker door, dus we hebben goede hoop dat er wat meer pups uit komen kruipen dan de 2 die we gezien hebben, maar het blijft afwachten natuurlijk.

Voordat we Kat lieten dekken heb ik me vaak afgevraagd hoe ik die een beetje rustig zou kunnen houden. Zorgen om niets weer, want tot onze verbazing neemt ze zichzelf heel ernstig in acht. We klimmen nog wel op de tuintafel, maar ipv met één grote sprong er weer af, toch maar subtiel via het bankje eraf stappen.
Honden aan de overkant van het water mogen daar ook ineens zomaar lopen. Worden nog wel vanuit de tuin een beetje aangeblaft (lees: weggeblaft) maar rende ze eerder als een malle het hele landje over net zolang tot hond uit beeld was, dat is nu duidelijk teveel moeite. Deze foto is dan ook nog van vorige week 🙂

Verder zit ze maar de hele dag een beetje een heel zwaar leven te hebben.

En het was warm……heel warm….en Kat had het zo vreselijk warm, daar zou je ellendig van worden. Die sliep de halve nacht niet. Dus met het oog op dat wat komen gaat en daarbij maar bedenkend dat na een nest zo’n vacht toch wel even zijn beste tijd gehad heeft, deze keer met pijn in het hart toch maar die pruik eraf gehaald. Ze ziet er gelukkig ubercute uit, had niet anders verwacht haha, ze is nou eenmaal ubercute. Maar belangrijkste was dat ze de volgende dag al een stuk minder liep/lag/zat te hijgen terwijl het nog steeds 30 graden was.

Goed…coat can grow zeggen we dan maar. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Ondertussen is de huiskamer half verbouwd naar kraamkamer. Kistje staat, pupren staat, dan de kleine dingetjes nog bij elkaar zoeken en dan kan het aftellen beginnen.

En toen was het juli 2016, ruim een jaar na het laatste blog. Schaamteloos ja…geen tijd, geen zin en hoe langer je niks geschreven hebt hoe hoger wordt de drempel om weer eens wat te schrijven.

Vandaag is het te heet om buiten te zitten, dus dan moet het er maar eens van komen.

Dat er niks noemenswaardigs gebeurd is kan ik helaas niet melden. In januari namen we bijna 4 weken na haar 15de verjaardag afscheid van Heather.

Voor die tijd waren we eigenlijk banger om Tedje al te verliezen, aangezien het daarmee op en af ging, maar ze telkens toch weer opkrabbelde. Tot eind mei dan toen, zoals we al min of meer verwacht hadden, het warme weer haar parten ging spelen en haar leven niet meer hondwaardig te noemen was. Op 28 mei moesten we afscheid nemen van onze lieve grote Teddie.

Dan hoop je het even gehad te hebben, de zorgen om en van de oudjes, waarvan je pas opmerkt als ze wegvallen wat een impact die eigenlijk hebben op het dagelijks leven en je gemoedsrust. We deden het met liefde en met jam en even leek het alsof er een zorgeloze zomer voor de deur stond. Heel even dan…precies een hele week.

En toen werd Angels ziek….haar alvleesklier speelde weer op. Een voor ons herkenbaar iets aangezien ze in 2014 hier ook al eens last van had gehad. Maar oké, nu waren er vroeg bij en ging ze op een vetarm dieet en medicatie en we gingen er gewoon vanuit dat ze binnen een paar weken weer tiptop in orde zou zijn. Hoe anders kan het lopen. In tegenstelling tot de vorige keer knapte ze niet op, dwz, ze bleef eten weigeren. Soms een paar hapjes per dag en dan de volgende dag weer helemaal niks. Maar nog steeds geen idee dat er iets heel erg mis was, want buiten het niet eten om deed ze gewoon haar dagelijkse hondse dingetjes. Tot zondagmorgen, toen ze weer niks wilde eten en we dachten…nu gaan we er wat lepeltjes hüttenkäse instoppen, want ze moet gewoon wat eten ivm met die ontstoken alvleesklier. Met dat ik haar een lepeltje naar binnen stop zie ik dat haar tandvlees gelig is. Ik draai haar hoofd goed naar het licht en zie dat haar oogwit ook geel is.

Ken je dat….that akward moment you realize…

….in dit geval dat we eigenlijk meteen wisten….we gaan haar verliezen.

Uurtje later konden we bij de internist van de Kompaan in Ommen terecht alwaar direct bloed werd afgenomen en een echo werd gemaakt. Op die echo was een overvolle galblaas en verdikte galgang te zien, maar waardoor dat veroorzaakt werd liet de echo op dat moment niet zien, maar de verdenking was al sterk richting een tumor. Omdat ze nog steeds haar redelijk vrolijke zelve was kon ze mee naar huis en zouden we de volgende dag terugkomen voor een echo met roesje en het nemen van biopten. De volgende dag kwam op de echo al snel de alvleesklier in beeld die een erg afwijkende vorm en een “onbekende massa” daar liet zien. Op mijn tussendoorvraag “als dit een tumor is, wat kunnen we daar dan mee” kwam een hele duidelijke “niks” van de internist.
De biopten werden bekeken en het beeld werd steeds duidelijker, maar nog geen 100%, daarvoor werd een 2nd opion gevraagd aan “Utrecht”.
Met lood in de schoenen naar huis dan maar en vasthouden aan die ene grasspriet dat het dan toch misschien alleen een hele ernstige ontsteking zou zijn. Maar ondertussen begon Angels echt ziek te worden en vroeg ik me af toen ze even door de tuin heenliep…kan zo’n staart nog lager hangen. Die moet zich ondertussen echt beroerd voelen 🙁
Eigenlijk wisten we al dat we gingen verliezen en namen we haar dinsdagmiddag mee naar haar geliefde plek, de Sellinger Beetse, waar ze zo ziek als ze ondertussen was toch nog even lekker in het water ging poedelen om daarna doodmoe in het zand te gaan liggen. Onbewust wisten we alledrie al dat we daar afscheid namen van het leven. Toen woensdagmorgen dan ook die laatste grasspriet door de internist werd omgemaaid kwam dat niet meer echt als verrassing.

Ons reste niets anders dan een einde te maken aan het leuke leventje van Angels wat ineens uitzichtloos was geworden. Nu ik dit hier neertikker komt het nog steeds onwerkelijk over. Die tumor was natuurlijk niet van gisteren en ook niet van vorige week en het is dan onbegrijpelijk hoe je er zo goed kunt uitzien en verder gewoon vrolijk en leuk bent terwijl je zo’n sluipmoordenaar bij je draagt.
Koud 14 dagen na het overlijden van Tedje, waar we al zo verdrietig om waren verloren we ook onze mooie lieve prinses. Life sucks sometimes big……

En toen stonden er nog maar een l*llige 3 bakjes op het aanrecht smorgens  🙁

En niet alleen voor ons, ook voor de honden was dit teveel en te snel achter elkaar. Poes was echt verdrietig, die zag letterlijk iedereen waar ze me opgegroeid is en haar leven mee gedeeld heeft overlijden en ineens was ze alleen. Dan waren Kat en Jane er nog wel, maar daarmee is de band nooit zo geweest als met moeder/zuster/tantezeggertje.  Jane kon er ook niks mee en liep maar als een malle in de rondte om iedere 3 minuten te proberen iets eruit te poepen. Kat snapte er gewoon helemaal niks van en die had natuurlijk ook nog te doen met de lichamelijke veranderingen die er gaande waren bij haar.

Het lot had ergens half mei bepaalt dat we in een keuvelgesprekje naar aanleiding van een pupknuffelsessie van ondergetekende het hier erover gehad hadden dat als we nog iets willen qua puppen krijgen, dat we daar niet meer te lang mee moeten wachten qua leeftijd Kat enz. Goed, Kat zou eind juni weer loops moeten worden en dan had ik nog even de tijd om even echt serieus naar een reu om te gaan zien.
Ondertussen waren hier Bootje en Zootje te logeren en had iedereen buiten plezier.

En toen was het 24 mei en werd Kat loops…herstel…toen vond ik bloed op de vloer boven en dat kon alleen van Kat zijn. Ondertussen was er een reukeuze gemaakt waarbij de logeetjes de doorslag gaven, want kijkend naar Bo en haar dochter konden we niet anders zeggen dat dat een heel geslaagd nestje was geweest en waarom zouden wij dan niet dezelfde reu gebruiken.
Toen overleed Ted en de lol was er al wel een beetje vanaf weer, maar goed, even doorzetten nu. De 1ste progtest op woensdag liet idd zien dat mijn bloedvondst niet echt van de 1ste dag was geweest en op de vrijdag die volgde konden we al naar Limboland afreizen om haar te laten dekken. Dat ging allemaal volgens het boekje. Ook wat waard hoor…reu ziet teef, teef ziet reu…hé hallo, das gezellig..ping.

*Foto die ik niet mag plaatsen* 🙂

Zondag weer terug, toen was het enthousiasme wat minder, maar net toen we weg wilden gaan hadden ze allebei zoiets van…uh, wij moeten nog even wat doen hoor. “zet tas weer neer”.
S’avonds werd Angels ziek.
Hier zat iemand heel bizar te plannen….

De echo na 4 weken liet zien dat Kat dragende is. Er waren 2 pups te zien, maar gezien haar omvang op dit moment en haar state of mind  (ik heb een heel zwaar leven…echt waaaar) dat ze 7 weken heen is, durf ik al te zeggen…als dit er 2 moeten zijn vreet ik een vetbed op. Maar aangezien Lique niet van de x-rays is, gaan we dit gewoon netjes afwachten en houden we ons maar een beetje bezig met “uitzet shoppen”, vetbedjes en speelgoed wassen enz.

Ondertussen is Oesepoes samen met overgebleven zus Shanai ook alweer 13 geworden en daar zijn we natuurlijk best heel erg blij mee!

Zowaar is ze af en toe zelfs geneigd om netjes voor de camera te blijven liggen. Zeg nou zelf, lekkere jonge blom om te zien toch!

Jane is inmiddels ruim tien en wat we nooit verwacht hadden…Jane wordt wat rustiger jaja en niet alleen als het 30 graden is. Een wandeling met Kat van een km of 7 doet ze nog op haar slofjes, maar dan gaat ze daarna wel echt een heel groot slapie doen, daar waar Kat dan nog denkt…waar is mijn bal?

Inmiddels zijn we met z’n allen hier in groningen wel ingeburgerd. Al met al is het een schot in de roos geweest voor de honden. Heather heeft in haar leven nog nooit zoveel tijd buiten keuvelend doorgebracht en als het erg warm was  is “even pootjebaden aan de overkant”  natuurlijk ideaal voor de oudjes en ook voor de jonkies natuurlijk. In de tuin kunnen ze zich zoveel uitleven wat ze willen en om “uit” te gaan hoeven we alleen maar de tuin uit te lopen en na 10 meter lopen staan we dan aan het water. Voor het wat grotere uitje lopen we de andere kant op, gaan we langs het kanaal, stukje bos en dan langs het riviertje weer terug. Superlollig wandelingetje van zo’n 6/7 km die ik meestal met Jane, Kat en Angels maakte.

Op dit moment wordt er niet veel lang gewandeld. Met Kat en Jane op stap gaan terwijl Poes dan alleen thuis blijft is natuurlijk niet echt gezellig voor Poes. Dus  gaan we momenteel met alledrie naar de overkant wandelen of de auto in en dan naar het grote water toe waar Kat en Jane als een malle kunnen gaan rondstieren en Poes lekker rustig kan pootjebaden en keuvelen. Iedereen blij.

Vandaag werden de zomermeisjes alweer 12 jaar.  Geboren tijdens een hittegolf en vandaag was het zo koud en nat dat we niet eens buiten taart konden eten.
Afijn, op de foto met hoed vonden ze niks, maar de taart vonden ze wel lekker 🙂

Hieperdepiep hoera voor onze Tedje en Poes.  Natuurlijk ook voor zusje Shanai die nog steeds doet alsof ze een jonge godin is en voor Estrella die altijd in gedachte een taartje mee-eet.

Feestje waar toch?…vonden wij wel en aangezien je op die leeftijd wel wat kan hebben werd er een hele lekkere foute slagroomtaart geserveerd 🙂

Mooie feestmuts op (gut die dingen zijn ook minstens 12 jaar oud geloof ik :-)) en tjoppen maar. Het elastiekje van de  muts is wat aangetast door de tand des tijds. Heather zelf overigens ook 🙂  Maar het heeft haar gesmaakt en we gaan op naar de volle 15 jaar!

Uh wattuh 🙂
Nou, van Drenthse  OES naar Groningse OES.
Voor wie het nog niet was opgevallen. We gaan dus verhuizen.  Naar Groningen…jaaa, nog verder weg. 10 hele kilometers zoeken we het hogerop. 10 kleine kilometers, maar wat een wereld van verschil kan dat maken.
Durf ik gerust te zeggen dat we hier nu niet in het mooiste stukje van Drenthe woonde, we verkassen nu naar wel het mooiste stukje Groningen. We hebben een voormalige boerderij gekocht midden in het Westerwolde.

Tatatata…tromgeroffel.

Na een druk afgelopen jaar met het verkoopklaar maken van dit huis en het daadwerkelijk in de verkoop zetten, de kijkers, die er gezien de scherpe vraagrpijs genoeg waren, nieuwe huizen bekijken, deze ook kopen enz. Is het nu tijd om kurken te laten ploffen en te gaan inpakken. Dat eerste is appeltje/eitje, dat tweede is altijd weer wat minder, maar goed, het is voor een goed doel natuurlijk.

En dat goede doel is onder andere…een grondstuk voor de honden (en de kippen en de moestuin) van circa 10.000 m2.  Veel binnenruimte voor alle hobbies en geheel vrijliggend. De dichtstbijzijnde buren staan op zo’n 200 meter afstand. Maak vast kennis met Klara, Miep en Berta 🙂

Daarbij natuurlijk ook genoeg ruimte voor werk, wonen en wat je er nog meer wilt doen.

Van bovenaf ziet het er zo uit. Dat lichtgemaaide stukkie grond is van ons. Ruimte genoeg weer voor puppyfeestjes! En zoals je ziet grenst het aan een privérivier voor Katja 🙂 Gelukkig is er ook ruimte voor een mooie hondenbadkamer.

Vanwege al het drukke ge-inpak en dergelijke is het maken en versturen van kerstkaarten er dit jaar bij ingeschoten. Vanaf 5 januari gaan we de boel overhuizen en dat moet de 21ste klaar zijn.  *zalwelgoedkomen*

Dan moet ik me er dit jaar nog wel even als jantje katoen van afmaken, wat betreft de kerstwensen, dus bij deze.

We wensen iedereen een hele gezellige kerstdagen toe en een super 2015!

Zelfs deze kaart is oud :-))) Maar niet minder gemeend moet je maar denken.

Vandaag werd het Kattekind alweer 3 jaar. Time flies……tijd voor een klein feestje dus. Taart even gemist met de foto’s, maar ze vonden de poffertjes erg lekker 🙂

Van harte klein Kattemonster, die van iedere dag een feestje maakt.

En mocht je denken….wat kijkt ze jarig…..er hing een heerlijke kluif boven mijn hoofd :-))