Vandaag was het al zover. Ons kleine Kattekind werd 1 jaar oud.

Tijd voor een taartje natuurlijk 🙂

Wel een raar idee hoor. Omdat ze nog maar relatief zo kort bij ons is en nog bol staat van de puppenstreken is ze in onze beleving iets van 8 maanden ofzo. Maar nee, time flies, ook hier bij ons met het Kattekind. Taartje eten moest natuurlijk even gefilmd worden. Het ging allemaal een beetje onwennig, want normaal gesproken mag je natuurljk niet van tafel eten. Nou trekt ze zich daar normaal gesproken ook erg weinig van aan, dus die enige vorm van terughoudendheid van haar is 100 komedie.

Wanneer zou die beginnen? …owwwww nee, hoor net dat die vandaag ten einde is. Nou jammer weer, voor ons dan, want algemeen gezien kunnen we ondertussen wel concluderen dat onze honden met wat frisser weer stukken beter functioneren. Niks mis natuurlijk met wat daagjes siesta houden met af en toe een plons in de privépool, maar dat moet natuurlijk geen weken duren, want dan is de lol er zo vanaf. Maar goed, weken lang siesta houden, daar was dit jaar geen sprake van. En met name de oudjes doen het toch niet echt lekker als het vreselijk warm is. Dus tja, vervelend voor ons, warm weer met een koud pilsje bij de bbq geeft ons toch een  “life’s good” feeling. Maar goed, aan de andere kant zonder gezucht en gesteun er een paar uurtjes lekker op uit trekken is toch ook wel weer lekker. Anders lekker zeg maar:-)

De afgelopen weken veel buiten geweest, druk met Katja kijken en een beetje heropvoeden….niet graven, niet die plant opvreten…nee, die ook niet. Hier met mijn schoen, ga van de tuintafel af, geef dat kussen terug, niet Tedje aan haar oren hangen…nee, bij Oesjie ook niet enz. enz.
Dus tja, blogjes tikkeren schieten er dan een beetje bij in…..

Helemaal stil gezeten hebben we ook niet, want de trouwe sitesurfer heeft wel gezien dat bij “onze honden” iedereen een eigen fotogalerij heeft gekregen en dat bij de nestjes daar een begin mee gemaakt is.  Best handig dat digitale fototijdperk, wat een partij plaatjes om uit te kiezen. En ouwe mappen doorbladeren is natuurlijk altijd leuk…brings back good memories…..

Ondertussen heeft Katja ook haar eerste showtje gehad. We zijn naar Duitsland geweest en daar kreeg ze een 3U met een leuk keurrapport.

Het meest blij was ik nog met het feit dat ze de mensen-en hondenmassa goed oppikte, want je moet hier in Drenthe wel erg veel moeite doen om een een grote groep mensen bij elkaar te zien en dan nog is het altijd anders dan de ambiance van een showhal. Maar goed, she survived:-)  Wat vooral opviel was dat Katja, in tegenstelling tot b.v. Angels vooral al die andere honden heel erg interessant en leuk vond. Het liefste had ze ze volgens mij allemaal persoonlijk even gedag gezegd, terwijl Angels zich werkelijk never nooit interesseert voor een andere hond. Net als Dusty, die had daar ook zo’n arrogant handje van. Is soms best grappig hoor. Loop je over straat, staat er zo’n erfhond achter een hek zichzelf helemaal uit de naad te krijsen en dan liep Dusty (en dus Angels ook) en net zo stoïcijns langsop, dat als je niet beter wist je zou kunnen denken dat ze zo doof als een kerstbal zijn.

Weekje na de show schoot ik in een kleine shock toen ik zag dat Katja loops was geworden. Ahhhhh, was mijn baby zomaar ineens een grote meid geworden. Ja, dat is dan snel ja, krijg je ervan als ze pas met 7 maanden arriveren dan heb je maar relatief kort een echt puppy. Gelukkig is ze er zelf erg nuchter onder en is het nog steeds dezelfde vrolijke gekke guppepup van de week ervoor:-)
Spelen, keten, kattekwaad uithalen, het is haar helemaal op het lijf geschreven. Visite vindt ze ook erg leuk aangezien er regelmatig cadeautjes meegebracht worden voor haar en ze ziet gewoon overal de lol van in, dus dat is dolle pret voor haar. Een waakhond zal het dus niet snel worden, want stel je voor dat je iemand met een cadeautje wegblaft. Dat kan natuurlijk niet.

Afgelopen woensdag (19-09)  is Jane ontstokt…..gesteriliseerd in de volksmond, maar natuurlijk medisch gezien gecastreerd, aka kippenhok eruit gehaald. Nu was dat geen gevalletje medische noodzaak, maar meer een gevalletje gedragsgebonden noodzaak. Zoals de meesten wel bekend is Jane een beetje extreem in haar gedragingen en dat neemt dus tijdens de loopsheid toe. Voordat ze loops wordt begint ze al met het extra controleren van de andere honden (d.w.z. als je gaat wandelen mogen die anderen geen 2 meter weglopen, dan snij je ze al blaffend de pas af) , tijdens de loopsheid wil ze graag de andere dames dekken, het liefst 8x per dag en dat wordt zeg maar, niet echt in dank afgenomen. Na de loopsheid ben je natuurlijk drachtig denkt Jane en ze vertoond dan ook een volledige dracht incluis grote kraters in de tuin graven waar dan weer niemand bij in de buurt mag komen enz. Na de dracht krijgen we nog een zoogperiode waarbij ze de melk tot op haar kniën had zitten en al die tijd voelt ze zich natuurlijk Uberopperteef en gedraagt zich daar ook naar en dat wordt niet door iedereen gepikt en dat geeft iedere loopsheid weer veel onrust in de ploeg. En dat dus voor bijna 3 maanden lang….2 x per jaar….dus 6 maanden per jaar is het bal met Jane en het leek met iedere loopsheid toe te nemen.  En dat was ik even h e l e m a a l zat.
Toen ze vorige week ineens weer interesse kreeg voor de bloemetjes en grasprietjes en de anderen zomaar een end weg konden lopen, heb ik maar meteen gebeld om een afspraak te maken voor de operatie.

Afijn, en zo geschiedde. Alles goed gegaan, dus Jane kon op naar het herstel. Ze was verder in een superconditie, dus ik verwachte echt dat ze de volgende dag alweer zou lopen springen. Maar nee, ze bleef wat tam, niet half dood hoor, gewoon tam, onjane zeg maar, zo ook vrijdag, nog steeds tam…mmm raar, maarja, geen koorts, wond zag er goed uit enz. Dus we waren niet gerust, maar ook niet vreselijk ongerust, de ene hond is nu eenmaal de andere niet.
De zaterdagmorgen begon heftig. Jane liep voor mij de trap af en met dat ze naar buiten huppelt zie ik ineens allemaal druppels bloed in de gang liggen. Dat was teveel om van Katja te wezen, dus ik Jane maar even teruggefloten, wond controleren en ja hoor…..slierten met vetweefsel die langs de hechtingen naar buiten kwamen. Bloed en wondvocht erbij…puinhoop dus. Ik snel terug naar boven en in een paar kleertjes gesprongen om daarna meteen de auto in te springen op weg naar de dierenarts.
Dit hadden we ooit eens eerder gehad bij Dusty, dus we hadden wel een vermoeden wat er mis was en de dierenarts zag het ook meteen. De inwendige hechtingen waren gesneuveld en dat is natuurlijk heel vervelend, want dat hield in dat Jane weer onder narcose moest, weer opengemaakt moest worden, nieuwe wondranden moest krijgen en dan daarna weer dichtgemaakt kon worden.  Nou lekker dan weer, arme Jannetje:-(
S’avonds konden we haar weer ophalen en nu ligt ze rustig weer bij te komen van alles. Gevalletje “shit happens”. Maar je voelt je best l*llig als je normaliter principieel niet in gezond vlees laat snijden, daar voor 1x vanaf stapt en dat er dan dit moet gebeuren.  We zijn er ook nog niet hoor, want omdat die hechtingen waarschijnljk al vrijdagavond losgegaan zijn en er al wat weefsel was ontstoken moeten we waken dat ze geen buikvliesontsteking krijgt, want dan zijn we een stuk verder van huis. Over een paar dagen weten we meer.

En wat voor eentje….LOL.

Ze heeft onze verwachtingen overtroffen. Katja is leuk, vrolijk, lief, ondeugend, ondernemend, brutaal, stoer, you name it en zij heeft het wel.

De fokker vertelde me…she likes to play with water…. Oké, wat denk je dan…gevuld schelpje, tuinslangetje enz. Neee zeg…iedere plons water moet doorgestampt worden. Plantjes die net water gehad hebben moeten uitgegraven worden, waterbakken daar kun je ook in graven en als je ze bij het standaardje pakt kunt je waterstampen in de keuken…ook leuk…een wolkbreuk…iedereen vlucht naar binnen en het Kattekind krijgt de dolle 5…in de stortbui. Komt dus zeikesnat binnen en ploft zo op de bank neer:-) Had ik natuurlijk opvoedkundig weer even streng op moeten treden, maar helaas, ik vond het iets grappiger om even snel de Canon te grijpen en het gelukzalige moment vast te leggen. Zeg nou zelf……

Maar hé, ze houdt niet alleen van modderwater, ook van schoon water en als ze bij het vennetje komt die we tijdens onze wandeling tegenkomen dan veranderd ze in een zelfreinigende OES. Geen stukje wordt overgeslagen, ze gaat gewoon helemaal kopje onder en heeft de grootste pret. Dus tja, ik kocht mezelf een showhond en wat kreeg ik…dit:-))

Het mag wel duidelijk zijn dat we de handen vol hebben aan Katja. De standaardpuppiestreken zijn niet van de lucht. Schoen kwijt…in de wei, zo ook je werkhandschoenen, de thee/handdoeken, vaatdoeken, borstels enzovoort enzovoort.

Al het eetbare is ook onveilig. Ze is niet te bang om eetbare dingen zelf van het aanrecht te pakken en we zijn het natuurlijk een beetje ontgroeid, dus er verdwijnt nog wel eens wat dat bekkie in.

Met de BARFhappen gaat het helemaal geweldig. Had ik voor de eerste drie weken een basisvoer gemalen voor haar zodat ze langzaam kon wennen. Nah, het was niet nodig geweest hoor. Vanaf dag 1 heeft ze alles gegeten wat ik haar naast haar basisvoer voorgezet heb. Karkasjes worden uitermate netjes gegeten, zo ook visjes enz. en toen vandeweek de gemalen hap op was is ze zonder slag of stoot op de “gewone” barfhap overgegaan en ze vindt het gelukkig geweldig.

Slopen kunnen we natuurlijk ook. Ondertussen is mijn nieuwe salontafel al voorzien van een afgerond hoekje en wat onvergetelijke tandafdrukken in het blad. Vliegenmeppers doorstaan ook de Kattest niet en de keukenvloer vind ze ook wel aan vervanging toe en in dat laatste kan ik haar niet eens ongelijk geven.

Maar, er is licht aan het eind van de tunnel. Ze leert heel snel, de streken van de anderen maar ook de goeie dingen. Iets te snacken heft al heel snel de taalbarriëre op en laten de muntjes heel snel vallen en met wat inzet kan dit dus gewoon een zeer net opgevoed tiepje gaan worden. Netjes lopen en staan voor show was haar door de fokker al aangeleerd, dus dat hoeven we alleen maar in stand te houden. Gaat vast goed komen.

De anderen leren ook snel. Zoals b.v. dat bepaalde koekjes te groot zijn voor Katja’s bekkie en dat er dan altijd stukjes naast vallen die je dan snel kan wegjatten. Verder hebben ze nog steeds zoiets van….die spoort niet, wanneer wordt ze weer opgehaald:-) Maar wel steeds vaker stiekem komen kijken als ze ligt te pitten, of als ze in de wei leip loopt te doen met haar diddle of andere stuk speelgoed. Kwestie van tijd tot het ijs breekt. Jane en Angels zijn nu ook net loops geweest en dan is spelen met kleuters  iets waar ze zich op dat moment toch net iets te verheven voor voelen.

En vinden wij het een flutzomer. De honden vinden het wel prima. Op Katja na zijn de buien ook niet geliefd, maar de temperatuur is over het algemeen dusdanig dat er gewoon lekker veel gewandeld kan worden zonder dat je binnen 10 minuten de tong onder de schoenen hangt. Dus ja jammer van het het momentje…”steenkoud pilsje bij de BBQ in de klappende zon”, maar hondtechnisch is dit wel een goed weertje.

Onze nieuwe aanwinst is gearriveerd. Sneller dan we verwacht hadden vond ik een teefje die ik in beginsel wel geschikt vond om mee verder te gaan.

Via Facebook vond ik in Servië onze Katja. Officiële naam: Royal Croft Evergreen Star.

Meer hier: http://oldenglishsheepdogs.nl/bobtail/onze-honden/royal-croft-evergreen-star/

En na over en weer een hoop gefoto en gevideo hebben we de knoop doorgehakt en ging Katja op transport en konden we haar afgelopen woensdag in Frankfurt afhalen.
Best wel een hele reis voor zo’n puberpup natuurlijk, maar ze jumpte uit de bench en ik ving haar op en ze begon me meteen af te lebberen en hard te kwispelen e.d. en blijkbaar was de reis in één klap weer vergeten.

En dan is het natuurlijk af wachten hoe snel pupje zich hier thuis gaat voelen en daarbij overtrof ze al onze verwachtingen. Nadat we de honden één voor één bij haar hadden gelaten liep ze de wei in, om daar vervolgens op de klaarliggende leren knikkers af te stappen en vrolijk te gaan spelen en de boel te gaan verkennen enz.

Toen naar binnen, ook al geen probleem. Meteen maar wat eten gegeven, dat staat wel zo gastvrij natuurlijk en dat heeft ze ook lekker opgegeten. En toen ging ze vrolijk verder me de boel verkennen en op onderzoek uitgaan enz. Niet te bang om binnen een uur mijn broodjes van het aanrecht te pikken, dus we wisten ook meteen weer wat het inhield om een pup in huis te hebben…..als het erg stil wordt moet je gaan kijken.
Ondertussen is ze helemaal geintergreerd en luisterd ze (selectief weliswaar)  ook naar haar nieuwe naam en lijkt de taalbarriëre een heel end opgeheven te zijn.

Ze heeft een vreselijke grote berg humor, dus de rubriek “wat sloopte zij vandaag” is vanaf heden weer geopend:-))
Wat ze tot nu toe sloopte….Broers schapevachtje en Frank zijn rubberlaarzen. Dit wordt ongetwijfeld vervolgt.

Al met al kunnen we tot nu toe concluderen dat Katja een ongecompliceerde vrolijke bopper is die daarbij ook nog qua uiterlijk wel voor de dag kan komen. We zijn dan ook superblij met haar!

HOERA!!

Vandaag zijn onze 2003 zomermeisjes 9 jaar geworden!

Time flies when you’re having fun.

Extra feest natuurlijk omdat de damesch nog steeds compleet zijn en we natuurlijk heel blij zijn dat Esje er gewoon nog bij is en haar taartje met “9” kaarsje (die in maart met het idee “positief blijven” al gekocht was) kan opsnacken.

Zo te zien vond ze het wel wat:-))

Bij Oesjie ontdekten we een tijdje terug een gek bultje onder haar oor. In eerste zag het eruit als een rare wrat en spraken we met de dierenarts af om het pas weg te halen als er veranderingen optraden.

Op een bepaald moment begon bultje toch ineens wat harder te groeien en daarbij ook nog af en toe spontaan te bloeden, wat op zo’n harig hoofd nogal snel een rommeltje geeft. Al met al werd het ineens wel een erg vies ding. Dus tijd voor een dateje met de dierenarts.

Omdat het een oppervlakkig geval was zou Oesjie niet volledig onder narcose gaan, maar zou dat beperkt blijven tot een roesje en een plaatselijke verdoving. Voordeel was dan ook dat ik even op de operatie kon wachten en haar, zodra ze wakker zou zijn, weer mee naar huis zou nemen.

Hieronder was ze net klaar met de operatie en lag ze lekker haar roesje uit te slapen. En wat doe je dan als rechtgeaarde hondenmoeder……juist, je maakt een foto en plopt die op Facebook:-)) (toch even niets beters te doen:-))

Omdat de dierenarts in dit stadium wel twijfelde over de goedaardigheid van het bultje is het voor onderzoek opgestuurd naar Utrecht en zo’n dag of tien later kwam dan het goede bericht dat de bult toch goedaardig was. Dus dat is alweer een zorg minder.

Hechtingen heb ik er ondertussen ook uitgeplukt en het wondje ziet er netjes uit. Nu wachten we weer op haar, want met zo’n half kale kop loop je tch best behoorlijk voor paal. Hoewel ze daar zelf natuurlijk nog het minste last van heeft:-)

En soms wel heel erg:-(

Sommige dagen kunnen zo mooi beginnen dat je van te voren nooit kan bedenken hoe dramatisch ze kunnen eindigen.

Woensdag 23 mei was zo’n dag. Heerlijk weer de hele dag. Hondjes lekker munt in de schaduw…wij wat rommelen in het zonnetje…..life was good.

Tot de avond, toen wij nog in de tuin aan het rommelen waren, de dames binnen lagen uit te buiken en het lichtjes begon te onweren. Tedje is “not amused” van onweer, dus die gaf al snel een protesterend blafje. Meestal kapt ze daar wel mee na een “tis goed Tedje” vanaf onze kant. Deze keer niet, ze bleef maar paniekerig blaffen, dus ik naar binnen om haar te vertellen dat het echt toch allemaal wel goed was.

En toen ik de keuken binnen kwam wist ik niet wat ik zag….Angels op de keukenvloer die een epileptische aanval had. Een ieder die ons een beetje kent weet hoe allergisch we daarvoor zijn dus de schrik en paniek was enorm. We dachten eerst de temperatuur, het was tenslotte op dat moment nog best warm. Maar haar temperatuur was goed. Ze kwam vrij snel weer bij en was natuurlijk “van het pad af”. Mijn wereld donderde ter plekke in elkaar……ons meisje, ze zal toch ook niet die kl*teziekte hebben.

Oké, don’t jump the conclusions na één aanvalletje, het kan zoveel oorzaken hebben. Maar een paar uur later was de volgende al daar en wisten we dat het helemaal mis was met de Prinses.

De nacht bleef rustig, maar de volgende ochtend kreeg ze weer een aanval. Wij meteen naar de da, want zoveel in één keer kan ook goed op vergiftiging wijzen en we wonen natuurlijk in een gebied waar men daar rijkelijk mee rondstrooid.

Daar alles gecheckt. Bloed afgenomen en ter plekke bekeken wat landbouwgif voor effecten moesten geven en enkel en alleen aanvallen hoorden daar niet bij.

Omdat ze verder oké was kon ze weer mee naar huis en verdere onderzoeken zouden door Utrecht gedaan worden, dus daar moesten we een aantal dagen op wachten.

Met de da afgesproken dat als er nog een aanval kwam op korte termijn we maar meteen medicatie moesten gaan geven omdat dan niets erop zou wijzen dat ze uit zichzelf weer zou stoppen.
Lang hoefden we niet te wachten. We waren nog geen uur thuis en daar ging ze weer:-(

Dus maar meteen op de medicatie gezet en die deed gelukkig meteen zijn werk. Tot op heden geen aanval meer gezien en daar zijn we op dit moment natuurlijk al erg blij mee.

Na een dag of 7 (Pinksterweekend ertussen) kwamen de uitslagen uit Utrecht terug en die zeiden allemaal: Geen bijzonderheden.
Er was dus niets gevonden wat de aanvallen van Angels kon verklaren.

De daarop volgende conclusie is dan dat ze “gewoon”epilepsie heeft.

Afgezien van het feit dat dit voor Angels natuurlijk heel vervelend is heeft dit natuurlijk ook verder strekkende gevolgen voor onze fokkerij. Nu zeggen sommige specialisten wel dat als het zich op deze leeftijd openbaart dat het niet erfelijk zou zijn. Maar dat gaan we maar niet meer uit proberen. Drie gevallen van epilepsie op zo’n relatief klein aantal pups gaat veel verder dan…toeval..of…shit happens.

Angels kunnen we sowieso niet meer laten dekken natuurlijk. Ongeacht wat de oorzaak is, ze is lijder en daarmee is alles klaar….over en uit.

Hadden we ooit al bekokstooft dat mocht Angels leeg blijven dat we bij zuslief Bo aan zouden kloppen….ook dat gaat niet. Zelfde lijnen en die bevatten wat ons betreft toch een te hoog risico. IK durf het in ieder geval niet meer aan. Leeftijd zegt dan blijkbaar ook niet alles en ook daar zijn de specialisten het dan wel weer over eens.

Dus wat ons aangaat houdt ons familietje hier dus op. Angels was de laatste schakel en uitwijken naar familieleden is voor ons niet aan de orde. En dit doet verrektes zeer.
Alles wat we uitgepland hadden…dekking met Hamlet..die er bijna aan zat te komen..zicht op een nestje na ruim 5 jaar en het drama van vorig jaar…over en uit.

Ik kan het maar moeilijk over m’n hart verkrijgen om de betreffende pagina weg te halen. Dan is het net of het echt is en nu zit ik in ieder geval nog in het gevoel van….en toen werd ik wakker en/of ik dat naar een hele slechte film zit te kijken. Nou goed, details, zijn ook niet belangrijk in deze en de mensen die direct bij het nestje betrokken waren zijn natuurlijk allang op de hoogte van hoe of wat.

In eerste voelde het allemaal als…15 jaar werk…down the drain…maar goed beschouwd is dat natuurlijk onzin, want we hebben natuurlijk wel een aantal leuke lieve honden rondlopen waar we dagelijks plezier van hebben. Maar goed, er vliegen wel meer gedachten door je heen natuurlijk..boos, verdrietig, woest, verdrietig en vooral verdrietig, dat zal het proces wel zijn waar je dan doorheen moet.

Maar het fokkersprivilege dat je oudjes doorleven in de volgende generaties, ja, dat zijn we dus kwijt.

En dan…..overnieuw beginnen….pffffff. Ff geen zin in hoor, maar dat gevoel hebben we natuurlijk eerder gehad en dan begon na enige tijd toch alweer het een en ander te kriebelen. Dus kan ik wel blijven nuilen van “geen zin”. Maar dat schiet ook niet op. Frank zei..je wilde er toch al een teefje bij kopen,  dan doe je dat gewoon wat eerder en proberen we daar mee verder te gaan.

En ik twijfelde…vroeg me echt af of ik wel van een “vreemde” hond kon houden die hier niet geboren was en waar geen “oude garde” in doorheen gebreid zat enz. (sommige mensen zijn verwend:-(
Maar ooit, ooit een hele tijd geleden ben ik natuurlijk ook begonnen met een “wildvreemde” hond en daar hield ik ook gewoon heel veel van. Net zoals van mijn bouviers die met 1 jaar uit een asiel geplukt werden. Daar hield ik ook van, net zoveel. Dus er moest gewoon even een knopje om en ondertussen ben ik dan ook maar aan het rondkijken voor een nieuwe jongedame. Dat geeft ook afleiding en voorkomt dat er in zwarte gaten gevallen wordt.

Oké, toch ook een stukje boos erdoor heen. Ik had geen vreemde exotische lijnen. Met min of meer oerhollands zijn we van huis gegaan en vreemd genoeg zou ik de enige zijn waarbij dit verschijnsel op regelmatige basis opduikt…..tuurlijk……

Met Angels gaat het nu goed. Afgezien van het feit dat ze 2 pillen per dag krijgt merk je niet dat er iets met haar gebeurd is. Dat was eigenlijk 2 dagen later al het geval. En dat is best bizar en maakt het hele gebeuren heel onwerkelijk.

Maarja, als ervaringsdeskundigen weten wij natuurlijk al dat een hond tussen de aanvallen een hele gewone hond is (kan zijn) en ondertussen gaat het leven verder en doen we maar, net als bij Groovy, alsof ze een hele gewone hond is. Dat doet ze immers zelf ook.

We hopen van harte dat het zo blijft gaan zoals het nu gaat. Dan jammeren we nog wel even door over “wat had kunnen zijn” maar zijn dan ondertussen maar gewoon blij dat ze gewoon haar luizeleventje kan doorleven op de manier zoals ze dat vóór 23 mei 2012 deed.

Einde bericht:-(

Al zeg ik het zelf:-)))