Hé hé, eindelijk is het dan zomer. Die begon met de verjaardag op 21 juni van Oesjie, Tedje en Shanai die tien jaar werden. Een dag met een lach en een traan, want natuurlijk werd het vierde zusje op deze dag extra hard gemist 🙁
De andere meiden zie je niet aan af dat ze al tien zijn, gelukkig maar, want het gaat sowieso veel te hard.

Met de echte bejaarden hier gaat het prima. Doen alles lekker rustig aan en genieten van het mooie weer en de uitstapjes die we nu weer met ze kunnen maken.

De jeugd vermaakt zich verder prima in tuin en wandelomgeving. Bij warmte houden ze de hele dag siësta om ‘savonds tot leven te komen. Behalve Katja en Jane natuurlijk, die zijn de hele dag wel in voor een voetballetje. Maar die vinden het dan ook nog wel grappig om even in een zwembadje te springen of om onder de tuinslang door te dansen en dat geeft natuurlijk ook verkoeling.

We hebben tegenwoordig een Katproof zwembad….is die sneu of niet :-))

Katja haar vachtje wisselt mooi door en zo gingen we met een steeds leuker opdrogende Katja vorige week naar Wulsbüttel, een gehucht ergens boven Bremen. Showtje dus, kleintje, van de Britse herdershondenclub aldaar. In totaal 7 inschrijvingen en alleen Katja had er eentje bij staan in de klasse. Geen idee wie erbij zou staan, maar dat werd meteen duidelijk toen we het terrein opkwamen en daar Happy Panda Christina zagen staan. Die heeft een mooi teefje, dus ik dacht eigenlijk al…dobbertjeeeeee. Maar zij ziet mij en zegt meteen, dat wordt voor mij een dobbertjeeeeeee. Dus nah, werd het toch nog even spannend. Zeker ook omdat Katja loops was en als Katja loops is dan doet ze dom, niet gewoon dom, maar superdom. Dan wordt ze ook wat onvoorspelbaar in haar gedragingen en ik weet al dat ze van grote meneren normaliter al onder de indruk is en de keurmeesters werden voorgesteld en daar staat een meneer tussen van 2 x 1 meter….ja hoor, onze keurmeester natuurlijk, dus maar afwachten of Kat zich niet als een dooie vogel zou opstellen. Maar zelfs dat viel mee. Neemt niet weg dat ik haar minstens 5 x opnieuw voor de tafel in stand moest zetten omdat ze weer van alles hoorde en zag wat veuuuul interessanter was. Vanwege haar domme bui wilde ik ook niet al teveel druk leggen en dan krijg je een “handling could be better” opmerking in je verslag. Grappig natuurlijk, (sorry, het was mijn 1ste keer:-) maar niet geheel onterecht dus.

De keurmeester wilde vooral goed loopwerk zien en hoewel Katja goed doorliep vond hij dat ze toch nog meer temperament mocht vertonen. kwam ook omdat hij even “lollig” ging doen en Katja daar blijkbaar lollig op had moeten reageren en dat deed ze dus niet, want ze vond die meneer van 2 x 1 nou eenmaal niet zo lollig. En daarbij wordt je natuurlijk geleerd om niet lollig te doen in de ring.  Nou ja goed, ze liep verder als een tierelier, want dat onderdeel van het keuren vind ze nou eenmaal het leukst.
Hij dreunde het keurverslag zo hard op dat het aan de andere kant van de ring hoorbaar was en Kat kreeg een Uitmuntend. Leuk, want hij was tot dan toe best scheutig geweest met de Zgtjes en als je dan een U krijgt, dan is die ook nog wat waard natuurlijk. Afijn, toen moest het andere teefje en die kan best goed lopen, maar die dag had ze er niet veel trek in. Weer zal ook meegespeeld hebben natuurlijk, het was best warm toen wij in de ring stonden, maar tempo maken deed ze dus niet en ook zij kreeg een zg. Dus Katja werd 1ste in haar klasse en takelde hiermee meteen haar eerste CAC binnen. De 1ste van 5 die nodig zijn voor het Duits kampioenschap, dus nog werk genoeg aan de winkel. Daarna moest Kat tegen een teef uit de Kampioensklas uitkomen voor het BOB en dat verloor ze geheel terecht. Maar niettemin, met een goed gevoel naar huis. Veel complimenten gekregen over haar vacht ( waar ze op de vorige show nog op afgeserveert werd) gezellig gebept met de een en de ander en een CAC in de zak. Wat wil je nog meer (nouhou…een 3-baans snelweg naar Wulsbüttel is best handig:-))

Foto’s en keurverslag e.d. vind je op Katja’s eigen pagina.

Ik heb het natuurlijk al eerder geschreven dat Groovy zelfs grappig was als ze sliep. Tijd om die uitspraak dan maar eens te illustreren 🙂 Mooie reden ook om weer eens lekker door alle fotomapjes heen te spitten. (Ja, we missen ons pretkroketje) )

NIET STOREN!

Badmeester ben ik al bruin?

Lekker kussentje 🙂

Ik heb een heul zwaaaar leven…

Schat, er lopen en paar kippen voor je neus

Wie zit er verlegen om een warm bed?

Even ontdooien dan maar 🙂

Als puppenspringkussen…ook geen probleem natuurlijk

Mot je?

zzzzzzzzzzzz

Warm of koud, altijd goed.

Uh ja tja uch tja

Uh ja tja uch tja deel 2

Ff luchtuhh

Zo, na een klein weekje uitzieken zijn de jongelui weer helemaal bij de tijd. Ging het bij Broer in den beginnen nog even wat moeizamer, na een paar dagen pakte hij toch het normale eten en drinken weer op en je zag ‘m toen met het uur opknappen. Inmiddels zijn ze natuurlijk ook al een aantal keren mee wezen wandelen, ook als het zonnetje scheen (nee, niet bij 25 graden) en het verschil bij beiden is toch wel opmerkelijk te noemen. Ze lopen veel minder snel warm aan en zoals vanmiddag, toen het een graadje of 17 was, hijgden de oudjes niet harder dan b.v. Oes en Ted op dat moment. Voor de operatie zou een wandeling bij 17 graden al teveel geweest zijn, zeker voor Broer omdat die al warm liep bij enkel de opwinding van…hoera we gaan wandelen. Een dag met 25 graden zou hij niet overleefd hebben.

Al met al zijn we op dit moment zeer tevreden met de resultaten van de operatie. Ook het eten gaat prima en tot nu toe hebben we nog niet gezien dat iemand zich makkelijker verslikte. Wel werd er de eerste week soms wat gehoest en hoewel dat een normaal postoperatief verschijnsel is vlieg je toch automatisch naar het plafond als er eentje hoest. Maar ook dat wordt vanzelf minder. En verrassing…er komt nog geluid uit. Broer heeft nog steeds een echte blaf, die is hooguit wat schor te noemen, maar hij heeft nog steeds volume. Heather is een ander verhaal. De vocale hoge tonen zijn helemaal weg en ze klinkt als een schorre Grizzlybeer. Best sneu, de eerste paar keer dat ze blafte zag je dat ze schrok van zichzelf. Maar goed, als dat het enige offer is wat er gebracht moet worden voor hopelijk nog een paar jaartjes erbij, so be it.

De schildkliertumor die bij Heather verwijderd was bleek in beginsel kwaadaardig te wezen, maar het goede nieuws was, dat hij volledig verwijderd is en dat het een niet-actieve tumor was en ze dus geen schildkliermedicatie nodig gaat hebben. Was de ontdekking van die tumor in eerste natuurlijk reden tot zwaar balen. Achteraf beseffen we goed hoeveel mazzel we met Heather hebben gehad dat dat ding per toeval werd ontdekt. Al met al zijn we met haar precies op het juiste tijdstip bij de chirurg aangekomen. Waren we een jaar eerder gegaan had dat ding er waarschijnlijk nog niet (zichtbaar) gezeten, hadden we Plan A uitgevoerd…dwz, eerst Broer doen, kijken hoe dat gaat en dan als de nood aan de man komt Heather ook dan waren we wellicht te laat geweest, aangezien die schildkliertumoren vrij snel uitzaaien. Met recht door het oog van de naald. Maar snel vergeten allemaal en lekker van het stel bejaarden (want dat blijven het natuurlijk) genieten.

Tijd voor een updatetje 🙂

Dinsdag dus de jongelui weer ophalen, fris en fruitig dachten we. Nah, dat viel best tegen. Heather was redelijk, maar Broer was nog steeds half comateus. Liep wel naar de auto toe e.d. maar dan wel bijna op z’n knieën en daar was het ook meteen van “plof” ik lig weer.

Thuisgekomen idem, niet eens naar het gras gekeken, zo naar binnen, kleedje gezocht en verder pitten. Heather was wat rillerig en die hebben we dus maar onder een dekentje gelegd. Later werd Broer ook rillerig en kon die onder hetzelfde dekentje tezamen met wat kruikjes voor extra warmte.

Gedeelde smart = halve smart

Ondertussen was het lunchtijd en dan krijgt iedereen altijd een stukje worst, dus ook voor deze twee een stukje gereserveerd. Heather wilde wel, maar Broer helemaal niets. Dit hield hij helaas de rest van de dag vol, geen eten, geen drinken, niks. Wel viel op dat hij veel kwijlde, beetje misselijk waarschijnlijk, maarja, wat doe je eraan op zo’n moment 🙁
De volgende dag was Broer nog idem, best wel algehele malaise en nog steeds niks tot zich willen nemen. Heather huppelde ondertussen alweer rond, al etende als een bootwerker, alsof er weinig tot niets gebeurd was met haar.
Tijd om de internist te bellen, want niet eten ala, maar niet drinken is natuurlijk helemaal niet goed en water wat ik ‘m voorzichtig in zijn bek spoot liet meneer er zo weer uitlopen.

De internist wilde Broer graag even zien en ik vertrok weer met ‘m richting Ommen. Daar aangekomen viel het gekwijl hun ook meteen op. Afijn, de nodige onderzoeken, röntgenfoto’s, echo, bloedonderzoek enz. toonden geen lichamelijke oorzaak voor de misselijkheid. Aan één kant fijn natuurlijk, aan de andere kant waren we an sich nog geen steek opgeschoten. Dus toen maar wat antimisselijkheidsmiddelen (primperid) ingegeven en ook een aantal injectiespuiten tot na het weekend mee gekregen om die misselijkheid te onderdrukken zodat hij toch uit zichzelf wat gaat eten en drinken.

Wat al wel meteen opviel bij dat ritje naar Ommen in de klappende zon, dat Broer zich weliswaar (wie immer) opwond in de auto, maar geen benauwdheid meer! En daar deden we het natuurlijk voor. In voorgaande toestand had hij een ritje als deze niet eens overleefd.

Thuisgekomen had dat spul al enig effect, vrij snel wilde hij wat water drinken…halleluja. Daarna was het weer slaapjestijd en tegen etenstijd lustte hij zowaar ook wat hapjes eten. In de loop van de avond werd hij helderder in zijn aanblik en heeft hij meerdere keren wat gegeten en gedronken. Mag ook wel, want maandag woog hij 41,5 kilo en gisteren 38,2 en dat wordt voor een grote Broer toch wel wat weinig.

Vanmorgen was hij het weer helemaal kwijt. Ook de injectie Primperid had niet al teveel effect. Wel wist ik ondertussen dat ik gerust wat dwingender dat water mocht ingeven, want vocht had hij nodig, al is het maar omdat anders je medicatie (antibiotica en pijnstillers) niet opgenomen worden. Heb zelf ook sterk de indruk dat hij of van die pijnstillers, of van die Ab misselijk wordt, dus het is een beetje links en rechtsom. Bij zo’n operatiegebied kun je het je ook niet veroorloven een infectie te krijgen, dus die ab zal er toch in moeten. Komt goed…heeft alleen wat meer tijd nodig.

Meer tijd dan zijn zus…die ons versteld doet staan, want we hadden juist verwacht dat zij, met haar dubbele operatietijd als grootste vaatdoek zou thuiskomen. Niets is minder waar. Ze kruimelt alweer lekker rond, eet en drinkt prima. Vind die balletjes gehakt in plaats van een droog koekje eigenlijk helemaal niet slecht geregeld. en het is dan dat ze een suja van bijna 20 cm op der keel heeft zitten, maar anders zag je niets aan haar. Ja nee, toch wel wat. Vanmiddag had ze de ijdele hoop dat we met de auto weg zouden gaan en stond ze bij het hek te springen…..en ook hier…geen benauwdheid…en daar deden we het toch voor. Verder moet ze nog wel gewoon rust houden, dus we houden haar het liefst bij Broer in het kantoor, want stel dat een paar anderen van A naar B willen en zij staat in het pad, dan zou het kunnen gebeuren dat de chirurg weer overnieuw kan beginnen en daar zitten we natuurlijk niet op te wachten. Dus dame mag gewoon de volle 14 dagen rust houden. Vanavond probeerde ze bij het eten uitdelen mee te blaffen en met wat fantasie kon je er nog wel een “woef” uithalen, maar veel stelde het niet meer voor. Wel jammer, want Heather had altijd een leuk blafje, nou ja meer een leuk wowwowtje.

So far met wat kleine hindernissen so good.

Vandaag stond er een operatie gepland van zowel Heather als Broer. Sinds een paar weken was Broer wat sneller hijgerig tijdens het wandelen en toen hij daarbij ook nog schraapgeluiden ging maken, gingen bij ons de alarmbellen rinkelen en een bezoekje aan de da bevestigde ons vermoeden….hoogstwaarschijnlijk stembandverlamming. Afijn, omdat Heather dit ook al een paar jaar in lichte mate heeft en het leven voor haar daarmee met wat aanpassingen goed leefbaar is dachten wij het met Broer ook wel met wat aanpassingen uit te zingen.

Helaas bleek een klein weekje later al dat het bij hem allemaal iets progresiever verliep en bij de 1ste de beste beetje opwinding bij 15 graden zat meneer al vrij snel dicht. Dit ging ‘m dus niet meer worden, dus kiezen…opereren of euthaniseren. Omdat hij verder….op een beetje spondylose na nog goed is, kozen we voor opereren. Maarja, omwille van de risico’s hadden we ooit al besloten om Heather niet te opereren. Broer nu wel, omdat dat acuut was, nah, daar zat dus een stukje oneerlijkheid in en na overleg met de internist en wat gewik en geweeg in de zin van…….als we haar doen, stellen we het dan uit, of doen we het meteen. Uitstel zou hooguit een paar weken zijn bla bla. Dus toen de internist weer gebeld of we alsnog met 2 stuks konden komen en dat was akkoord.

Eerst was Broer aan de beurt. Kreeg natuurlijk eerst een scopie om er wel helemaal zeker van te zijn dat het om een verlamming ging. Afijn, er zat geen beweging in en hij mocht linea recta door naar de OK. Ondertussen wachtten wij buiten in het zonnetje met Heather tot Dikkidap klaar zou zijn en zij aan de beurt was.
Na een kleine 2 uurtjes mocht Heather richting de OK. Ook zij eerst een scopie en ook daar geen beweging. Dus wij konden weer 2 uur gaan wachten en besloten wat rond te gaan hobbelen in de omgeving.

Na een klein uurtje ging mijn telefoon…de kliniek.. .h a r t k l e p v e r z a k k i n g   dus ik neem op en krijg de chirurg aan de lijn. Ze waren nog niet begonnen, want toen Heather gestrekt op tafel lag zagen ze een verdikking lager in de hals. Toen hebben ze een echo gemaakt en dat bleek de schildklier te zijn die stevig vergroot was. Best wel fout dus   Afijn, longfoto’s gemaakt, die waren gelukkig schoon, thoraxfoto…ook goed en dus was de vraag aan ons of ze door moesten gaan omdat er nu op meerdere fronten een ander plaatje tevoorschijn kwam. De schildklier was wel mooi ingekapseld en dat was wel weer gunstig. Maar goed, we hebben maar één Heather en na alles doorgesproken te hebben kon de chirurg aan haar “klusje” beginnen. Ipv 1,5 uur operatie zou het nu 3 uur worden. Best veel voor een 12+ dame.   Maar de andere optie was laten gaan en dat vonden we ook wat veel voor een 12+ dame die nog niet eens moeite heeft om in de beentjes te komen.

Omdat het zolang ging duren er toch maar voor gekozen om naar huis te rijden om de anderen even uit te laten en eten te geven. Afspraak was dat we tegen achten weer terug zouden zijn om Broer op te halen. Het was toen al vrijwel zeker dat Heather de nacht daar moest blijven. Dus met een ontzettend *&(*&^&^%^%$&^%*&^%(&^gevoel naar huis gereden…..was ik er maar nooit aan begonnen. Ja onzin, I know, want als die schildklier veel later ontdekt was, waren we waarschijnlijk met alles te laat geweest, dus eigenlijk was dit een mazzeltje, maar zo kon ik dat toen nog even niet zien. 

Net toen we in de auto wilden stappen om weer terug te rijden belde de chirurg dat ze klaar was. Schildklier was er goed uitgekomen en Heather lag lekker roze olifanten te tellen. Moest daar blijven voor de nacht. Te veel, te heftig om zo snel naar huis te sturen en uiteraard vind ik dat “niet leuk” maar snap wel dat het beter is  
Broer “mocht” ook blijven omdat de wondzwelling naar hun zin nog niet ver genoeg was afgenomen. HIj was er verder lekker rustig onder en zodra dat zou veranderen zou ik alsnog gebeld worden.

Dus na ja, zitten we dan, 2 honden uit “logeren”  Hopen maar dat ze de nacht goed door komen en dat ik ze morgenochtend fris en fruitig weer op kan halen en dan op naar een week of wat rustig aan doen en bij Heather dan ook nog afwachten hoe het restantje schildklier de functie oppakt en of er wel/geen extra medicatie gegeven moet gaan worden, maar dat is latere zorg. Eerst zien dat het spul morgen weer thuis komt.  

Al met al een dagje om van de kalender te schrappen 🙁

Toys…speelgoed dus…hondenspeelgoed. Leuk onderwerp toch. Onze tuin en huis liggen er in ieder geval vol mee:-)

De winkels ook….Nu is onze Katja een heel dankbaar Kattekind en vindt werkelijk alles leuk wat voor haar aangedragen wordt. Winkels liggen vol met de meest waanzinnige speeltjes, vaak ook voor waanzinnige prijzen en je hoeft niet eens een hele knappe hond te wezen om het meeste binnen één dag gesloopt te hebben.
Maar in de loop der jaren is het ons wel duidelijk geworden dat je een hond ook erg gelukkig kan maken met speelgoed wat ongeveer €0,0 tot geen drol gekost heeft.

Enkele voorbeelden….willekeurige volgorde, want wat vandaag de Top 1 Toy is, is morgen weer vervangen door wat anders. Komen ze…vele zul je er vast ook wel herkennen 🙂

Heel leuk…en handig voor ons…uit voorraad leverbaar…de PET-fles. Mooiste natuurlijk als je er nog wat lekkers instopt….goed voor uren speelplezier.

Dan…de Tennisbal…hoeft ook geen drol te kosten, zeker niet als je hond er in de wandelgebieden een neus voor heeft, dan kom je maar zo met 3 ballen in de week thuis 🙂
Zelfs in stukjes is die nog leuk…misschien nog wel leuker 🙂

Het stoffertje…..er is toch bijna niks mooiers 🙂 Nog steeds als we in een winkel een bak met goedkope stoffer-en-blikjes tegenkomen zeggen we tegen elkaar…Hé…..leuk, speelgoed voor Broer. Die kon er zo lekker druk mee zijn, die kon je er mee uittekenen.

En dan een hele aparte, maar goed voor zoveel puppengeluk….het schepnetje.(voor diegenen die het item niet als zodanig herkende) Een oud lijk natuurlijk wat overgebleven is uit de tijd dat we nog een groot zwembad hadden en onlangs opgegraven in de tuin door het Kattekind. Netje was er vlot uitgesloopt, die dient soms nog wel als treklapje, maar dit geval is helemaal je-van-het.

En natuurlijk…last but not least…de topper der toppers…geluk voor jong en oud…wie kent hem niet…welke pup is er niet mee groot geworden…

Het bloempotje…..behoeft verder geen introductie 🙂

02-04-2013

Tijd voor een feestje, Jannepan werd vandaag alweer 7 jaar.

Time flies……dit was toen onze Jan nog een Jannetje was…seems like yesterday 🙂

Ook feliciteren we natuurlijk het broer en zusters van Jane uit ons “Star trek nestje”.

Vrijdag 8 maart hebben we afscheid moeten nemen van onze allerliefste Groovy.

Ondanks dat we haar natuurlijk qua loopwerk achteruit zagen gaan, is het laatste fatale stukje achteruitgang toch nog veel sneller gekomen dan we gedacht (gehoopt) hadden.
Onze lieve Groovy, die altijd puur voor de lol heeft geleefd….lalalala, don’t worry be happy, dat was wel haar motto en dat straalde ze ook uit.

Grappig was dan ook altijd als we op een groepswandeling waren, zij het van BP of van de Rv, dat er altijd wel mensen waren die zeiden…doe mij die maar…laat strikkie maar zitten.

Ze wist ook dat ze bij ons wel 25 potjes kon breken aangezien ze natuurlijk ons zorgenkindje was en we lange tijd met de gedachte geleefd hebben dat ze of maar zo in de volgende aanval kon blijven, of dat het zware medicijngebruik haar het oud worden zou gaan belemmeren. Beiden zijn gelukkig niet gebeurd, hoewel ze conditioneel wel ouder was dan de leeftijd in jaren aangaf, maar het was wel altijd reden om haar een voorkeursbehandeling te geven en die ontving ze graag, zonder er overigens al teveel misbruik van te maken. Ja nee, schooien aan tafel en dat soort dingen werden oogluikend toegestaan, maar onze “opvoedkundige houding” ten aanzien van haar is nooit reden geweest om een “macht” over te nemen oid. We hebben ons vandeweek zelfs af zitten vragen of we Groovy ooit hebben horen grommen of een lip zien trekken en beiden konden we het ons niet herinneren.
Nee, Groovy stond ergens onderaan in de roedel en was daar best content mee. Tevengezeur liet ze fijn aan de anderen over, dat was aan haar niet besteed en ieder mens en dier werd even open en vrolijk benaderd. Het woord “probleem” kwam in haar woordenboek niet voor.

Letterlijk vanaf haar geboorte heeft ze zich ontwikkeld als “papa’s kind”. Ze was de enige die voor mij moeilijk te trimmen was als papa er niet bij was en dan kreeg hij de “ohh je komt me redden blik, en ik de “mama is gemeeheen” blik. Luisteren?….eerst naar papa kijken of die het er wel mee eens is…dat soort dingetjes. Papa was hét gewoon helemaal bij haar.

Laatste foto saampies

Gefokt is er met haar natuurlijk nooit, geshowd 1 x. Op een jongehondendag is ze een keer ingeschreven geweest in de recreantenklasse, want ze was natuurlijk de enige hier in huis  die geen beker in de kast had staan, dus hier lag een mogelijkheid aangezien de inschrijfaantallen daar altijd dusdanig zijn dat het heel raar moet lopen wil je geen plaatsing krijgen. Jammer dat ze de KM vergeten waren te vertellen dat deze klasse ook voor short cuts was, dus Groovy kreeg de opmerking…”was hast du dan fur ein Frisur”  en mocht eerloos naar de 2de plaats. Ach ja, als we maar een beker hadden hé, maar nee, de club had bedacht dat het wel leuk zou zijn om alleen een stomme oorkonde weg te geven. Dus Groov is bekerloos door het leven gegaan. Lekker boeiend natuurlijk 🙂
Zelf vond ze het wel een leuk dagje uit, aangezien ze natuurlijk met die geweldige expressie van haar weer heel veel aandacht van de aanwezige mensen naar zich toe wist te trekken.

Zelfs als ze sliep was ze grappig 🙂

En nu moeten we leren leven met de leegte die ze achterlaat. Ze heeft een groot stuk van ons hart meegenomen en het restantje in 1000 stukken achter gelaten. Veel goede herinneringen hebben we natuurlijk aan haar aangezien ze duidelijk van het leven genoot, ook de kleine dingen werden altijd beloont met het extra groot maken van die altijd glinsterende oogjes. Maar het is moeilijk en zwaar bij alles wat je doet mis je haar en dan natuurlijk met name tijdens hoogtepuntjes als eten klaarmaken en dan weer moeten tellen of er niet teveel bakken op tafel staan. Groov die tijdens het uitdelen van de bakken overal naartoe achter mij aanrende en dan als 1 na laatste in de keuken eten kreeg..als enigste in de keuken, dus nu blijft er in de keuken een grote leegte over als de bakken verdeeld zijn en zo gaat het met alles de hele dag door.
Haar “jurk” (bijnaam voor haar tuig met handvat…kom op…even je jurk aandoen) hangt als een stilleven aan de kapstok en haar huissloffen liggen nog her en der verspreid. Die sloffen opruimen voelt dan zo aan alsof je Groovy opruimt, dus niet goed, dus ach, die zullen zoals altijd wel lange tijd blijven liggen.
Ondanks bovenstaande gedachte moet ik mijn auto wel schoonmaken, aangezien we zo slim waren haar zo achterin te leggen, in alleen een laken. Dus de schat heeft nog wat urine laten lopen, en dat was netjes gezegd “ouwewijvenplas” dus toen we vanmorgen instapten om haar op te halen hadden we allebei zoiets van…we zullen je nog lang blijven ruiken  🙂

Viva la vida!

Ach, en Oesjie mist haar ook. die 2 stonden beiden onderaan de roedel en waren vriendinnetjes. Oesjie is de laatste dagen ook vaak bij Groovy gaan liggen alsof ze voelde dat het einde naderde. Oesjie is een poetsert en Groovy liet dat altijd gewillig over zich heen komen en zo kwamen we dan wel eens thuis dat Groov een zeiknat gelikte kop had van oor tot oor. Waren ze weer leuk bezig geweest. Leverde Groovy wel altijd een rood hoofd op, maar ach, dat was er na een scheerbeurt ook weer vanaf. Ze is ook de enige geweest die langdurig afscheid heeft genomen en er ook nog even bij is gaan zitten, daar waar de anderen het binnen 10 tellen wel bekeken hadden.

Dinnetjes 🙂

Ondanks dat we nu natuurlijk in zak en as zitten en groot verdriet hebben, beschouwen we onszelf wel echt goudvinkjes dat we ruim 12 jaar lang zo’n lieve heerlijke ongecomliceerde en vrolijke hond in ons bezit mochten hebben. Ja, nee, natuurlijk had ze ook die rotziekte, maar zelfs die kon de pret van het hebben van een Groovy niet drukken. We zijn de mevrouw die halfweg de kraamtijd besloot dat ze toch liever een pup had van een fokker “met naam” tot op de dag van vandaag nog dankbaar, want toen hadden wij zoiets…je bent toch veel te leuk om weg te doen, dus je blijft maar gezellig samen met je zusje bij ons. (en je broertje, maar dat zat nog niet in de planning:-))

Laat strikkie maar zitten toch?

De laatste dagen was Groovy haar zelfstandige mobiliteit verloren, in plaats van voetjes die af en toe dubbel klapten waardoor je moeiijk loopt was het ineens…voetjes die achter haar aansleepten en dan wordt het leven natuurlijk zwaar en zelf voelde ze blijkbaar al aan dat dit niet meer beter zou worden en was binnen enkele dagen haar eeuwige optimisme voor 95 % verdwenen. Dus als wij niks deden (haar in de beentjes zetten) dan ondernam ze zelf ook geen pogingen meer daartoe. Maandag leek het nog even de verbeterde kant op te gaan, dat hield dinsdag aan om woensdag aan het eind van de middag weer helemaal weg te zijn en toen was daar ook die uitstraling…laat me maar…ik ben moe en de oplevinkjes die ze dan nog had……buiten naar het hek “rennen”  …ik wil met de auto weg….naar de uitlaatplaats…wat we dan ook deden, leverde 10/20 meter gestrompel op waar ze dan naderhand ook dood en doodmoe van was. Dus qua mobiliteit ging het nergens meer over en haar levenslust was weg, dat gaf ze duidelijk aan.
Tijd dus voor ons om de da te bellen die haar thuis heeft laten gaan. Ze ging heel rustig en vooral erg snel, wat voor ons aangaf hoe moe ze wel niet geweest moet zijn 🙁

Laatste foto saampjes

Groovy heeft alles uit het leven gehaald wat er in zat. Ze is 12 jaar en 3 maanden oud geworden.

Dat ze mag rusten in vrede…als ze maar wel regelmatig even blinkert vanaf Ursa Major.

Dag lieverd…….

Winter 2013….LOL

Water…..veul water…dit was ooit een pad.

En toen was alles ineens witjes….lol voor tien, maar vooral voor Katja, die kon haar lol niet op.

De hele familie had er lol in, zelfs de oudjes genoten zichtbaar

En die sneeuw smolt ook weer en dan krijg je dit soort plaatjes…….

Dus toen was het even tijd voor warm water en vooral veel zeep….maar het resultaat mocht er wezen. Lijkt wel een dametje…toch……

Van korte duur, want buiten was het weer één groot moeras.

Dat wil je vast even in close-up zien…nou, bij deze :-))

En gelukkig ging het toen weer even vriezen. Even geen modderpoten, moddersnuiten, huis vol zand ect. Wat een pech…zwembad weg. Even meewerken aan een leuk familiekiekje was ook al teveel gevraagt.

Maar gelukkig dooide het een paar dagen later weer en waren de kinders weer helemaal happy in hun zwemparadijs……lijkt wel ijs.

Eén troost…over 23 dagen begint de lente en dan hebben we alleen nog maar mooi fijn droog weer :-))

Allereerst natuurlijk voor iedereen die hier voorbij komt de beste wensen voor 2013!

De hele maand december geen blog geschreven…schaamteloos, maarja, druk hé. Maar december is natuurlijk wel feestjestijd en op 10 december werd onze oude garde alweer een jaartje ouder. 12 jaar zijn ze geworden en “still going strong”  de ene dag stronger dan de andere 🙂 Maar we klagen niet, we zijn allang blij dat ze er alle drie nog in hele redelijke gezondheid rondlopen. Vooral met Groovy was het de laatste tijd wat sukkelen en het gaat nog niet 100% met haar voetjes, maar het is in ieder geval leefbaar. Wel loopt ze nu standaard met sloffen aan in huis omdat ze toch, als ze de kans krijgt, gewoon doorgaat met het afkluiven van haar nagels.
En wij blijven gewoon doordenken naar dingen die het leven voor haar makkelijker maken. Zo viel het op dat ze op een grassig hobbelpaadje sneller struikelde (zit logica in natuurlijk) en hebben we een uitlaatplekje gezocht waar in ieder geval een strak paadje is en ja hoor, daar liep ze veel beter. Iedereen weer blij, tot afgelopen zondag toen ze 1 x struikelde en daarbij meteen 2 nagels tot bloedens toe open had liggen.
Zucht……buiten op schoenen lopen kan ze helemaal niet, dan ligt ze binnen 10 seconden drie keer op der snuit, dus dan toch maar weer naar de zachtere ondergronden en kijken hoe het daar weer gaat. In ieder geval tot die nageltjes weer geheeld zijn.

 
Groovy neemt het leven gelukkig gewoon zoals het is, lekker met de anderen gaan wandelen, zij sukkelt achteraan en halfweg loopt zij met Frank terug naar de auto en loop ik nog een stuk verder met de anderen en Groov vind het gelukkig allemaal best, die is blij..wie immer:-)

Dan was Angels natuurlijk ook nog jarig…samen met al haar broers en zusters natuurlijk. Zes alweer……time flies.

De kerst hebben we lekker lui doorgebracht. S’morgens gewandeld met z’n allen en daarna lekker rundums haus lummelen in gezelschap van een goed gevulde koelkast.
Oud en nieuw was ook weer als vanouds. Iedereen lekker relaxed op Tedje na die “not amused” was tijdens het vuurwerk. Katja vond het ook allemaal wel best, dat was natuurlijk even afwachten omdat het voor haar hier de eerste keer was. Maar meer dan overdag bij een flinke reeks knallen wat aanslaan is ze niet gekomen.

En toen zaten we alweer in 2013….wat een zeikweer…Kat (who else) vindt het allemaal wel prachtig. Je hele leefomgeving in één groot zwembad verandert, maar mensch, wat een puinhoop krijg je ervan in de toko. De anderen zijn dan wel wat minder wild als ze te water gaan, maar dat neemt niet weg dat Angels en Ted, Jane en Oesjie ook helemaal niet te beroerd zijn om dwars door al die plassen heen te stampen. En dan ga je dus fijn huiswaarts met 5 kleddernatte Oesen. Dus hoewel ik helemaal geen koufan ben heb ik nu toch zoiets van…doet u mij maar een beetje vorst. Scheelt me in ieder geval een partij dweilwerk.

Och en dan Broer nog…je kan van hem veel zeggen, maar niet dat die met z’n dikke kont in de mand ligt:-))