Oeps…volgens de laatste berichten hier zaten we het kind loops te kijken….ondertussen is ze al gedekt en al en zitten we haar drachtig te kijken:-)

Op 2 mei was het dan eindelijk zover, de loopsheid was daar en we konden, nadat we uit de stress geschoten waren, ons reisje naar de Zweedse Lover van Angels gaan plannen.

Angels was weliswaar wat laat met haar loopsheid, ze had het wel zo gepland dat we in het weekend naar Zweden konden gaan, wat toch een berg files in Duitsland scheelt en een hoop gedoe om het dagelijks werk geregeld te krijgen.

De vrieskast kreeg voor de gelegenheid een zazomadiwodo-verdeling, zodat Frank per dag alleen een volle lade hoefde te ontdooien en te verdelen. Een kippenvoer-instructie werd geschreven (3 regels) en voor Angels moest ik een aantal lunchpakketjes maken om mee te nemen.

Vrijdag de 13de was het dan zover. Die nacht…dan inmiddels de 14de zouden we gaan rijden.

“We” zijn ik en Anja, de mensenmoeder van Bootje. Tante Anja dus…voor Angels.

Rond 3 uur ‘snachts stapten we met goede moed in de auto om te beginnen aan ons ritje van 1339 km.

De goede moed bleef, ondanks dat we bij Hamburg een foutje in de route maakte, wat ons 100km. extra opleverde, maar goed, toen waren we al wel bijna in Denemarken en dan bekruipt je toch een beetje het vakantiegevoel. Al kilometervretend gingen we over de Grote Belt-brug…een prachtig bouwwerk, waarvan ik niet wist dat het een tolbrug was en ik had geen Deense Kroon in de zak…lekker slim weer.

Gelukkig had Frank nog wel een CC meegegeven en die heeft ons gered:-) Toen de 2de brug nog, de verbinding tussen Denemarken en Zweden en hallelujaaaa, we waren Zweden!

In Malmö dan en jammer voor ons, daar woonde Hamletje niet in de buurt, daarvoor moesten we nog een stukje omhoog richting Stockholm.

De wegen zijn leeg in Zweden, best een verademing. Ze hebben wel veel bomen. Honderden kilometers snelweg…alleen maar omringd door bomen. En Volvo’s…die hebben ze ook:-)) Dat was al verteld, maar nu hebben we dat dan ook zelf mogen aanschouwen.:-)

Afijn, zo kropen we naar boven. We hadden in eerste gepland om rond 7en bij Hamlet te zijn, maar na een omleiding (hier moet u de snelweg af…en een fijn dag verder) en wat gezoek naar een pompstation en een pinautomaat en een streek van Eva kwamen we pas rond 20.30 in Halstahammar aan. Maar we waren er…..Hosanna!

Daar werden we hartelijk ontvangen door Pekka en Anja en natuurlijk Hamlet, maar die had meer interesse voor Angels dan voor ons natuurlijk:-)

Toen Hamlet Angels vriendelijk een pootje wilde geven moest onze dame natuurlijk eerst even een klein grommetje geven. In de tijd dat ik 5 meter teruggelopen was naar de auto om mijn tas te pakken had ze echter al besloten dat dit wel een leuk vriendje was en had ook zij al helemaal geen aandacht meer voor mij en was het grote verleidingsspel begonnen.

Dus gingen wij maar aan het finse bier en de Zweedse Salade en genoten van het samenspel van de twee honden die ons helemaal niet meer zagen. Nou ja, we werden wel een beetje in de peiling gehouden, want als er teveel mensen keken hadden hun zoiets van…

we gaan wel even om de hoek van het huis of achter het schuurtje staan.

Dan even over Hamlet.

Ik kende hem natuurlijk alleen van veel foto’s en verhalen van eigenaren en mensen die hem kende van de tentoonstellingen. En uiteraard waren die berichten altijd positief, anders had ik hem natuurlijk ook niet als a.s. vader van onze pups gekozen. Maar toch blijft dan altijd de vraag…hoe is hij in het echt?…rot gezegd, kan dat soms tegenvallen natuurlijk, ik zal de 1ste niet zijn, die bij een reu staat en die denkt…behhhhhh…we gaan weer naar huis:-)

Maar in deze was dat gelukkig helemaal niet het geval. Hamlet is leuk…en niet gewoon leuk, maar vreselijk leuk en lief en charmant en vriendelijk en vrolijk en vol met energie en gekke streken en continue in voor een dolletje en naast dat alles is zijn bouw gewoon geweldig. Een goed gevormd compact lijf, een lange nek met een echt reuenhoofd daarop. Kortom…zoals een OES hoort te zijn.

Lieten foto’s uit zijn jeugd een wat krappe oogpigmentatie zien die ik weggeschreven had onder “er moet wat zijn”. Ondertussen zijn die oogleden al voor zo’n 90% gepigmenteerd en heeft hij verder zoveel pigment op lippen e.d. dat we deze “er moet wat zijn” ook weg konden strepen. Het gangwerk wat hij…..op jacht naar zijn vriendinnetje toonde, was subliem te noemen. Krachtig met veel swung en stuwing. Nu is Angels’ gangwerk natuurlijk ook van een hele goede kwaliteit en was het een genot om twee zulke uitstekend lopende honden achter elkaar door de ruime tuin te zien lopen. Hamlet heeft ook een mooie staartdracht en daar kan bij Angels natuurlijk wel wat aan verbeterd worden. Mooie donkere oogjes had hij ook. Natuurlijk niet zo donker als die dropjes van Angels, maar zeker niet licht te noemen.

Dus al met al was ik zeer heppie de peppie dat ik al mijn moed bij elkaar geraapt heb, de beren van de weg afgeschoten heb en toch maar het ritje naar Zweden ben aangegaan, want een kans op puppies van deze jongen mag je toch eigenlijk niet laten lopen.

Zondagsmorgens werden wij gewekt…zo rond een uur of 7 door een joelende Hamlet op de overloop en een gillende Angels in onze slaapkamer. Dus de jongelui samen gelaten in de tuin en daar hebben ze de hele dag gespeeld en gewipwapt en tussen de bedrijven door kwamen we natuurlijk ook nog wel even een slapie doen. Om de een met de ander wat rust te geven, om te eten e.d. zijn we met Angels ook nog wat in de omgeving gaan sightseeïngen.

Daarnaast werden wij door Anja en Pekka verwend alsof we in de 5 sterren hotel zaten. Heerlijke Zweedse dingetjes kregen we te eten en te drinken en we hebben zelfs kennis mogen maken met het fenomeen “sauna” die iedere rechtgeaarde Zweed in zijn eigen huis heeft ingebouwd.

Maandagmorgen weer feest in de ochtend met de jongelui en in de loop van de middag was dat ineens over. Toen vielen ze beide in een diepe slaap en had Hamlet af en toe nog wel zoiets van…zullen we nog even….Angels had op dat moment zo iets van…nu even niet.

Netjes gezegd leek het erop alsof mevrouw had waar ze voor kwam en daarom meteen stopte met haar verleidingspogingen. Een dolletje in de tuin vond ze gelukkig nog wel leuk en daar ging Hamlet nog graag in mee, want ondanks dat dus de druk duidelijk van de dekketel was hadden ze helemaal het vriendje/vriendinnetje in elkaar gevonden.

Het deed me zo denken aan Broer en Madame toendertijd, die waren ook helemaal gewaagd aan elkaar.

Afijn, tijd om weer naar huis te gaan, aangezien het thuisfront met smart op ons wachtte. De volgende dag zijn we s’morgens vertrokken en aangezien we nu de weg wisten zijn we zonder noemenswaardige vertragingen naar huis getuft, waar we rond middernacht aankwamen.

En nu is het kijken en kijken en kijken en vooral kijken….of er tekenen zijn van dracht. Maar alles wat je nu ziet, zie je ook als ze schijndrachtig zijn, dat weten we nog van de vorige keer, dus momenteel is het gewoon ordinair peentjes zweten..is ze wel..is ze niet. Nog een dikke week en dan zullen we het weten…….

Wij hebben leuke honden.

Niet wij alleen hoor, de meesten van jullie ook wel:-)

Vond ik zo’n 16 jaar geleden al, toen mijn eerst OES arriveerde dat ik nu wel een hele prettige hond had in vergelijking met de 2 pittige met rugzakjes beladen bouviers die ik daarvoor had. Met het verstrijken van de jaren die we met deze honden delen en het lezen op diverse fora van de ervaringen en problemen die andere mensen met hun niet-oesen meemaken wordt het gevoel van…echt wij hebben leuke honden…alleen maar versterkt. Natuurlijk zijn ze lief, en mooi en schattig en hebben altijd wel een goed humeur, maar daar gaat het nu even niet om.
Maar goed, waarom hebben wij nu eigenlijk van die leuke honden.

Op hondenfora kom je de meest uiteenlopende vragen en verhalen tegen van hondeneigenaren. Vaak geef ik maar geen antwoord, want aan mijn antwoorden…..doen ze hier nou nooooit, heeft zo’n vragensteller natuurlijk helemaal niets.

1)Op de vraag…wat stop je allemaal aan gedroogde of gebakken dooie beesten in je jaszak om te voorkomen dat je hond wegloopt in het bos, volgt een lijst waar je heel Swahili mee kan voederen en ik kom echt niet verder dan…NIKS. Ze lopen niet weg, ze houden me zo wel constant in de gaten, ze komen telkens kijken of ik/wij niet weglopen. En als ze al eens wat zien waarvan ze denken…hee apart, even gaan kijken…dan is één blér genoeg om die missie af te breken. Dus deze hondenmoeder loopt met schone jaszakken omdat de skatjes geen enkele intentie hebben om weg te lopen.

En dat vind ik leuk.

2)Op de vraag…..hoe halen jullie in goshemelsnaam een teek weg bij je hond…volgt een hele lijst van dwangmaatregelen, da’s die ingeschakeld moeten worden, stoere jongens die in 6voud moeten op komen dragen om woef in de houtgreep te leggen zodat het liefhebbende vrouwtje een teek kan verwijderen zonder kapot gebeten te worden door haar eigen hond.

En wat mag ik antwoorden….uh, ik pak een tekentang, ik zeg..kom eens hier, zit eens stil, want ik ben met je bezig. Freumel die teek eruit, geef een kus na, en klaar zijn we weer.

En dat vind ik prettig werken, dus leuk.

3)Hond moet naar de da voor b.v. een ooronderzoek…hoe doen jullie dat? Wat voor drogerende middelen kan ik ‘m op voorhand geven om te voorkomen dat hij de da kapot bijt?

Aan mij heb je weer niks. Ook al is het de voorgaande keer echt niet leuk geweest bij de da, ze lopen vrolijk naar binnen, springen desgewenst op tafel en laten het allemaal wel weer gebeuren.

En zulke niet-haatdragende honden, dat vind ik leuk.

4)Als het over uiterlijke verzorging gaat, dan moeten mensen zoals wij…die hun honden borstelen, wassen en andersinds onderhouden, natuurlijk beschimpt worden door de stoerehondeneigenaren dieweten te vertellen dat ze hun hond 3 x per jaar in de sloot pletteren en dat die dan vanzelf schoon is. Dat dat gefreumel van ons er net zo goed voor zorgt dat wij in de regel ook alles bij onze honden kunnen doen zonder dat ze ons kapot bijten, dat is iets wat die andere groep niet wil horen, totdat er een keer een teek verwijderd moet worden.

Oké, beetje leedvermaak natuurlijk, maar ik vind het wel leuk!

5)Er duikt een Youtuubje op waarop te zien is hoe een keurmeester een vreselijke bange hond die ervandoor wil gaan vastpakt bij de staart. Oké, niet elegant, dat geef ik grif toe, maar dan de volgende reacties.

* De hond had het recht gehad om te bijten in deze.

*Mijn hond is helemaal verziekt door zo’n onelegante keurmeester, die scheet daarna 24 kleuren als ik naar show ging.

* De benadering van de km was er schuld aan dat de hond zo bang was (de km kwam niet op haar knieën aangelopen). Oftewel, het lag allemaal echt niet aan de hond.

Het enige wat er in mij opkwam was dat iedere veelshowert met regelmaat wel eens zo’n lompe km tegenkomt. Blijkbaar zijn veel rassen emotioneel zo zwak en instabiel dat ze zich als volwassen hond een trauma aan laten praten door één wat minder leuke ervaring.

Als mijn honden zoiets overkomt dan vinden ze dat op dat moment ook niet leuk, maar zijn het ook na 5 minuten weer vergeten en gaan we de volgende keer weer net zo vrolijk de ring in.

En dat vind ik leuk!

6)De vraag…hoe doen jullie dat tijdens jullie eten… honden die maar staan te klieren, te zaniken en zelfs op de eettafel springen. Meest gehoorde advies….stop ‘m van meet af aan in een bench, dan heb je nergens last van.

Gut, wij leren ze van meet af aan dat er niet gezeurd wordt tijdens het eten, met het gevolg dat iedereen braafjes onder en rond de tafel ligt te wachten totdat wij uitgegeten zijn.

En je raad het al…dat vind ik leuk.

7)En dan nog natuurlijk de emotionele wrakken, de honden die door het minst geringst akkefietje helemaal in de stress schieten en daar minstens een week in blijven en natuurlijk blijvende emotionele schade overhouden aan het akkefietje. En het akkefietje kan dan gerust zoiets zijn als confrontatie op straat met een meneer in een rare gestreepte jurk. H e e l eng ja.

Bij dit soort akkefietjes, kunnen ze hier ook wel ogen als schoteltjes krijgen hoor, maar zijn we zo iemand voorbij, dan is het ook weer vergeten, in zoverre, dat we er geen trauma van krijgen, maar dat een volgende confrontatie geen ogen als schoteltjes meer opleverd.

En dat vind ik leuk.
En zo komen er dagelijks vele problemen voorbij waarbij ik eerlijk en oprecht en zonder roze bril kan zeggen…doen ze hier nooit. En bij al die problemen hebben we dan vaak (soms wel natuurlijk) niet eens te maken met fietsbellen van eigenaren, maar gewoon met honden die in van alles en nog wat lastig zijn, al dan niet als raseigenschap o.i.d. Maar dat neemt niet weg dat ik dan erg blij ben dat mijn honden andere raseigenschappen hebben.

Als ik dan de verhalen hoor over honden die enkel voor de kill gaan, die nooit lekker los kunnen lopen, die niet normaal met andere honden om kunnen gaan, die vaak panische eigenaren hebben…dat er maar vooral geen vreemde hond in de buurt komt. die in een gevecht de andere partij vreselijk verwonden, tot dodelijk toe…en daar lopen ze dan mee over straat.

Dan kan ik alleen maar denken….joh, koop toch een leuke hond.

Nu zou het bijna gaan lijken alsof die engeltjes van ons heiliger zijn dan de paus. Tuurlijk niet, streken moeten er zijn, het zijn en blijven wel honden natuurlijk. En als mijn zoveelste zonnebril ontoort is dan denk ik…dat vind ik niet leuk. Maar had ik jaren geleden nog een lijstje van “honden die ik ooit wil hebben” dat lijstje is ondertussen akelig kort geworden. Ik hoef geen Ier meer, want die vallen met 5 jaar om. Ik hoef geen Basset meer, want die peren ‘m acuut tijdens het wandelen…en dat vind ik niet leuk.

En zo komt het, dat ik ons ras dagelijks meer en meer ga waarderen. Heerlijk toch om nooit ruzie te hoeven hebben met je hond, over wie nu eigenlijk de baas is. Dat ik zomaar op de grond kan gaat zitten zonder dat mijn hond mij dan als ondergeschikte ziet en mij moet bijten. Dat we samen op de bank kunnen zitten zonder dat hond zich dan sterk verheven gaat voelen boven mij en mij van die bank wil jagen. Dat ik met borstelen en oren schoonmaken e.d. gewoon over die hond kan gaan heen hangen, zo vaak als ik wil, zonder dat woef dat als dominante handeling ziet en mij daarom moet bijten. Ik zomaar mijn hand op hun hoofden mag leggen, zonder dat deze eraf gevreten wordt omdat ook dit weer een dominante handeling zou zijn. Dat ik een commando normaal kan geven, i.p.v. op toontje drillsergeant bijgestaan door een teletac….en ook niet onbelangrijk, dat die dan nog uitgevoerd wordt ook.

Heerlijk om overal te kunnen wandelen zonder dat ik bang hoef te zijn dat ze andere honden aanvallen, of ergo, mensen of andere dieren die daar rondlopen.

Als ik op Facebook zie, wat er wereldwijd allemaal met ons ras gedaan wordt…achterop de fiets, achterop de scooter, zittend op een tuinstoel in de nek van het baasje, met 4 man aan tafel luisterend naar een zingende paashaas enz.. In de meest waanzinnige poses worden ze neergezet om weer een leuke foto te maken. En die honden, die genieten met volle teugen van al die aandacht en gekkigheid die er met ze uitgehaald wordt. Gaat je echt niet lukken hoor, met het gemiddelde Borissie of Kazannetje.

En om al deze redenen en nog wel 100 andere redenen, vind ik dat wij leuke honden hebben.

En dat wil ik ook graag zo houden!

En omdat we toch leuk bezig zijn, dan ook nog maar even een leuke foto:-)

Zie hier, een ongehoorzame Groovy bij het project…..maak eens een leuk trioshot.

Leuk hé :-))))

Ach, we zijn zo gezegend met deze heerlijke ouwe doos!

Ze geeft ons dagelijks zo vaak reden tot glimlachen en het is zo heerlijk om haar zo te zien genieten van de kleine dingen in het leven.

Zeggen ze ook wel eens dat je oude honden niets kunt leren…hahaha, nou, deze dame bewijst dagelijks het tegendeel.

S’morgens ga je eerst samen met je dikke zoontje naar het kantoor, want daar scoren we een snackie bij papa. Dan snel terug naar de anderen, want als mama uit de badkamer komt, gaat ze kippen voeren en daarna krijgen we daar allemaal een snackie uit de schuur. En uit de schuur komen alleen bijzondere (lees: lekkere gedroogde pens, eendevoeten of andere beestachtige onderdelen) snackies.

Dan pakt ze buiten een snackie aan en rent ze snel terug naar de deur waar Broer achter zit, in de hoop dat als ze daar naast gaat zitten dat ze dan 2 x scoort.

Helaas voor haar tellen we die snackjes netjes uit, dan hoef ik echt niet te twijfelen of ze wel of niet gehad heeft.

Daarna huppel je weer mee naar de keuken, want dan moet de dagelijke medicatie, die geserveerd wordt in een schepje honing genuttigd worden. Soms doe ik de dingen in een andere volgorde en als ik dan al aan de koffie zit, kan ze me echt vanuit het midden van de keuken aan zitten kijken met zo’n smoel van….vergeet jij niet iets?

Grappig is dan, dat als zij dan haar honinghap krijgt, dan de andere honden niet verblikken of verblozen. Niemand die het in zijn/haar hoofd haalt om naar dat bakje te kijken of te wijzen voordat oma ermee klaar is.

Dan is het dutten tot aan onze lunch. Rond die tijd gaan de dames naar binnen en gaat Broer naar buiten. Dusty zorgt dan de laatste tijd dat ze erbij is wanneer ik het brood klaarmaak. Ze is er namelijk achter gekomen dat als ik daar klaar ben, er al een rondje “plakje worst” wordt gedaan. De 2 overige plakken nam ik dan met lunch en al mee naar het kantoor, waar zij en Broer die dan kregen.

Nu zorgt ze er dus voor dat ze al bij het keukenrondje aanwezig is en dan hobbelt ze snel met mij en mijn boterhammen mee naar kantoor om daar vrolijk nog een snackrondje te doen.

Dit soort dingen leert ze dus door het 1 á 2 x mee te maken en in het vervolg “eist” ze dan dat het zo gebeurd:-)

Bij het avondeten krijgen ze allemaal een hapje van wat over is. Omdat ze zo’n gezellige ouwe taart is krijgt ze van Frank altijd al een klein stukje extra. twee…drie keer gedaan en de dagen erop staat ze naar de grond te staren van…ik zie ‘m niet liggen. Dus haal het eens in je hoofd om haar te vergeten, dat doe je dus echt niet, want dan gaat ze de zogenaamde demente doos uithangen met een kop van…snap er niets van…kan me vleesje niet vinden…….zoek zoek zoek…verontwaardiging alom. Dus om dit soort drama’s te voorkomen, gewoon niet vergeten.

Dusty krijgt al haar snackjes op de grond aangereikt aangezien ze nogal krokodillerig is aangelegd en naarmate de leeftijd vorderde het erop leek dat de bijtkracht en het idee “ik mag niet mishappen” ook vorderde. Nadat ze me de laatste keer echt m’n halve vingertop eraf gebeten had, trappen we er niet meer in en liggen snackjes voor Dusty op de grond.

Maar daarmee weet ze ook meteen dat als ze stompzinning naar de grond gaat staren en rondkijken, wij dus gaan twijfelen of snackje niet is gelanceerd of wat dan ook, dus in het ergste geval van twijfel pakken we maar een nieuwe.

Jaja, we laten ons nogal graag in de boot nemen:-))

Gaan we wandelen, dan weet ze dat als de jongste ploeg gaat, dat je maar beter niet in het pad kunt lopen, zeker omdat ze dan toch niet meegaat. Kom ik met die ploeg terug dan ga ik vaak met de volgende ploeg er meteen achteraan weg en dan komt ze spontaan naar buiten gerend in het kader van….en nu ga ik ook mee. Want dan natuurlijk ook gebeurd.

Nu kan ze echt niet ver meer lopen hoor, maar ze geniet zo zichtbaar van de andere luchtjes, het gestruin door het hoge gras, het poedelen in het watertje als het wat warmer is. Dan lopen we een trajectje wat van bank naar bank gaat en waar we tussentijds even pauze kunnen nemen en dat de rest dan verder om on heen rondrommelt.

S’avonds laat ga ik met Broer nog altijd even voor op het gras heen en weer stappen. Dat heeft ze op een dag ook ontdekt, nou ja, het was meer dat ik ontdekte dat ze dan wat sneller plaste en sinds die tijd hobbelt ze iedere avond mee. Ze wacht ook echt met pies/poep totdat ze met ons mee kan hoppen, dus denken…ach, ik ga wel even met Broer alleen moet ik echt niet doen, want dan kunnen we de volgende ochtend dweilen.

Ook dat heeft ze met het verstrijken van de jaren wel geleerd…piesen doe je buiten, maar als iedereen slaapt en je erg nodig moet en je doet het binnen dan zeurt er verder ook niemand over.

En ook s’avonds weer, vergeet ik de honinghap, dan gewoon blijven kijken en keutelen totdat ik denk…oh ja, ik vergeet iets.

Sinds de temperaturen oplopen is ze weer vaak buiten te vinden, lekker luierend in het zonnetje, beetje keuvelen door de tuin. Het lijkt wel of ze er echt energie van krijgt. Omdat ze natuurlijk stokoud is krijgen we het redelijk snel benauwd als ze eens een offdagje heeft, maar met deze weersomstandigheden zijn de offdagjes ver weg gelukkig.

Ondertussen staat ze dan ook weer in haar zomerjurk. Uiteraard krijgt zij het kortste en meest vormeloze modelletje die we op voorraad hebben. Enige doel bij haar is ook om snel klaar te zijn, zodat ze weer snel van de tafel af kan, die ze de laatste jaren “eng” is gaan vinden.

Haar boeit het niet, ze was weer duidelijk blij van die pruik verlost te zijn en als je zo’n persoonlijkheid en karakter hebt zoals zij dat heeft, dan heb je geen lange vacht meer nodig om mooi gevonden te worden.

Als het hier even stil is, dan lijkt het natuurlijk dat er niets gebeurd, maar niets is minder waar natuurljk.

Het heftigste was wel dat Heather onze hartkleppen even flink getest heeft. Aan het eind van een goed verlopen wandeling s’morgens op een mooie voorjaarsdag kreeg Heather het ineens erg zwaar. Ze liep al wel te hijgen, net als de anderen aan het eind van een wandeling, maar ineens werd dat bij haar heel heftig, ze ging erbij piepen en janken e.d. ging zitten, liggen en wilde niet meer vooruit.

De auto stond nog op een paar honderd meter afstand, maar het werd me al snel duidelijk dat dit nog te ver zou zijn voor Heather, want die zakte na 5 stappen weer in elkaar. Tillen is bij haar een kansloze missie, dus heb ik Frank maar gebeld dat hij haar op moest komen halen. Gelukkig was hij er binnen 10 minuten en kon hij haar snel naar huis brengen.

Toen ik er tien minuten later met de andere achteraan kwam ging het nog steeds niet goed met Heather, dus toen besloten om haar meteen naar de dierenarts te brengen.

Daar aangekomen liep ze al lichtelijk blauw aan en is ze meteen aan het zuurstof gelegd. Nadat bleek dat haar lichaamstemperatuur opgelopen was naar 41,5 graden werd ze ook onder de natte koude handdoeken gelegd. Daarbij een infuus en wat cortisonen om de zwelling in haar keel af te laten nemen zodat ze weer beter kon ademen. Ondertussen werd hart/longen e.d. Gecontroleerd, maar dat hoorde zich allemaal prima aan.

Zo hebben we 1,5 uur bij de da gezeten en toen kwam ze weer wat bij haar positieven. Na 2 uur konden we weer naar huis, wel met de boodschap natuurlijk dat we haar in de peiling moesten houden, maar daarna is er niets meer gebeurd.

Wel heeft ze conditioneel een tik hiervan opgelopen en dat zal langzaam weer opgebouwd moeten worden. Voorlopig zal ze het moeten doen met de ouwe l*llenwandelingen. Zeker met het wat warmere weer.

Moraal van het verhaal…een flinke wandeling bij niet eens zo’n hele hoge temperatuur kan voor een oudere hond dus al vervelend aflopen. Niet voor Heather gelukkig!

Eerder die maand was Heather ook al een keer bij de dierenarts geweest, want ze had ineens een gekke bult op haar tandvlees zitten. Het zag er pijnlijk uit, alsof het hard gestoten was, maar zoals ze zich ermee gedroeg leek het toch niet zo pijnlijk te wezen. Bij de dierenarts bleek het een epulide te wezen. Een goedaardige woekering van het tandvlees. Kan gelukkig gewoon blijven zitten omdat het over haar snijtandje heenhangt die ze toch niet/weinig gebruikt. en inderdaad, pijnlijk is het niet.

Ondertussen zitten we nog steeds Angels loops te kijken..gaaaaaaap. Af en toe doen de dames wat kniftiger tegen elkaar dan anders, dus er hangt wel wat in de lucht.

Scheelt wel dat ik liever niet met sneeuw naar Zweden rij en tot op heden valt er nog steeds sneeuw in de buurten van Hamlet’s home. Maar zo ondertussen mag het wel weer gebeuren, lang genoeg geduld uitgeoefend……wij willen puppen!

Owwww en dan was het hier afgelopen zaterdag al ruim 20 graden. Wat hebben we stiekem genoten van dit weer. Tijdens het wandelen was het wel duidelijk dat de warmte de jongelui ook wat overviel, want ze waren het water niet uit te slaan. En Jane had lol voor tien. Meestal is zij de enige die te water gaat, maar nu het dus wat warmer werd ging iedereen met haar mee de plons in. Jammer voor mij staat het water her en der wat laag en komen ze eruit zetten met vreselijk zwarte stinkende modderpoten. Een paar uur laten is de huiskamer/keuken dan een replica van een stinkend slootje. Zaterdag hebben ze gelukkig buiten een beetje liggen opdrogen e.d. Terwijl wij bezig waren met het opruimen van de tuin e.d.

Omwille van het graag in de sloot springen is Jane ook de eerste die dit jaar in haar zomerjurk is gezet. Het klinkt raar, maar ze ziet er dan toch echt veel leuker uit dan in haar altijd wat gerafelde winterjurk. Oma Dusty volgde dit weekend ook en in de loop van de week zullen er nog wel wat meer vachtjes sneuvelen.

Ach en natuurlijk was Jane ook nog jarig. 5 jaar is ze alweer geworden. Happy Birthday voor Jane en haar broer en zusters!

Dat was gisteren. En het was weer showtime:-) Al met gemengde gevoelens ingeschreven onder deze keurmeester, in het kader van, oké, het is dichtbij en niet geschoten altijd mis, maar vooral niets verwachten, dan kan het alleen maar meevallen.

Na wat gezellig gebabbel en geborstel begon de keuring en deze verliep, aan de hand van de gegevens die in de catalogus stonden, geheel naar verwachting.

Het was in één woord…e n e r v e r e n d.

Afijn, de kas gespekt, weer helemaal bijgepraat, een prachtige 1U rijker en de nonolijst is ook weer geupdated.

Waar ik nog wel van onder de indruk was, dat was de aanwezigheid van Joke, de eigenaresse van Lola, de Bopper die al vanaf augustus vermist is. Ze liep daar met een vriendin rond, met een groot bord op hun rug en deelde flyers uit in de hoop Lola ooit nog terug te vinden. De wanhoop die je dan voelt bij haar als je met haar praat is vreselijk. Je moet er toch niet aan denken dat je een riem uit je hand schiet en je vervolgens je hond nooit meer terug ziet. Alleen van het idee krijg je het al Siberisch koud. Laat staan hoe Joke zich moet voelen die nu al maanden in deze nachtmerrie leeft.

Ik heb er geen goed gevoel over, maar hoop van harte dat ik er helemaal naast zit en Lola toch nog op een dag opduikt.

Op www.oes.nl staan nog nieuwere en betere foto’s van Lola. Blijf uitkijken!

De show was dichtbij, dus we waren vroeg genoeg thuis om nog even met de hele club het veld op te gaan en nog even te profiteren van het prachtige weer.

Voor nu zijn we voorlopig klaar met de shows van Angels. We gaan haar nu loops kijken:-)

Daar gingen wij afgelopen zondag heen. Vijf uur uit bed, 6 uur in de auto en met Angels naar Buchholz, wat ergens in de buurt van Hamburg ligt, om te trachten het laatst benodigde CAC te gaan verdienen wat ze nog nodig had om Duits Kampioen te worden.

Daags ervoor was er behoorlijk wat sneeuw in die regio gevallen, maar we hoopten er maar op dat de Duitsers hun straatjes netjes geveegd hadden en dat hadden ze gelukkig gedaan. Ze hadden ook mooi weer besteld voor die dag, want afgezien van wat kou, was het mooi zonnig weer en dat is altijd prettig als je de Boppert schoon wilt houden, maar toch ook even de beentjes wil laten strekken.

Rond half negen arriveerde we bij de showhal en gingen we naar binnen om een plekje te zoeken. De Boppers stonden achterin de hoek, dus wij ook maar die kant op en opgevoed zoals we zijn begroette we iedereen netjes met een “Gutenmorgen”. En net als de vorige keer toen we in die regio waren trok ook werkelijk niemand z’n kop open en konden we hooguit een sjaggie blik vangen.

Nou ja…we kwamen voor een CAC, niet voor de gezelligheid, dus een end verderop ons kamp opgezet en met Angels aan de gang gegaan, want we waren als eerste aan de beurt.

Er waren in totaal 7 honden ingeschreven, 7 teven, waarvan er eentje afwezig was. Die ene exposant die afwezig was had me de avond tevoren wel geschreven “dat ik op zeker de BOB zou worden”.

Leuk natuurlijk, maar of je daar zo blij mee moet zijn. Het voegt weinig toe en je mag/moet de hele dag blijven wachten op de Best in Show keuring. Eigenlijk hoopte ik dus op het CAC en dan hasta la pasta naar huis.

Maar eerlijk eerlijk, na het warme spontane welkom wat we kregen had ik steeds meer trek om even heel erg m’n best te doen en een hollandse kubel voor de duitse deur te leggen.
Na een bakje koffie, aan het werk dan maar, want er stonden 4 tussenklasteven en ik kende er natuurlijk niets van, dus ik wist ook niet wat ik dus tegen had. Maar de KM, een finse mevrouw, erg grappig mens trouwens, die dreunde de keurverslagen zodanig hardop op, dat ik voordat ik de ring inging , ik eigenlijk al wist dat mijn vrije zondag er in zijn totaliteit aan zou gaan. Maar goed, we zijn zelf ook niet blind en van het hele klasje tussenklasteven was er voor hun helaas niet eentje die goed gangwerk liet zien. En daar tilde mevrouw de Km toch wel zwaar aan. Ik ging dan ook met een goed gevoel de ring in, want als de 1ste drie van die klasse een U kregen, dan zou Angels die ook op zeker krijgen en was het bijbehorende CAC in the pocket.

Na een ronde lopen begon de KM met de keuring. Toen ze Angels front voelde trok ze een verbaasde kop naar mij… Dus ik had zoiets van……..uhhhhhh….zegt ze….My goodness…she’s got a forechest…I didn’t think I would feel one today (big smile erbij) en ik was zeker…die grote glimbekert was voor ons, dit viel niet meer te verliezen, al had ik het graag .

En inderdaad, Angels werd de BOB en ronde dus in stijl haar Duitste kampioenschap af.

Toen begon het ellenlange wachten tot ze aan die eindkeuring begonnen. Niks te doen daar verder, niemand om mee te beppen, dus dat was gaap, hang, zucht steun tot over 5 uur toen we eindelijk aan kon treden. En och erm, we mochten nog geen rondje lopen, nope, even naar de overkant en weer terug. zeker zo’n 5 meter bij elkaar en toen werd de Collie als BIS gekozen. Prima, als we maar klaar waren. Zou je dan normaal gesproken nog kunnen denken…gut jammer van die mooie grote beker….nope, geen beker, de BIS werd alleen extra gewend met een grote zak eukanuba Nou, toen was ik blij dat ik niet gewonnen had, want dan was ik pas echt verdrietig geweest.

Afgelopen zondag ontving ik het bericht dat Sjors ( Image Unique Chakotay) de strijd tegen zijn ziekte verloren heeft.

Sjors had epilepsie en ondanks alle goede zorgen en de medicatie die hij kreeg was dit een voortschrijdend proces en maakte dit zijn leven onleefbaar.

Op 27 januari hebben Rob en Hetty besloten hem te laten gaan.

Sjors was mijn favoknulletje uit het Star trek nest. Een hele echte reu in de ruimste zin van het woord wat natuurlijk ook inhield dat hij superlief was en behept met die blik van….kan ik nog iets voor je doen. Dat hij graag iets voor je deed bleek later wel toen hij zijn gehoorzaamheidscursussen meerdere keren als beste van zijn klas afsloot. Verder groeide hij gewoon op als een geweldige lieve trouwe vriend, altijd in voor een dolletje of een dikke knuffel. Oftewel, een echte Bopper.

Toen Sjors bijna 2 jaar was sloeg het noodlot toe. Hij kreeg epileptische aanvallen. Leek het in eerste instantie op de medicatie goed te gaan, die hoop werd na een dik half jaar de bodem ingeslagen. De aanvallen kwamen terug en ondanks een maximum aan medicijnen bleven ze komen en werden alsmaar zwaarder.

En nu is daar een einde aan gekomen, een einde aan een hondenleven wat zo goed begon en wat alle ingrediënten had om een geweldig hondenleven te worden, In plaats daarvan is het voor een groot deel een leven geworden wat je je ergste vijand niet toewenst.

Rob en Hetty, we wensen jullie heel veel kracht en sterkte toe om het verlies van Sjors een plekje te geven.

Dag lieve Sjors, we zullen je nooit vergeten…….

Vandaag was het zover. Onze ouwe taart werd weer een jaartje ouder. Wie had dat ooit gedacht! Wij niet in ieder geval.

Onze belofte van vorig jaar….als je 14 wordt krijg je een hele foute slagroomtaart, zijn we natuurlijk nagekomen en dat was FEEST!

Eerst moest ze natuurlijk in de feestmuts gehesen worden.

Je zag der denken…WAT moet dit nou weer voor gaan stellen

Eigenlijk had ze dat natuurlijk al een beetje kunnen weten, want feestmust op, is al jaren…taarten vreten. Dat zijn ooit wel stevige mutsen geweest, want ze doen al jaren dienst

Afijn, op een verjaardag moet er natuurlijk ook even gezoend worden.

Dat vond ze niet erg, dat doet ze nog altijd heel graag

Toen was het tijd voor taart. Frank moest ‘m even uti de keuken halen en om te redden van die 7 andere hapgrage bekkies gaf hij mij de taart hoog aan en liet ik ‘m naar beneden zakken. en dat leverde dit unieke smoelwerk op

Ze kon het maar amper geloven wat daar voor haar neus verscheen

Na 3 seconden nadenken ging die dikke tong erdoor heen en toen dat blijkbaar mocht ging het muil open en hapte ze er stevig op los.

Nog beschaafd…….

Helemaal los….

Omdat het risoco op een misselijke Dusty toch wat groot is bijhet opeten van een hele taart, heeft ze de helft op mogen eten en de rest moest gedeeld worden onder de kinders, kleinkinders en achterkleinkinders.

Die vonden ook dat er helemaal niks mis is met zo’n Hemataart

Gisteren weer eens met Dusty met de wandelwagen op stap geweest. Dat wagentje stond alweer een poosje werkloos in de schuur omdat mijn snode plannen met dat geval een beetje in het water vielen omdat dat ding absoluut niet in de Vitara te proppen was.

Een eind over straat gaan wandelen richting een wandelgebied ging ook niet echt comfortabel. Ja, zolang Dusty in het midden zit is er niets aan de hand, maar zodra ze tegen een linker of rechterwand aan gaat liggen, dan rijdt die kar daar ook spontaan naartoe, dus om niet elke tien meter in een tuin te belanden, moet je dus bij blijven sturen en dat is met 35 kilo hond erin best zwaar….op den duur.

In de tussentijd maar de boswandelingen aan mevrouw haar kunnen aangepast en ze maar als extra wandelingetje voor de meeloper (meestal Broer) ingelast.

De laatste paar weken is Dusty echter wat sneller buiten adem. Een luisterrondje naar haar hart leerde dat die pompt en klopt en slaat en ruist en het nog steeds doet, maar dat het niet meer klinkt als een hart van een jonge godin.

De wandelingetjes werden toen wel heel kort en 13 km. naar een bos rijden om daar vervolgens net 10 minuten te kunnen lopen is geen lol aan.

Onderweg pauze houden zette ook geen zoden aan de dijk, dan ging ze toch niet rustig zitten en in deze tijd van het jaar kan het knap koud zijn op zo’n bankje, dus dat was het ei allemaal niet.

Maar goed, gewandeld in het bos moet er worden, want dat vind ze zo geweldig dat we haar dat in haar nadagen niet willen ontzeggen.

Gisteren had ik dus weer het heldere idee…..wandelwagen mee, want in de Sorento zou hij vast wel passen. Dacht ik dat ik ‘m wel zo de Sorento in kon schuiven, MIS, net te hoog voor de klepopening…grrrr.

Op z’n kant ging echter wel. Moesten Broer en Dus wel even schikken voorin, maar dat vonden ze geen probleem.

Omdat wandelwagens en echte bospaden niet zo’n ideale combinatie zijn ben ik naar een andere ingang van het bos gereden waarvan ik weet dat er ook een fietspad op uit komt, dus dan kan ik lekker soepel op het fietspad rijden, terwijl het spul zich daarnaast op de bospaden kan vermaken.

Kan…..want een Broer moet natuurlijk altijd…of strak voor de kar lopen, of strak naast de kar. Die wordt gewoon graag over zijn voeten heen gekard, want ervoor aan de kant gaan doet die ook niet.

Eenmaal in het bos…hosanna! 200 meter lopen, 500 meter karretje rijden, 200 meter lopen, karretje rijden, mevrouw vond het geweldig. De tijd in de kar was voldoende om weer op adem te komen en dat ze weer een stuk verder kon lopen daarna. Wel zo uitgekiend natuurlijk, dat wanneer we bultje op moesten, dat zij dan net aan de wandel was.

Ik had er alleen wel aan mogen denken dat als zo’n kar ff stilstaat in de schuur dat je dan de banden moet controleren op inhoud . Niet gedaan natuurlijk, en als Dusty op links of rechts ging hangen zag het bandje wel heel erg plat, dus vooral in het midden blijven zitten graag.

Maar met wat gehang en getrek aan die kar hebben we toch een hele behoorlijke wandeling kunnen maken, zonder dat Dusty over haar kunnen werd heen getild.

En zo was iedereen weer voorzien van een leuke zondagmiddag

Dat zijn het, vieze lillukkuh monsters, jatmonsters om precies te zijn.

Komen we vanmorgen beneden, daar waar 5 engeltjes snachts opletten dat wij niet gestolen worden, ligt de hele gang en keuken vol met versnipperde eierschalen en versnipperde eierdozen.

Altijd een fijn “goedemorgen” als je meteen met stoffer en blik aan de gang kunt.

En dit….dit is het oppermonster, het oppereierjatmonster om precies te zijn.

20 eieren pleite….5 honden aanwezig op de crime scene, dat zou dan zo’n 4 eitjes de hond zijn. Ware het niet dat er maar 1 hond ietwat aan de dunne is en diezelfde hond nu alleen in de keuken ligt omdat niemand erbij wil liggen, want het stinkt daar.

De waarschijnlijk minstens 10 eieren die deze dame genuttigt heeft, laten namelijk zo hun gasjes achter en werkelijk, dat wolkje wat vandeweek over de Moerdijk trok is er heilig bij. Wil je roken, buiten aansteken, wegens ontploffingsgevaar. Jottum, wat een meur.

Nu was de rest niet heiliger dan de paus, want helaas voor hun plakken verse eierschaaltjes nogal makkelijk in je vacht en die blikken van “they did it to me” die kennen we, daar trappen we niet in.

Ook nog iets positiefs te melden…jawel, er stonden 3 dozen met eieren, dus ze hadden er een paar voor ons overgelaten voor ons zondagsbroodjegebakkeneiontbijt. Skatjes toch

Oh ja, er stond op dezelfde plek ook een bak met wortelen, die hebben ze ook laten staan….natuurlijk. Fijn, kunnen we morgen toch nog aan de worteltjes stamppot.

En nu gaan wij naar bed, lekker slapen in de frisse lucht en mogen de eierjatters beneden nagenieten van hun eierfeestje van vanmorgen.