Daar gingen wij afgelopen zondag heen. Vijf uur uit bed, 6 uur in de auto en met Angels naar Buchholz, wat ergens in de buurt van Hamburg ligt, om te trachten het laatst benodigde CAC te gaan verdienen wat ze nog nodig had om Duits Kampioen te worden.

Daags ervoor was er behoorlijk wat sneeuw in die regio gevallen, maar we hoopten er maar op dat de Duitsers hun straatjes netjes geveegd hadden en dat hadden ze gelukkig gedaan. Ze hadden ook mooi weer besteld voor die dag, want afgezien van wat kou, was het mooi zonnig weer en dat is altijd prettig als je de Boppert schoon wilt houden, maar toch ook even de beentjes wil laten strekken.

Rond half negen arriveerde we bij de showhal en gingen we naar binnen om een plekje te zoeken. De Boppers stonden achterin de hoek, dus wij ook maar die kant op en opgevoed zoals we zijn begroette we iedereen netjes met een “Gutenmorgen”. En net als de vorige keer toen we in die regio waren trok ook werkelijk niemand z’n kop open en konden we hooguit een sjaggie blik vangen.

Nou ja…we kwamen voor een CAC, niet voor de gezelligheid, dus een end verderop ons kamp opgezet en met Angels aan de gang gegaan, want we waren als eerste aan de beurt.

Er waren in totaal 7 honden ingeschreven, 7 teven, waarvan er eentje afwezig was. Die ene exposant die afwezig was had me de avond tevoren wel geschreven “dat ik op zeker de BOB zou worden”.

Leuk natuurlijk, maar of je daar zo blij mee moet zijn. Het voegt weinig toe en je mag/moet de hele dag blijven wachten op de Best in Show keuring. Eigenlijk hoopte ik dus op het CAC en dan hasta la pasta naar huis.

Maar eerlijk eerlijk, na het warme spontane welkom wat we kregen had ik steeds meer trek om even heel erg m’n best te doen en een hollandse kubel voor de duitse deur te leggen.
Na een bakje koffie, aan het werk dan maar, want er stonden 4 tussenklasteven en ik kende er natuurlijk niets van, dus ik wist ook niet wat ik dus tegen had. Maar de KM, een finse mevrouw, erg grappig mens trouwens, die dreunde de keurverslagen zodanig hardop op, dat ik voordat ik de ring inging , ik eigenlijk al wist dat mijn vrije zondag er in zijn totaliteit aan zou gaan. Maar goed, we zijn zelf ook niet blind en van het hele klasje tussenklasteven was er voor hun helaas niet eentje die goed gangwerk liet zien. En daar tilde mevrouw de Km toch wel zwaar aan. Ik ging dan ook met een goed gevoel de ring in, want als de 1ste drie van die klasse een U kregen, dan zou Angels die ook op zeker krijgen en was het bijbehorende CAC in the pocket.

Na een ronde lopen begon de KM met de keuring. Toen ze Angels front voelde trok ze een verbaasde kop naar mij… Dus ik had zoiets van……..uhhhhhh….zegt ze….My goodness…she’s got a forechest…I didn’t think I would feel one today (big smile erbij) en ik was zeker…die grote glimbekert was voor ons, dit viel niet meer te verliezen, al had ik het graag .

En inderdaad, Angels werd de BOB en ronde dus in stijl haar Duitste kampioenschap af.

Toen begon het ellenlange wachten tot ze aan die eindkeuring begonnen. Niks te doen daar verder, niemand om mee te beppen, dus dat was gaap, hang, zucht steun tot over 5 uur toen we eindelijk aan kon treden. En och erm, we mochten nog geen rondje lopen, nope, even naar de overkant en weer terug. zeker zo’n 5 meter bij elkaar en toen werd de Collie als BIS gekozen. Prima, als we maar klaar waren. Zou je dan normaal gesproken nog kunnen denken…gut jammer van die mooie grote beker….nope, geen beker, de BIS werd alleen extra gewend met een grote zak eukanuba Nou, toen was ik blij dat ik niet gewonnen had, want dan was ik pas echt verdrietig geweest.

Afgelopen zondag ontving ik het bericht dat Sjors ( Image Unique Chakotay) de strijd tegen zijn ziekte verloren heeft.

Sjors had epilepsie en ondanks alle goede zorgen en de medicatie die hij kreeg was dit een voortschrijdend proces en maakte dit zijn leven onleefbaar.

Op 27 januari hebben Rob en Hetty besloten hem te laten gaan.

Sjors was mijn favoknulletje uit het Star trek nest. Een hele echte reu in de ruimste zin van het woord wat natuurlijk ook inhield dat hij superlief was en behept met die blik van….kan ik nog iets voor je doen. Dat hij graag iets voor je deed bleek later wel toen hij zijn gehoorzaamheidscursussen meerdere keren als beste van zijn klas afsloot. Verder groeide hij gewoon op als een geweldige lieve trouwe vriend, altijd in voor een dolletje of een dikke knuffel. Oftewel, een echte Bopper.

Toen Sjors bijna 2 jaar was sloeg het noodlot toe. Hij kreeg epileptische aanvallen. Leek het in eerste instantie op de medicatie goed te gaan, die hoop werd na een dik half jaar de bodem ingeslagen. De aanvallen kwamen terug en ondanks een maximum aan medicijnen bleven ze komen en werden alsmaar zwaarder.

En nu is daar een einde aan gekomen, een einde aan een hondenleven wat zo goed begon en wat alle ingrediënten had om een geweldig hondenleven te worden, In plaats daarvan is het voor een groot deel een leven geworden wat je je ergste vijand niet toewenst.

Rob en Hetty, we wensen jullie heel veel kracht en sterkte toe om het verlies van Sjors een plekje te geven.

Dag lieve Sjors, we zullen je nooit vergeten…….

Vandaag was het zover. Onze ouwe taart werd weer een jaartje ouder. Wie had dat ooit gedacht! Wij niet in ieder geval.

Onze belofte van vorig jaar….als je 14 wordt krijg je een hele foute slagroomtaart, zijn we natuurlijk nagekomen en dat was FEEST!

Eerst moest ze natuurlijk in de feestmuts gehesen worden.

Je zag der denken…WAT moet dit nou weer voor gaan stellen

Eigenlijk had ze dat natuurlijk al een beetje kunnen weten, want feestmust op, is al jaren…taarten vreten. Dat zijn ooit wel stevige mutsen geweest, want ze doen al jaren dienst

Afijn, op een verjaardag moet er natuurlijk ook even gezoend worden.

Dat vond ze niet erg, dat doet ze nog altijd heel graag

Toen was het tijd voor taart. Frank moest ‘m even uti de keuken halen en om te redden van die 7 andere hapgrage bekkies gaf hij mij de taart hoog aan en liet ik ‘m naar beneden zakken. en dat leverde dit unieke smoelwerk op

Ze kon het maar amper geloven wat daar voor haar neus verscheen

Na 3 seconden nadenken ging die dikke tong erdoor heen en toen dat blijkbaar mocht ging het muil open en hapte ze er stevig op los.

Nog beschaafd…….

Helemaal los….

Omdat het risoco op een misselijke Dusty toch wat groot is bijhet opeten van een hele taart, heeft ze de helft op mogen eten en de rest moest gedeeld worden onder de kinders, kleinkinders en achterkleinkinders.

Die vonden ook dat er helemaal niks mis is met zo’n Hemataart

Gisteren weer eens met Dusty met de wandelwagen op stap geweest. Dat wagentje stond alweer een poosje werkloos in de schuur omdat mijn snode plannen met dat geval een beetje in het water vielen omdat dat ding absoluut niet in de Vitara te proppen was.

Een eind over straat gaan wandelen richting een wandelgebied ging ook niet echt comfortabel. Ja, zolang Dusty in het midden zit is er niets aan de hand, maar zodra ze tegen een linker of rechterwand aan gaat liggen, dan rijdt die kar daar ook spontaan naartoe, dus om niet elke tien meter in een tuin te belanden, moet je dus bij blijven sturen en dat is met 35 kilo hond erin best zwaar….op den duur.

In de tussentijd maar de boswandelingen aan mevrouw haar kunnen aangepast en ze maar als extra wandelingetje voor de meeloper (meestal Broer) ingelast.

De laatste paar weken is Dusty echter wat sneller buiten adem. Een luisterrondje naar haar hart leerde dat die pompt en klopt en slaat en ruist en het nog steeds doet, maar dat het niet meer klinkt als een hart van een jonge godin.

De wandelingetjes werden toen wel heel kort en 13 km. naar een bos rijden om daar vervolgens net 10 minuten te kunnen lopen is geen lol aan.

Onderweg pauze houden zette ook geen zoden aan de dijk, dan ging ze toch niet rustig zitten en in deze tijd van het jaar kan het knap koud zijn op zo’n bankje, dus dat was het ei allemaal niet.

Maar goed, gewandeld in het bos moet er worden, want dat vind ze zo geweldig dat we haar dat in haar nadagen niet willen ontzeggen.

Gisteren had ik dus weer het heldere idee…..wandelwagen mee, want in de Sorento zou hij vast wel passen. Dacht ik dat ik ‘m wel zo de Sorento in kon schuiven, MIS, net te hoog voor de klepopening…grrrr.

Op z’n kant ging echter wel. Moesten Broer en Dus wel even schikken voorin, maar dat vonden ze geen probleem.

Omdat wandelwagens en echte bospaden niet zo’n ideale combinatie zijn ben ik naar een andere ingang van het bos gereden waarvan ik weet dat er ook een fietspad op uit komt, dus dan kan ik lekker soepel op het fietspad rijden, terwijl het spul zich daarnaast op de bospaden kan vermaken.

Kan…..want een Broer moet natuurlijk altijd…of strak voor de kar lopen, of strak naast de kar. Die wordt gewoon graag over zijn voeten heen gekard, want ervoor aan de kant gaan doet die ook niet.

Eenmaal in het bos…hosanna! 200 meter lopen, 500 meter karretje rijden, 200 meter lopen, karretje rijden, mevrouw vond het geweldig. De tijd in de kar was voldoende om weer op adem te komen en dat ze weer een stuk verder kon lopen daarna. Wel zo uitgekiend natuurlijk, dat wanneer we bultje op moesten, dat zij dan net aan de wandel was.

Ik had er alleen wel aan mogen denken dat als zo’n kar ff stilstaat in de schuur dat je dan de banden moet controleren op inhoud . Niet gedaan natuurlijk, en als Dusty op links of rechts ging hangen zag het bandje wel heel erg plat, dus vooral in het midden blijven zitten graag.

Maar met wat gehang en getrek aan die kar hebben we toch een hele behoorlijke wandeling kunnen maken, zonder dat Dusty over haar kunnen werd heen getild.

En zo was iedereen weer voorzien van een leuke zondagmiddag

Dat zijn het, vieze lillukkuh monsters, jatmonsters om precies te zijn.

Komen we vanmorgen beneden, daar waar 5 engeltjes snachts opletten dat wij niet gestolen worden, ligt de hele gang en keuken vol met versnipperde eierschalen en versnipperde eierdozen.

Altijd een fijn “goedemorgen” als je meteen met stoffer en blik aan de gang kunt.

En dit….dit is het oppermonster, het oppereierjatmonster om precies te zijn.

20 eieren pleite….5 honden aanwezig op de crime scene, dat zou dan zo’n 4 eitjes de hond zijn. Ware het niet dat er maar 1 hond ietwat aan de dunne is en diezelfde hond nu alleen in de keuken ligt omdat niemand erbij wil liggen, want het stinkt daar.

De waarschijnlijk minstens 10 eieren die deze dame genuttigt heeft, laten namelijk zo hun gasjes achter en werkelijk, dat wolkje wat vandeweek over de Moerdijk trok is er heilig bij. Wil je roken, buiten aansteken, wegens ontploffingsgevaar. Jottum, wat een meur.

Nu was de rest niet heiliger dan de paus, want helaas voor hun plakken verse eierschaaltjes nogal makkelijk in je vacht en die blikken van “they did it to me” die kennen we, daar trappen we niet in.

Ook nog iets positiefs te melden…jawel, er stonden 3 dozen met eieren, dus ze hadden er een paar voor ons overgelaten voor ons zondagsbroodjegebakkeneiontbijt. Skatjes toch

Oh ja, er stond op dezelfde plek ook een bak met wortelen, die hebben ze ook laten staan….natuurlijk. Fijn, kunnen we morgen toch nog aan de worteltjes stamppot.

En nu gaan wij naar bed, lekker slapen in de frisse lucht en mogen de eierjatters beneden nagenieten van hun eierfeestje van vanmorgen.