Dat was gisteren. En het was weer showtime:-) Al met gemengde gevoelens ingeschreven onder deze keurmeester, in het kader van, oké, het is dichtbij en niet geschoten altijd mis, maar vooral niets verwachten, dan kan het alleen maar meevallen.

Na wat gezellig gebabbel en geborstel begon de keuring en deze verliep, aan de hand van de gegevens die in de catalogus stonden, geheel naar verwachting.

Het was in één woord…e n e r v e r e n d.

Afijn, de kas gespekt, weer helemaal bijgepraat, een prachtige 1U rijker en de nonolijst is ook weer geupdated.

Waar ik nog wel van onder de indruk was, dat was de aanwezigheid van Joke, de eigenaresse van Lola, de Bopper die al vanaf augustus vermist is. Ze liep daar met een vriendin rond, met een groot bord op hun rug en deelde flyers uit in de hoop Lola ooit nog terug te vinden. De wanhoop die je dan voelt bij haar als je met haar praat is vreselijk. Je moet er toch niet aan denken dat je een riem uit je hand schiet en je vervolgens je hond nooit meer terug ziet. Alleen van het idee krijg je het al Siberisch koud. Laat staan hoe Joke zich moet voelen die nu al maanden in deze nachtmerrie leeft.

Ik heb er geen goed gevoel over, maar hoop van harte dat ik er helemaal naast zit en Lola toch nog op een dag opduikt.

Op www.oes.nl staan nog nieuwere en betere foto’s van Lola. Blijf uitkijken!

De show was dichtbij, dus we waren vroeg genoeg thuis om nog even met de hele club het veld op te gaan en nog even te profiteren van het prachtige weer.

Voor nu zijn we voorlopig klaar met de shows van Angels. We gaan haar nu loops kijken:-)