Youandi Hit the Road

Hoog aan de hemel staat een nieuwe ster.
Het lijkt dichtbij maar toch te ver…
…om zomaar aan te raken..
Je moet een leven lang reizen tot die ster zo klein.
Maar aan het eind van die reis zullen we weer samen zijn

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mucho werd op 24 juni 1996 geboren bij Inge van Engelen als één van de acht “Fredkwadraten”.


Hij was een vrolijke pup en had de grootste pret samen met Chica.

Toen hij 6 maanden was werd hij ernstig ziek en werd er meerdere malen gevreesd voor zijn leven. Zijn vechtlust en doorzettingsvermogen hebben hem doen overleven. Hoewel hij helemaal herstelde bleef hij toch een fragile gezondheid houden.

 

 

 

Hij was erg mager, kon werkelijk qua eten nergens tegen, mocht alleen lam/rijst brokjes eten en dan b.v. 50 per dag en gaf je ‘m er 51 dan waren zijn darmen van slag. En dan niet een dagje dunne, neuh, gewoon drie weken drama, bloed in de ontlasting, krampen tot gillen toe.

De oplossing vonden we in een rauw en vers vleesmenu en nadat we hem met het allergrootste beleid hadden overgezet heeft Mucho daarna nooit meer iets noemenswaardigs gemankeerd.

Toen Mucho veel meer een gezonde hond bleek te zijn dan we dachten hebben we toen hij ruim vier jaar was besloten om hem als partner voor Dusty te gebruiken, mits zijn heupen e.d. goed waren. Op 4 jarige leeftijd is hij afgeröntgend en had hij gewoon perfecte heupen en niks stond een voortplanting nog in de weg. Aldus geschiedde en Mucho werd vader van onze Broer, Heather en Groovy.

Toen de roedel groter werd en Mucho natuurlijk wat ouder, ging hij zich steeds meer terugtrekken uit het “feestgewoel”. De laatste twee jaar wilde hij eigenlijk maar één ding en dat was bij Frank onder zijn bureau liggen, met Frank wandelen en met Frank buiten in de wei zijn. Was hij bij de roedel dan alleen als Frank er ook bij was anders zette hij het op een loeien. Nou ja, maakte ook niet uit, als hij zich daar goed bij voelde.

 


Twee jaar geleden liet hij ons al even flink schrikken door midden in de nacht een tia te krijgen. Hiervan herstelde hij echter binnen een paar uur en hield daar verder niks aan over.

De laatste 8 maanden nam zijn bespiering rap af en dat maakte zijn lijf erg botterig. Liggen werd alleen nog op zachte plekken gedaan en zijn vacht was daarbij een extra stootkussen. Maar ja, ook zijn sluitspieren gingen verslappen en Mucho pieste zichzelf dagelijks onder. Incontinetiemedicatie gehaald en dat werkte voor zo’n 90%. De overige 10% was wel ouwe mannenpies en je viel soms bijna flauw als hij vlak bij je kwam liggen. Schoonmaken met al dat haar ging bijna niet en eraf scheren was ook nog geen optie, want dan was hij zijn personal pillow kwijt en het zou nog echt te koud voor ‘m zijn.

 

En daar bood vriendin Margreet uitkomst. Margreet maakte haar grootste hondenjas ooit, van een lekkere warme stof met badlakens ertussen. Wij dus Mucho kortgezet en in zijn jas gehesen. Oh oh, wat was hij er groots mee. Want ook als hij van mij even moest luchten, dus zonder jas rondlopen dan kwam hij vlot aangehobbeld om zich weer in zijn jas te laten hijsen.



Zo’n twee maanden geleden begonnen zijn aanvallen van benauwdheid. Met het verslappen van zijn spieren, verslapten ook zijn stembanden en bij opwinding en blafferij klapperden die stembanden zijn luchtpijp dicht.

Dat vroeg wat aanpassingen in ons leefpatroon, want Mucho kon niet lang alleen gelaten worden en als er drukte en ophef verwacht werd moest Mucho ver weg gestopt worden zodat hij er niet al teveel van meekreeg om een aanval van benauwdheid te voorkomen.


Vrijdag 10 april was er geen ophef nodig en zorgde het warme weer voor aanhoudende benauwdheid en zijn eigen opwinding daarover liet de situatie escaleren en bracht ons allen in een onhoudbare situatie.

 

Na 12 jaar en 10 maanden was het leven hier op aarde voor Mucho voorbij.

Mucho heeft ons geleerd niet te snel op te geven. Hij werd immers zelf op jonge leeftijd meerdere keren door de artsen opgegeven, maar wist toch alive & kicking uit de strijd te komen.

Mucho heeft ons laten zien hoe hoog een grote hond van schrik kan springen als er een stofje voorbij waait:-)
Mucho gaf mij een mooi litteken op mijn been, maar ook een kampioenspup en dat maakte natuurlijk weer veel goed.

 

 
 

Mucho heeft zijn laatste rustplaats gevonden in onze wei, naast zijn first & only love Chica.