En toen was het juli 2016, ruim een jaar na het laatste blog. Schaamteloos ja…geen tijd, geen zin en hoe langer je niks geschreven hebt hoe hoger wordt de drempel om weer eens wat te schrijven.
Vandaag is het te heet om buiten te zitten, dus dan moet het er maar eens van komen.
Dat er niks noemenswaardigs gebeurd is kan ik helaas niet melden. In januari namen we bijna 4 weken na haar 15de verjaardag afscheid van Heather.
Voor die tijd waren we eigenlijk banger om Tedje al te verliezen, aangezien het daarmee op en af ging, maar ze telkens toch weer opkrabbelde. Tot eind mei dan toen, zoals we al min of meer verwacht hadden, het warme weer haar parten ging spelen en haar leven niet meer hondwaardig te noemen was. Op 28 mei moesten we afscheid nemen van onze lieve grote Teddie.
Dan hoop je het even gehad te hebben, de zorgen om en van de oudjes, waarvan je pas opmerkt als ze wegvallen wat een impact die eigenlijk hebben op het dagelijks leven en je gemoedsrust. We deden het met liefde en met jam en even leek het alsof er een zorgeloze zomer voor de deur stond. Heel even dan…precies een hele week.
En toen werd Angels ziek….haar alvleesklier speelde weer op. Een voor ons herkenbaar iets aangezien ze in 2014 hier ook al eens last van had gehad. Maar oké, nu waren er vroeg bij en ging ze op een vetarm dieet en medicatie en we gingen er gewoon vanuit dat ze binnen een paar weken weer tiptop in orde zou zijn. Hoe anders kan het lopen. In tegenstelling tot de vorige keer knapte ze niet op, dwz, ze bleef eten weigeren. Soms een paar hapjes per dag en dan de volgende dag weer helemaal niks. Maar nog steeds geen idee dat er iets heel erg mis was, want buiten het niet eten om deed ze gewoon haar dagelijkse hondse dingetjes. Tot zondagmorgen, toen ze weer niks wilde eten en we dachten…nu gaan we er wat lepeltjes hüttenkäse instoppen, want ze moet gewoon wat eten ivm met die ontstoken alvleesklier. Met dat ik haar een lepeltje naar binnen stop zie ik dat haar tandvlees gelig is. Ik draai haar hoofd goed naar het licht en zie dat haar oogwit ook geel is.
Ken je dat….that akward moment you realize…
….in dit geval dat we eigenlijk meteen wisten….we gaan haar verliezen.
Uurtje later konden we bij de internist van de Kompaan in Ommen terecht alwaar direct bloed werd afgenomen en een echo werd gemaakt. Op die echo was een overvolle galblaas en verdikte galgang te zien, maar waardoor dat veroorzaakt werd liet de echo op dat moment niet zien, maar de verdenking was al sterk richting een tumor. Omdat ze nog steeds haar redelijk vrolijke zelve was kon ze mee naar huis en zouden we de volgende dag terugkomen voor een echo met roesje en het nemen van biopten. De volgende dag kwam op de echo al snel de alvleesklier in beeld die een erg afwijkende vorm en een “onbekende massa” daar liet zien. Op mijn tussendoorvraag “als dit een tumor is, wat kunnen we daar dan mee” kwam een hele duidelijke “niks” van de internist.
De biopten werden bekeken en het beeld werd steeds duidelijker, maar nog geen 100%, daarvoor werd een 2nd opion gevraagd aan “Utrecht”.
Met lood in de schoenen naar huis dan maar en vasthouden aan die ene grasspriet dat het dan toch misschien alleen een hele ernstige ontsteking zou zijn. Maar ondertussen begon Angels echt ziek te worden en vroeg ik me af toen ze even door de tuin heenliep…kan zo’n staart nog lager hangen. Die moet zich ondertussen echt beroerd voelen 🙁
Eigenlijk wisten we al dat we gingen verliezen en namen we haar dinsdagmiddag mee naar haar geliefde plek, de Sellinger Beetse, waar ze zo ziek als ze ondertussen was toch nog even lekker in het water ging poedelen om daarna doodmoe in het zand te gaan liggen. Onbewust wisten we alledrie al dat we daar afscheid namen van het leven. Toen woensdagmorgen dan ook die laatste grasspriet door de internist werd omgemaaid kwam dat niet meer echt als verrassing.
Ons reste niets anders dan een einde te maken aan het leuke leventje van Angels wat ineens uitzichtloos was geworden. Nu ik dit hier neertikker komt het nog steeds onwerkelijk over. Die tumor was natuurlijk niet van gisteren en ook niet van vorige week en het is dan onbegrijpelijk hoe je er zo goed kunt uitzien en verder gewoon vrolijk en leuk bent terwijl je zo’n sluipmoordenaar bij je draagt.
Koud 14 dagen na het overlijden van Tedje, waar we al zo verdrietig om waren verloren we ook onze mooie lieve prinses. Life sucks sometimes big……
En toen stonden er nog maar een l*llige 3 bakjes op het aanrecht smorgens 🙁
En niet alleen voor ons, ook voor de honden was dit teveel en te snel achter elkaar. Poes was echt verdrietig, die zag letterlijk iedereen waar ze me opgegroeid is en haar leven mee gedeeld heeft overlijden en ineens was ze alleen. Dan waren Kat en Jane er nog wel, maar daarmee is de band nooit zo geweest als met moeder/zuster/tantezeggertje. Jane kon er ook niks mee en liep maar als een malle in de rondte om iedere 3 minuten te proberen iets eruit te poepen. Kat snapte er gewoon helemaal niks van en die had natuurlijk ook nog te doen met de lichamelijke veranderingen die er gaande waren bij haar.
Het lot had ergens half mei bepaalt dat we in een keuvelgesprekje naar aanleiding van een pupknuffelsessie van ondergetekende het hier erover gehad hadden dat als we nog iets willen qua puppen krijgen, dat we daar niet meer te lang mee moeten wachten qua leeftijd Kat enz. Goed, Kat zou eind juni weer loops moeten worden en dan had ik nog even de tijd om even echt serieus naar een reu om te gaan zien.
Ondertussen waren hier Bootje en Zootje te logeren en had iedereen buiten plezier.
En toen was het 24 mei en werd Kat loops…herstel…toen vond ik bloed op de vloer boven en dat kon alleen van Kat zijn. Ondertussen was er een reukeuze gemaakt waarbij de logeetjes de doorslag gaven, want kijkend naar Bo en haar dochter konden we niet anders zeggen dat dat een heel geslaagd nestje was geweest en waarom zouden wij dan niet dezelfde reu gebruiken.
Toen overleed Ted en de lol was er al wel een beetje vanaf weer, maar goed, even doorzetten nu. De 1ste progtest op woensdag liet idd zien dat mijn bloedvondst niet echt van de 1ste dag was geweest en op de vrijdag die volgde konden we al naar Limboland afreizen om haar te laten dekken. Dat ging allemaal volgens het boekje. Ook wat waard hoor…reu ziet teef, teef ziet reu…hé hallo, das gezellig..ping.
*Foto die ik niet mag plaatsen* 🙂
Zondag weer terug, toen was het enthousiasme wat minder, maar net toen we weg wilden gaan hadden ze allebei zoiets van…uh, wij moeten nog even wat doen hoor. “zet tas weer neer”.
S’avonds werd Angels ziek.
Hier zat iemand heel bizar te plannen….
De echo na 4 weken liet zien dat Kat dragende is. Er waren 2 pups te zien, maar gezien haar omvang op dit moment en haar state of mind (ik heb een heel zwaar leven…echt waaaar) dat ze 7 weken heen is, durf ik al te zeggen…als dit er 2 moeten zijn vreet ik een vetbed op. Maar aangezien Lique niet van de x-rays is, gaan we dit gewoon netjes afwachten en houden we ons maar een beetje bezig met “uitzet shoppen”, vetbedjes en speelgoed wassen enz.
Ondertussen is Oesepoes samen met overgebleven zus Shanai ook alweer 13 geworden en daar zijn we natuurlijk best heel erg blij mee!
Zowaar is ze af en toe zelfs geneigd om netjes voor de camera te blijven liggen. Zeg nou zelf, lekkere jonge blom om te zien toch!
Jane is inmiddels ruim tien en wat we nooit verwacht hadden…Jane wordt wat rustiger jaja en niet alleen als het 30 graden is. Een wandeling met Kat van een km of 7 doet ze nog op haar slofjes, maar dan gaat ze daarna wel echt een heel groot slapie doen, daar waar Kat dan nog denkt…waar is mijn bal?
Inmiddels zijn we met z’n allen hier in groningen wel ingeburgerd. Al met al is het een schot in de roos geweest voor de honden. Heather heeft in haar leven nog nooit zoveel tijd buiten keuvelend doorgebracht en als het erg warm was is “even pootjebaden aan de overkant” natuurlijk ideaal voor de oudjes en ook voor de jonkies natuurlijk. In de tuin kunnen ze zich zoveel uitleven wat ze willen en om “uit” te gaan hoeven we alleen maar de tuin uit te lopen en na 10 meter lopen staan we dan aan het water. Voor het wat grotere uitje lopen we de andere kant op, gaan we langs het kanaal, stukje bos en dan langs het riviertje weer terug. Superlollig wandelingetje van zo’n 6/7 km die ik meestal met Jane, Kat en Angels maakte.
Op dit moment wordt er niet veel lang gewandeld. Met Kat en Jane op stap gaan terwijl Poes dan alleen thuis blijft is natuurlijk niet echt gezellig voor Poes. Dus gaan we momenteel met alledrie naar de overkant wandelen of de auto in en dan naar het grote water toe waar Kat en Jane als een malle kunnen gaan rondstieren en Poes lekker rustig kan pootjebaden en keuvelen. Iedereen blij.
