Daar kwamen wij afgelopen donderdag in terecht. De dag ervoor had Angels binnen 1,5 uur tijd een fikse melkklierontsteking ontwikkeld met een temperatuur erbij van 40.7 graden. snel naar de da waar ze ab kreeg en een koortsdrukkend middel, want de temperatuur bleef oplopen. Thuisgekomen ging de temperatuur snel naar beneden en dachten wij dat we weer redelijk rustig konden ademhalen.

De volgende dag begon Angels aan haar bevalling, alles ging normaal, totdat het eerst pupje overleden ter wereld kwam. Teleurstelling, verdrietig, maar wetende dat dit bij iedere bevalling kan gebeuren wachten we met goede moed op de volgende. En die kwam maar niet, ondanks dat Angels wel wat weeën had. Ons begon langzaam een heel naar gevoel te bekruipen…

Na 2 uur haar opgepakt en naar de da gebracht en na onderzoek kon hij niet anders concluderen dat Angels haar pupjes overleden waren.

Omdat haar temperatuur inmiddels weer aan het oplopen was, ze al een geïnfecteerde buikwand had en het de pups toch niet meer zou redden hebben we de optie “keizersnede” voorbij laten gaan, dat zou een te groot risico geweest zijn voor ons meiske.En dat hield dus automatisch in dat wij een bevalling moesten gaan doen die geen vreugde zou kennen en voor Angels ook best zwaar zou zijn, omdat dode pups nu eenmaal niet meewerken en meiske het dus op eigen kracht moest doen.

Volledig gedesillusioneerd naar huis dan en wachten op wat komen ging. Hopen dat er toch nog een levend pupje geboren zou worden en de moeilijke taak om een aantal mensen van hun roze wolk af te trekken en de lieve mensen in Zweden te moeten vertellen dat er waarschijnlijk geen levende mini-Hamletjes geboren zouden worden. Op de automatische piloot gingen we maar gewoon verder. Sterk zijn voor Angels die er helemaal niets van begreep.

Met de uren en de ene na de andere doodgeboren pup verdween ook de hoop op dat ene kleine wonder. En dat was terecht, want ze waren gewoon allemaal overleden.

En dit moet dan weggeschreven worden onder de noemer “dikke pech”. Pech dat ze op dat moment de ontsteking krijgt. Krijgt ze ‘m een dag later….ook heel vervelend, maar dan waren de pupjes veilig geweest. Pech dus…hoeveel kun je hebben:-(

Dit is de meest horrorvolle bevalling die we meegemaakt hebben. Denk je normaal…hé, weeën, joepie…nu dachten we……ow god, daar is er weer een…snel alles checken, helaas, weer dood…reanimeren tegen beter weten in. Al die prachtige wezentjes die op een haar na het levenslicht niet mochten zien.

En dan Angels, die het eerste pupje zachtjes uit mijn handen pakte, vol automatisch de navelstreng doorbeet en vervolgens fanatiek begon te poetsen. Die blik in haar ogen naar mij toen pupje niets deed….ze snapte er niets van en ze ging er steeds minder van snappen toen al haar pupjes weggehaald werden. In één woord: afschuwelijk.
Dit was dan het einde van ons grote “Zweden avontuur”. Na leuke dagen in Zweden, een spannende tijd naar de echo toe, dan een nog spannender tijd naar de bevalling toe eindigde dit avontuur in een drama die niemand had kunnen of willen voorzien.

Dag droompuppies……..prachtige kindertjes hebben die 2 gebakken…maar helaas, over en voorbij.

Soms is fokken helemaal niet leuk en dat is dan zachtjes uitgedrukt. Het lijkt wel of het steeds een tandje beroerder moet wat je overkomt en je gaat je dan ook afvragen…what’s next?

Het zal even duren voordat we hier weer over de toekomst na kunnen/willen gaan denken. Zoveel verdriet en teleurstellingen en zo weinig lichtpuntjes in de laatste jaren, dan rijst regelmatig de vraag…waar doe ik het eigenlijk voor. Maar ooit zal misschien het bloed wel weer kruipen.

Onze zorg ligt nu bij Angels wiens melklierinfectie pittig doorzet en ze heeft er knap last van. Ook emotioneel heeft ze het zwaar. Zoekt nog steeds haar pups, graaft nog steeds kuilen en loopt zichzelf in de weg.

De tijd moet de wonden helen………….

Angels doet het goed. Ze is ondertussen doorgegroeid naar 98 cm. op het smalste stuk en dan moet de grootste groei nog komen.

De pups hebben zich ook al summier laten voelen. Het is nog niet een echt voetbalteam, maar af en toe is er wel een schopje waar te nemen. Dat blijft toch altijd een heel mooi moment en maakt je bewust van de wondertjes die werkelijkheid aan het worden zijn.

Ondertussen staat het bakje ook al kant en klaar en is hij door Angels gekeurd en goedgekeurd. Uiteraard heeft de “good luck” knuffelleeuw die ze van Hamlet heeft meegekregen een prominent plekje gekregen. Hoewel, zie net dat Angels ‘m bij het kistje inspecteren al een prominente zwiep heeft gegeven.

Angels was al een paar dagen aan het graven in de tuin, dus werd het wel tijd dat de werpkist geplaatst zou worden. Jane doet vrolijk mee met graven, die denkt blijkbaar dat ze ook puppen krijgt, of ze is door Angels ingehuurd om het zware werk op te knappen.

De melkfabriek is ook al aan het proefdraaien en lijkt prima te werken, even buikje aaien levert je al een klef handje op.

Ondertussen eet ze bijna een kilo voer per dag en doet ze daarna nog steeds of ze honger heeft. Maar hier zal ze het even mee moeten doen. Verder gedraagt ze zich als een hele gezonde drachtige doos. Het rent, springt en zwemt nog steeds, al leek ze vandeweek eerder op de rem te springen dan anders.

Nog een dag of tien te gaan……geduld is een schone zaak….

Onze Teddy, Oesjie, Estrella en Shanai zijn vandaag jarig en zijn 8 jaar geworden!

Lieve meiden en bijbehorende mensenmoeders -en vaders….van harte Gefeliciteerd!

Acht jaar geleden om deze tijd lag onze Heather er zo bij met haar 4 kersverse dochtertjes. Het was bloedheet…wat een contrast met vandaag.

Toen ze 6 maanden waren zijn we met z’n allen naar de Jongehondendag geweest, welke enerverend was:-)) maar toch wel leuke herinneringen opleverde, ondanks de slechte showresultaten Het is in ieder geval de enige keer geweest dat ik een heel nest aanwezig had op de JHD. (Op diegene met Dusty na dan:-)
Ondertussen zijn de ukkies uitgegroeid tot echte dames (ahum) en durf ik wel te stellen dat ze allemaal een ontiegelijk luizeleventje hebben. Ik kan alleen maar hopen dat wij allemaal nog lang van deze meiden mogen genieten.

Halleluja, hieperdepiep HOERA!!

De echo liet een wel gevuld buikje zien bij Angels, minstens zes “ballen” kwamen er in de gauwigheid voorbij. We hadden natuurlijk de tijd kunnen nemen om te tellen, maar de spanning en de warmte in dat echohok zorgden bij mij voor zoiets als…oke…dragend, naar buiten…nu (voordat ik van m’n graat ga).

En uiteraard wilde ik z.s.m. Pekka en Anja en al die andere mensen die in spanning zaten van het goede nieuws op de hoogte brengen. Uiteraard was daar ook de vreugde groot. Na ruim vier jaar kunnen we hier weer gaan genieten van het puppengespuis. Nu al hebben we een aantal mensen blij kunnen maken die al lange tijd op een pupje van ons zaten te wachten. Niks gezelliger dan samen broeds zijn…toch:-)

De afgelopen weken waren zenuwslopend..zien we iets…zien we niets en als we wat zien, zien we ze dan niet vliegen.

Angels gedraagt zich als een echte drachtige doos. Ze voelt zich helemaal Uberbitch en gedraagt zich daar ook naar. De afgelopen twee weken waren zus Bootje en haar dochter Zootje (of Zoë en Bowie…wat je wilt:-)) hier te logeren, en vooral die mini vond Angels erg geschikt om over der smoel heen te fietsen:-) Zoë vond het allemaal wel best, zolang zij door de tuin kon springen.

Gelukkig geen lastige dingetjes als ochtendmisselijkheid e.d. mevrouw vreet als een bootwerker en zou nu al graag een portie extra krijgen als het aan haar lag. Maar dat doen we nog maar even niet.

Buikje begint al wel wat te groeien, dat meende ik al te voelen voordat we de echo maakten, maar op dat moment kan dat natuurlijk allemaal nog vallen onder het “zwanger kijken”. Nu weten we dat die groei er daadwerkelijk wel is. Zelfs haar haar staat al in Petticoatmodel.

Ze is ook behoorlijk plakkeriger geworden, nog meer als dat ze al was, maar nu moet ze dan echt in zo’n houding op de bank zitten…wijdbeens…van gut…wat zit mijn buik toch in de weg.

Tijdens het wandelen merk je er niets van dat ze dragende is. Het rent en springt nog steeds alle kanten op.

De melkfabriek is al wel helemaal echt. Het is te hopen dat die wuppies straks zeer flexibele kaakspieren hebben, zodat ze die grote gevallen makkelijk in het bekkie kunnen nemen.

Tja en dan gaan we ons hoofd maar weer breken over de naampjes die de jongelui moeten gaan krijgen. Een Zweeds getint thema bedenken wat dan ook nog lekker klinkende namen in de lage landen oplevert valt nog niet mee. Een ding is zeker, het zal niet het 4891ste abba-nest worden:-) en nee, ook geen IKEA:-)

Het eerste speelgoed is alweer aangeschaft..toevallig waren bij de Ikea tijdens de plundra de tunneltjes afgeprijsd en die kon ik natuurlijk niet laten liggen.

Ik ga nu eens proberen om het groeien van haar buikje in cijfers om te zetten. Gisteravond was die 78cm. Net in de liezen. We zijn benieuwd hoe die volgende week zal zijn.

Wordt ongetwijfelt vervolgd!

Oeps…volgens de laatste berichten hier zaten we het kind loops te kijken….ondertussen is ze al gedekt en al en zitten we haar drachtig te kijken:-)

Op 2 mei was het dan eindelijk zover, de loopsheid was daar en we konden, nadat we uit de stress geschoten waren, ons reisje naar de Zweedse Lover van Angels gaan plannen.

Angels was weliswaar wat laat met haar loopsheid, ze had het wel zo gepland dat we in het weekend naar Zweden konden gaan, wat toch een berg files in Duitsland scheelt en een hoop gedoe om het dagelijks werk geregeld te krijgen.

De vrieskast kreeg voor de gelegenheid een zazomadiwodo-verdeling, zodat Frank per dag alleen een volle lade hoefde te ontdooien en te verdelen. Een kippenvoer-instructie werd geschreven (3 regels) en voor Angels moest ik een aantal lunchpakketjes maken om mee te nemen.

Vrijdag de 13de was het dan zover. Die nacht…dan inmiddels de 14de zouden we gaan rijden.

“We” zijn ik en Anja, de mensenmoeder van Bootje. Tante Anja dus…voor Angels.

Rond 3 uur ‘snachts stapten we met goede moed in de auto om te beginnen aan ons ritje van 1339 km.

De goede moed bleef, ondanks dat we bij Hamburg een foutje in de route maakte, wat ons 100km. extra opleverde, maar goed, toen waren we al wel bijna in Denemarken en dan bekruipt je toch een beetje het vakantiegevoel. Al kilometervretend gingen we over de Grote Belt-brug…een prachtig bouwwerk, waarvan ik niet wist dat het een tolbrug was en ik had geen Deense Kroon in de zak…lekker slim weer.

Gelukkig had Frank nog wel een CC meegegeven en die heeft ons gered:-) Toen de 2de brug nog, de verbinding tussen Denemarken en Zweden en hallelujaaaa, we waren Zweden!

In Malmö dan en jammer voor ons, daar woonde Hamletje niet in de buurt, daarvoor moesten we nog een stukje omhoog richting Stockholm.

De wegen zijn leeg in Zweden, best een verademing. Ze hebben wel veel bomen. Honderden kilometers snelweg…alleen maar omringd door bomen. En Volvo’s…die hebben ze ook:-)) Dat was al verteld, maar nu hebben we dat dan ook zelf mogen aanschouwen.:-)

Afijn, zo kropen we naar boven. We hadden in eerste gepland om rond 7en bij Hamlet te zijn, maar na een omleiding (hier moet u de snelweg af…en een fijn dag verder) en wat gezoek naar een pompstation en een pinautomaat en een streek van Eva kwamen we pas rond 20.30 in Halstahammar aan. Maar we waren er…..Hosanna!

Daar werden we hartelijk ontvangen door Pekka en Anja en natuurlijk Hamlet, maar die had meer interesse voor Angels dan voor ons natuurlijk:-)

Toen Hamlet Angels vriendelijk een pootje wilde geven moest onze dame natuurlijk eerst even een klein grommetje geven. In de tijd dat ik 5 meter teruggelopen was naar de auto om mijn tas te pakken had ze echter al besloten dat dit wel een leuk vriendje was en had ook zij al helemaal geen aandacht meer voor mij en was het grote verleidingsspel begonnen.

Dus gingen wij maar aan het finse bier en de Zweedse Salade en genoten van het samenspel van de twee honden die ons helemaal niet meer zagen. Nou ja, we werden wel een beetje in de peiling gehouden, want als er teveel mensen keken hadden hun zoiets van…

we gaan wel even om de hoek van het huis of achter het schuurtje staan.

Dan even over Hamlet.

Ik kende hem natuurlijk alleen van veel foto’s en verhalen van eigenaren en mensen die hem kende van de tentoonstellingen. En uiteraard waren die berichten altijd positief, anders had ik hem natuurlijk ook niet als a.s. vader van onze pups gekozen. Maar toch blijft dan altijd de vraag…hoe is hij in het echt?…rot gezegd, kan dat soms tegenvallen natuurlijk, ik zal de 1ste niet zijn, die bij een reu staat en die denkt…behhhhhh…we gaan weer naar huis:-)

Maar in deze was dat gelukkig helemaal niet het geval. Hamlet is leuk…en niet gewoon leuk, maar vreselijk leuk en lief en charmant en vriendelijk en vrolijk en vol met energie en gekke streken en continue in voor een dolletje en naast dat alles is zijn bouw gewoon geweldig. Een goed gevormd compact lijf, een lange nek met een echt reuenhoofd daarop. Kortom…zoals een OES hoort te zijn.

Lieten foto’s uit zijn jeugd een wat krappe oogpigmentatie zien die ik weggeschreven had onder “er moet wat zijn”. Ondertussen zijn die oogleden al voor zo’n 90% gepigmenteerd en heeft hij verder zoveel pigment op lippen e.d. dat we deze “er moet wat zijn” ook weg konden strepen. Het gangwerk wat hij…..op jacht naar zijn vriendinnetje toonde, was subliem te noemen. Krachtig met veel swung en stuwing. Nu is Angels’ gangwerk natuurlijk ook van een hele goede kwaliteit en was het een genot om twee zulke uitstekend lopende honden achter elkaar door de ruime tuin te zien lopen. Hamlet heeft ook een mooie staartdracht en daar kan bij Angels natuurlijk wel wat aan verbeterd worden. Mooie donkere oogjes had hij ook. Natuurlijk niet zo donker als die dropjes van Angels, maar zeker niet licht te noemen.

Dus al met al was ik zeer heppie de peppie dat ik al mijn moed bij elkaar geraapt heb, de beren van de weg afgeschoten heb en toch maar het ritje naar Zweden ben aangegaan, want een kans op puppies van deze jongen mag je toch eigenlijk niet laten lopen.

Zondagsmorgens werden wij gewekt…zo rond een uur of 7 door een joelende Hamlet op de overloop en een gillende Angels in onze slaapkamer. Dus de jongelui samen gelaten in de tuin en daar hebben ze de hele dag gespeeld en gewipwapt en tussen de bedrijven door kwamen we natuurlijk ook nog wel even een slapie doen. Om de een met de ander wat rust te geven, om te eten e.d. zijn we met Angels ook nog wat in de omgeving gaan sightseeïngen.

Daarnaast werden wij door Anja en Pekka verwend alsof we in de 5 sterren hotel zaten. Heerlijke Zweedse dingetjes kregen we te eten en te drinken en we hebben zelfs kennis mogen maken met het fenomeen “sauna” die iedere rechtgeaarde Zweed in zijn eigen huis heeft ingebouwd.

Maandagmorgen weer feest in de ochtend met de jongelui en in de loop van de middag was dat ineens over. Toen vielen ze beide in een diepe slaap en had Hamlet af en toe nog wel zoiets van…zullen we nog even….Angels had op dat moment zo iets van…nu even niet.

Netjes gezegd leek het erop alsof mevrouw had waar ze voor kwam en daarom meteen stopte met haar verleidingspogingen. Een dolletje in de tuin vond ze gelukkig nog wel leuk en daar ging Hamlet nog graag in mee, want ondanks dat dus de druk duidelijk van de dekketel was hadden ze helemaal het vriendje/vriendinnetje in elkaar gevonden.

Het deed me zo denken aan Broer en Madame toendertijd, die waren ook helemaal gewaagd aan elkaar.

Afijn, tijd om weer naar huis te gaan, aangezien het thuisfront met smart op ons wachtte. De volgende dag zijn we s’morgens vertrokken en aangezien we nu de weg wisten zijn we zonder noemenswaardige vertragingen naar huis getuft, waar we rond middernacht aankwamen.

En nu is het kijken en kijken en kijken en vooral kijken….of er tekenen zijn van dracht. Maar alles wat je nu ziet, zie je ook als ze schijndrachtig zijn, dat weten we nog van de vorige keer, dus momenteel is het gewoon ordinair peentjes zweten..is ze wel..is ze niet. Nog een dikke week en dan zullen we het weten…….

Wij hebben leuke honden.

Niet wij alleen hoor, de meesten van jullie ook wel:-)

Vond ik zo’n 16 jaar geleden al, toen mijn eerst OES arriveerde dat ik nu wel een hele prettige hond had in vergelijking met de 2 pittige met rugzakjes beladen bouviers die ik daarvoor had. Met het verstrijken van de jaren die we met deze honden delen en het lezen op diverse fora van de ervaringen en problemen die andere mensen met hun niet-oesen meemaken wordt het gevoel van…echt wij hebben leuke honden…alleen maar versterkt. Natuurlijk zijn ze lief, en mooi en schattig en hebben altijd wel een goed humeur, maar daar gaat het nu even niet om.
Maar goed, waarom hebben wij nu eigenlijk van die leuke honden.

Op hondenfora kom je de meest uiteenlopende vragen en verhalen tegen van hondeneigenaren. Vaak geef ik maar geen antwoord, want aan mijn antwoorden…..doen ze hier nou nooooit, heeft zo’n vragensteller natuurlijk helemaal niets.

1)Op de vraag…wat stop je allemaal aan gedroogde of gebakken dooie beesten in je jaszak om te voorkomen dat je hond wegloopt in het bos, volgt een lijst waar je heel Swahili mee kan voederen en ik kom echt niet verder dan…NIKS. Ze lopen niet weg, ze houden me zo wel constant in de gaten, ze komen telkens kijken of ik/wij niet weglopen. En als ze al eens wat zien waarvan ze denken…hee apart, even gaan kijken…dan is één blér genoeg om die missie af te breken. Dus deze hondenmoeder loopt met schone jaszakken omdat de skatjes geen enkele intentie hebben om weg te lopen.

En dat vind ik leuk.

2)Op de vraag…..hoe halen jullie in goshemelsnaam een teek weg bij je hond…volgt een hele lijst van dwangmaatregelen, da’s die ingeschakeld moeten worden, stoere jongens die in 6voud moeten op komen dragen om woef in de houtgreep te leggen zodat het liefhebbende vrouwtje een teek kan verwijderen zonder kapot gebeten te worden door haar eigen hond.

En wat mag ik antwoorden….uh, ik pak een tekentang, ik zeg..kom eens hier, zit eens stil, want ik ben met je bezig. Freumel die teek eruit, geef een kus na, en klaar zijn we weer.

En dat vind ik prettig werken, dus leuk.

3)Hond moet naar de da voor b.v. een ooronderzoek…hoe doen jullie dat? Wat voor drogerende middelen kan ik ‘m op voorhand geven om te voorkomen dat hij de da kapot bijt?

Aan mij heb je weer niks. Ook al is het de voorgaande keer echt niet leuk geweest bij de da, ze lopen vrolijk naar binnen, springen desgewenst op tafel en laten het allemaal wel weer gebeuren.

En zulke niet-haatdragende honden, dat vind ik leuk.

4)Als het over uiterlijke verzorging gaat, dan moeten mensen zoals wij…die hun honden borstelen, wassen en andersinds onderhouden, natuurlijk beschimpt worden door de stoerehondeneigenaren dieweten te vertellen dat ze hun hond 3 x per jaar in de sloot pletteren en dat die dan vanzelf schoon is. Dat dat gefreumel van ons er net zo goed voor zorgt dat wij in de regel ook alles bij onze honden kunnen doen zonder dat ze ons kapot bijten, dat is iets wat die andere groep niet wil horen, totdat er een keer een teek verwijderd moet worden.

Oké, beetje leedvermaak natuurlijk, maar ik vind het wel leuk!

5)Er duikt een Youtuubje op waarop te zien is hoe een keurmeester een vreselijke bange hond die ervandoor wil gaan vastpakt bij de staart. Oké, niet elegant, dat geef ik grif toe, maar dan de volgende reacties.

* De hond had het recht gehad om te bijten in deze.

*Mijn hond is helemaal verziekt door zo’n onelegante keurmeester, die scheet daarna 24 kleuren als ik naar show ging.

* De benadering van de km was er schuld aan dat de hond zo bang was (de km kwam niet op haar knieën aangelopen). Oftewel, het lag allemaal echt niet aan de hond.

Het enige wat er in mij opkwam was dat iedere veelshowert met regelmaat wel eens zo’n lompe km tegenkomt. Blijkbaar zijn veel rassen emotioneel zo zwak en instabiel dat ze zich als volwassen hond een trauma aan laten praten door één wat minder leuke ervaring.

Als mijn honden zoiets overkomt dan vinden ze dat op dat moment ook niet leuk, maar zijn het ook na 5 minuten weer vergeten en gaan we de volgende keer weer net zo vrolijk de ring in.

En dat vind ik leuk!

6)De vraag…hoe doen jullie dat tijdens jullie eten… honden die maar staan te klieren, te zaniken en zelfs op de eettafel springen. Meest gehoorde advies….stop ‘m van meet af aan in een bench, dan heb je nergens last van.

Gut, wij leren ze van meet af aan dat er niet gezeurd wordt tijdens het eten, met het gevolg dat iedereen braafjes onder en rond de tafel ligt te wachten totdat wij uitgegeten zijn.

En je raad het al…dat vind ik leuk.

7)En dan nog natuurlijk de emotionele wrakken, de honden die door het minst geringst akkefietje helemaal in de stress schieten en daar minstens een week in blijven en natuurlijk blijvende emotionele schade overhouden aan het akkefietje. En het akkefietje kan dan gerust zoiets zijn als confrontatie op straat met een meneer in een rare gestreepte jurk. H e e l eng ja.

Bij dit soort akkefietjes, kunnen ze hier ook wel ogen als schoteltjes krijgen hoor, maar zijn we zo iemand voorbij, dan is het ook weer vergeten, in zoverre, dat we er geen trauma van krijgen, maar dat een volgende confrontatie geen ogen als schoteltjes meer opleverd.

En dat vind ik leuk.
En zo komen er dagelijks vele problemen voorbij waarbij ik eerlijk en oprecht en zonder roze bril kan zeggen…doen ze hier nooit. En bij al die problemen hebben we dan vaak (soms wel natuurlijk) niet eens te maken met fietsbellen van eigenaren, maar gewoon met honden die in van alles en nog wat lastig zijn, al dan niet als raseigenschap o.i.d. Maar dat neemt niet weg dat ik dan erg blij ben dat mijn honden andere raseigenschappen hebben.

Als ik dan de verhalen hoor over honden die enkel voor de kill gaan, die nooit lekker los kunnen lopen, die niet normaal met andere honden om kunnen gaan, die vaak panische eigenaren hebben…dat er maar vooral geen vreemde hond in de buurt komt. die in een gevecht de andere partij vreselijk verwonden, tot dodelijk toe…en daar lopen ze dan mee over straat.

Dan kan ik alleen maar denken….joh, koop toch een leuke hond.

Nu zou het bijna gaan lijken alsof die engeltjes van ons heiliger zijn dan de paus. Tuurlijk niet, streken moeten er zijn, het zijn en blijven wel honden natuurlijk. En als mijn zoveelste zonnebril ontoort is dan denk ik…dat vind ik niet leuk. Maar had ik jaren geleden nog een lijstje van “honden die ik ooit wil hebben” dat lijstje is ondertussen akelig kort geworden. Ik hoef geen Ier meer, want die vallen met 5 jaar om. Ik hoef geen Basset meer, want die peren ‘m acuut tijdens het wandelen…en dat vind ik niet leuk.

En zo komt het, dat ik ons ras dagelijks meer en meer ga waarderen. Heerlijk toch om nooit ruzie te hoeven hebben met je hond, over wie nu eigenlijk de baas is. Dat ik zomaar op de grond kan gaat zitten zonder dat mijn hond mij dan als ondergeschikte ziet en mij moet bijten. Dat we samen op de bank kunnen zitten zonder dat hond zich dan sterk verheven gaat voelen boven mij en mij van die bank wil jagen. Dat ik met borstelen en oren schoonmaken e.d. gewoon over die hond kan gaan heen hangen, zo vaak als ik wil, zonder dat woef dat als dominante handeling ziet en mij daarom moet bijten. Ik zomaar mijn hand op hun hoofden mag leggen, zonder dat deze eraf gevreten wordt omdat ook dit weer een dominante handeling zou zijn. Dat ik een commando normaal kan geven, i.p.v. op toontje drillsergeant bijgestaan door een teletac….en ook niet onbelangrijk, dat die dan nog uitgevoerd wordt ook.

Heerlijk om overal te kunnen wandelen zonder dat ik bang hoef te zijn dat ze andere honden aanvallen, of ergo, mensen of andere dieren die daar rondlopen.

Als ik op Facebook zie, wat er wereldwijd allemaal met ons ras gedaan wordt…achterop de fiets, achterop de scooter, zittend op een tuinstoel in de nek van het baasje, met 4 man aan tafel luisterend naar een zingende paashaas enz.. In de meest waanzinnige poses worden ze neergezet om weer een leuke foto te maken. En die honden, die genieten met volle teugen van al die aandacht en gekkigheid die er met ze uitgehaald wordt. Gaat je echt niet lukken hoor, met het gemiddelde Borissie of Kazannetje.

En om al deze redenen en nog wel 100 andere redenen, vind ik dat wij leuke honden hebben.

En dat wil ik ook graag zo houden!

En omdat we toch leuk bezig zijn, dan ook nog maar even een leuke foto:-)

Zie hier, een ongehoorzame Groovy bij het project…..maak eens een leuk trioshot.

Leuk hé :-))))

Ach, we zijn zo gezegend met deze heerlijke ouwe doos!

Ze geeft ons dagelijks zo vaak reden tot glimlachen en het is zo heerlijk om haar zo te zien genieten van de kleine dingen in het leven.

Zeggen ze ook wel eens dat je oude honden niets kunt leren…hahaha, nou, deze dame bewijst dagelijks het tegendeel.

S’morgens ga je eerst samen met je dikke zoontje naar het kantoor, want daar scoren we een snackie bij papa. Dan snel terug naar de anderen, want als mama uit de badkamer komt, gaat ze kippen voeren en daarna krijgen we daar allemaal een snackie uit de schuur. En uit de schuur komen alleen bijzondere (lees: lekkere gedroogde pens, eendevoeten of andere beestachtige onderdelen) snackies.

Dan pakt ze buiten een snackie aan en rent ze snel terug naar de deur waar Broer achter zit, in de hoop dat als ze daar naast gaat zitten dat ze dan 2 x scoort.

Helaas voor haar tellen we die snackjes netjes uit, dan hoef ik echt niet te twijfelen of ze wel of niet gehad heeft.

Daarna huppel je weer mee naar de keuken, want dan moet de dagelijke medicatie, die geserveerd wordt in een schepje honing genuttigd worden. Soms doe ik de dingen in een andere volgorde en als ik dan al aan de koffie zit, kan ze me echt vanuit het midden van de keuken aan zitten kijken met zo’n smoel van….vergeet jij niet iets?

Grappig is dan, dat als zij dan haar honinghap krijgt, dan de andere honden niet verblikken of verblozen. Niemand die het in zijn/haar hoofd haalt om naar dat bakje te kijken of te wijzen voordat oma ermee klaar is.

Dan is het dutten tot aan onze lunch. Rond die tijd gaan de dames naar binnen en gaat Broer naar buiten. Dusty zorgt dan de laatste tijd dat ze erbij is wanneer ik het brood klaarmaak. Ze is er namelijk achter gekomen dat als ik daar klaar ben, er al een rondje “plakje worst” wordt gedaan. De 2 overige plakken nam ik dan met lunch en al mee naar het kantoor, waar zij en Broer die dan kregen.

Nu zorgt ze er dus voor dat ze al bij het keukenrondje aanwezig is en dan hobbelt ze snel met mij en mijn boterhammen mee naar kantoor om daar vrolijk nog een snackrondje te doen.

Dit soort dingen leert ze dus door het 1 á 2 x mee te maken en in het vervolg “eist” ze dan dat het zo gebeurd:-)

Bij het avondeten krijgen ze allemaal een hapje van wat over is. Omdat ze zo’n gezellige ouwe taart is krijgt ze van Frank altijd al een klein stukje extra. twee…drie keer gedaan en de dagen erop staat ze naar de grond te staren van…ik zie ‘m niet liggen. Dus haal het eens in je hoofd om haar te vergeten, dat doe je dus echt niet, want dan gaat ze de zogenaamde demente doos uithangen met een kop van…snap er niets van…kan me vleesje niet vinden…….zoek zoek zoek…verontwaardiging alom. Dus om dit soort drama’s te voorkomen, gewoon niet vergeten.

Dusty krijgt al haar snackjes op de grond aangereikt aangezien ze nogal krokodillerig is aangelegd en naarmate de leeftijd vorderde het erop leek dat de bijtkracht en het idee “ik mag niet mishappen” ook vorderde. Nadat ze me de laatste keer echt m’n halve vingertop eraf gebeten had, trappen we er niet meer in en liggen snackjes voor Dusty op de grond.

Maar daarmee weet ze ook meteen dat als ze stompzinning naar de grond gaat staren en rondkijken, wij dus gaan twijfelen of snackje niet is gelanceerd of wat dan ook, dus in het ergste geval van twijfel pakken we maar een nieuwe.

Jaja, we laten ons nogal graag in de boot nemen:-))

Gaan we wandelen, dan weet ze dat als de jongste ploeg gaat, dat je maar beter niet in het pad kunt lopen, zeker omdat ze dan toch niet meegaat. Kom ik met die ploeg terug dan ga ik vaak met de volgende ploeg er meteen achteraan weg en dan komt ze spontaan naar buiten gerend in het kader van….en nu ga ik ook mee. Want dan natuurlijk ook gebeurd.

Nu kan ze echt niet ver meer lopen hoor, maar ze geniet zo zichtbaar van de andere luchtjes, het gestruin door het hoge gras, het poedelen in het watertje als het wat warmer is. Dan lopen we een trajectje wat van bank naar bank gaat en waar we tussentijds even pauze kunnen nemen en dat de rest dan verder om on heen rondrommelt.

S’avonds laat ga ik met Broer nog altijd even voor op het gras heen en weer stappen. Dat heeft ze op een dag ook ontdekt, nou ja, het was meer dat ik ontdekte dat ze dan wat sneller plaste en sinds die tijd hobbelt ze iedere avond mee. Ze wacht ook echt met pies/poep totdat ze met ons mee kan hoppen, dus denken…ach, ik ga wel even met Broer alleen moet ik echt niet doen, want dan kunnen we de volgende ochtend dweilen.

Ook dat heeft ze met het verstrijken van de jaren wel geleerd…piesen doe je buiten, maar als iedereen slaapt en je erg nodig moet en je doet het binnen dan zeurt er verder ook niemand over.

En ook s’avonds weer, vergeet ik de honinghap, dan gewoon blijven kijken en keutelen totdat ik denk…oh ja, ik vergeet iets.

Sinds de temperaturen oplopen is ze weer vaak buiten te vinden, lekker luierend in het zonnetje, beetje keuvelen door de tuin. Het lijkt wel of ze er echt energie van krijgt. Omdat ze natuurlijk stokoud is krijgen we het redelijk snel benauwd als ze eens een offdagje heeft, maar met deze weersomstandigheden zijn de offdagjes ver weg gelukkig.

Ondertussen staat ze dan ook weer in haar zomerjurk. Uiteraard krijgt zij het kortste en meest vormeloze modelletje die we op voorraad hebben. Enige doel bij haar is ook om snel klaar te zijn, zodat ze weer snel van de tafel af kan, die ze de laatste jaren “eng” is gaan vinden.

Haar boeit het niet, ze was weer duidelijk blij van die pruik verlost te zijn en als je zo’n persoonlijkheid en karakter hebt zoals zij dat heeft, dan heb je geen lange vacht meer nodig om mooi gevonden te worden.

Als het hier even stil is, dan lijkt het natuurlijk dat er niets gebeurd, maar niets is minder waar natuurljk.

Het heftigste was wel dat Heather onze hartkleppen even flink getest heeft. Aan het eind van een goed verlopen wandeling s’morgens op een mooie voorjaarsdag kreeg Heather het ineens erg zwaar. Ze liep al wel te hijgen, net als de anderen aan het eind van een wandeling, maar ineens werd dat bij haar heel heftig, ze ging erbij piepen en janken e.d. ging zitten, liggen en wilde niet meer vooruit.

De auto stond nog op een paar honderd meter afstand, maar het werd me al snel duidelijk dat dit nog te ver zou zijn voor Heather, want die zakte na 5 stappen weer in elkaar. Tillen is bij haar een kansloze missie, dus heb ik Frank maar gebeld dat hij haar op moest komen halen. Gelukkig was hij er binnen 10 minuten en kon hij haar snel naar huis brengen.

Toen ik er tien minuten later met de andere achteraan kwam ging het nog steeds niet goed met Heather, dus toen besloten om haar meteen naar de dierenarts te brengen.

Daar aangekomen liep ze al lichtelijk blauw aan en is ze meteen aan het zuurstof gelegd. Nadat bleek dat haar lichaamstemperatuur opgelopen was naar 41,5 graden werd ze ook onder de natte koude handdoeken gelegd. Daarbij een infuus en wat cortisonen om de zwelling in haar keel af te laten nemen zodat ze weer beter kon ademen. Ondertussen werd hart/longen e.d. Gecontroleerd, maar dat hoorde zich allemaal prima aan.

Zo hebben we 1,5 uur bij de da gezeten en toen kwam ze weer wat bij haar positieven. Na 2 uur konden we weer naar huis, wel met de boodschap natuurlijk dat we haar in de peiling moesten houden, maar daarna is er niets meer gebeurd.

Wel heeft ze conditioneel een tik hiervan opgelopen en dat zal langzaam weer opgebouwd moeten worden. Voorlopig zal ze het moeten doen met de ouwe l*llenwandelingen. Zeker met het wat warmere weer.

Moraal van het verhaal…een flinke wandeling bij niet eens zo’n hele hoge temperatuur kan voor een oudere hond dus al vervelend aflopen. Niet voor Heather gelukkig!

Eerder die maand was Heather ook al een keer bij de dierenarts geweest, want ze had ineens een gekke bult op haar tandvlees zitten. Het zag er pijnlijk uit, alsof het hard gestoten was, maar zoals ze zich ermee gedroeg leek het toch niet zo pijnlijk te wezen. Bij de dierenarts bleek het een epulide te wezen. Een goedaardige woekering van het tandvlees. Kan gelukkig gewoon blijven zitten omdat het over haar snijtandje heenhangt die ze toch niet/weinig gebruikt. en inderdaad, pijnlijk is het niet.

Ondertussen zitten we nog steeds Angels loops te kijken..gaaaaaaap. Af en toe doen de dames wat kniftiger tegen elkaar dan anders, dus er hangt wel wat in de lucht.

Scheelt wel dat ik liever niet met sneeuw naar Zweden rij en tot op heden valt er nog steeds sneeuw in de buurten van Hamlet’s home. Maar zo ondertussen mag het wel weer gebeuren, lang genoeg geduld uitgeoefend……wij willen puppen!

Owwww en dan was het hier afgelopen zaterdag al ruim 20 graden. Wat hebben we stiekem genoten van dit weer. Tijdens het wandelen was het wel duidelijk dat de warmte de jongelui ook wat overviel, want ze waren het water niet uit te slaan. En Jane had lol voor tien. Meestal is zij de enige die te water gaat, maar nu het dus wat warmer werd ging iedereen met haar mee de plons in. Jammer voor mij staat het water her en der wat laag en komen ze eruit zetten met vreselijk zwarte stinkende modderpoten. Een paar uur laten is de huiskamer/keuken dan een replica van een stinkend slootje. Zaterdag hebben ze gelukkig buiten een beetje liggen opdrogen e.d. Terwijl wij bezig waren met het opruimen van de tuin e.d.

Omwille van het graag in de sloot springen is Jane ook de eerste die dit jaar in haar zomerjurk is gezet. Het klinkt raar, maar ze ziet er dan toch echt veel leuker uit dan in haar altijd wat gerafelde winterjurk. Oma Dusty volgde dit weekend ook en in de loop van de week zullen er nog wel wat meer vachtjes sneuvelen.

Ach en natuurlijk was Jane ook nog jarig. 5 jaar is ze alweer geworden. Happy Birthday voor Jane en haar broer en zusters!

Dat was gisteren. En het was weer showtime:-) Al met gemengde gevoelens ingeschreven onder deze keurmeester, in het kader van, oké, het is dichtbij en niet geschoten altijd mis, maar vooral niets verwachten, dan kan het alleen maar meevallen.

Na wat gezellig gebabbel en geborstel begon de keuring en deze verliep, aan de hand van de gegevens die in de catalogus stonden, geheel naar verwachting.

Het was in één woord…e n e r v e r e n d.

Afijn, de kas gespekt, weer helemaal bijgepraat, een prachtige 1U rijker en de nonolijst is ook weer geupdated.

Waar ik nog wel van onder de indruk was, dat was de aanwezigheid van Joke, de eigenaresse van Lola, de Bopper die al vanaf augustus vermist is. Ze liep daar met een vriendin rond, met een groot bord op hun rug en deelde flyers uit in de hoop Lola ooit nog terug te vinden. De wanhoop die je dan voelt bij haar als je met haar praat is vreselijk. Je moet er toch niet aan denken dat je een riem uit je hand schiet en je vervolgens je hond nooit meer terug ziet. Alleen van het idee krijg je het al Siberisch koud. Laat staan hoe Joke zich moet voelen die nu al maanden in deze nachtmerrie leeft.

Ik heb er geen goed gevoel over, maar hoop van harte dat ik er helemaal naast zit en Lola toch nog op een dag opduikt.

Op www.oes.nl staan nog nieuwere en betere foto’s van Lola. Blijf uitkijken!

De show was dichtbij, dus we waren vroeg genoeg thuis om nog even met de hele club het veld op te gaan en nog even te profiteren van het prachtige weer.

Voor nu zijn we voorlopig klaar met de shows van Angels. We gaan haar nu loops kijken:-)

Daar gingen wij afgelopen zondag heen. Vijf uur uit bed, 6 uur in de auto en met Angels naar Buchholz, wat ergens in de buurt van Hamburg ligt, om te trachten het laatst benodigde CAC te gaan verdienen wat ze nog nodig had om Duits Kampioen te worden.

Daags ervoor was er behoorlijk wat sneeuw in die regio gevallen, maar we hoopten er maar op dat de Duitsers hun straatjes netjes geveegd hadden en dat hadden ze gelukkig gedaan. Ze hadden ook mooi weer besteld voor die dag, want afgezien van wat kou, was het mooi zonnig weer en dat is altijd prettig als je de Boppert schoon wilt houden, maar toch ook even de beentjes wil laten strekken.

Rond half negen arriveerde we bij de showhal en gingen we naar binnen om een plekje te zoeken. De Boppers stonden achterin de hoek, dus wij ook maar die kant op en opgevoed zoals we zijn begroette we iedereen netjes met een “Gutenmorgen”. En net als de vorige keer toen we in die regio waren trok ook werkelijk niemand z’n kop open en konden we hooguit een sjaggie blik vangen.

Nou ja…we kwamen voor een CAC, niet voor de gezelligheid, dus een end verderop ons kamp opgezet en met Angels aan de gang gegaan, want we waren als eerste aan de beurt.

Er waren in totaal 7 honden ingeschreven, 7 teven, waarvan er eentje afwezig was. Die ene exposant die afwezig was had me de avond tevoren wel geschreven “dat ik op zeker de BOB zou worden”.

Leuk natuurlijk, maar of je daar zo blij mee moet zijn. Het voegt weinig toe en je mag/moet de hele dag blijven wachten op de Best in Show keuring. Eigenlijk hoopte ik dus op het CAC en dan hasta la pasta naar huis.

Maar eerlijk eerlijk, na het warme spontane welkom wat we kregen had ik steeds meer trek om even heel erg m’n best te doen en een hollandse kubel voor de duitse deur te leggen.
Na een bakje koffie, aan het werk dan maar, want er stonden 4 tussenklasteven en ik kende er natuurlijk niets van, dus ik wist ook niet wat ik dus tegen had. Maar de KM, een finse mevrouw, erg grappig mens trouwens, die dreunde de keurverslagen zodanig hardop op, dat ik voordat ik de ring inging , ik eigenlijk al wist dat mijn vrije zondag er in zijn totaliteit aan zou gaan. Maar goed, we zijn zelf ook niet blind en van het hele klasje tussenklasteven was er voor hun helaas niet eentje die goed gangwerk liet zien. En daar tilde mevrouw de Km toch wel zwaar aan. Ik ging dan ook met een goed gevoel de ring in, want als de 1ste drie van die klasse een U kregen, dan zou Angels die ook op zeker krijgen en was het bijbehorende CAC in the pocket.

Na een ronde lopen begon de KM met de keuring. Toen ze Angels front voelde trok ze een verbaasde kop naar mij… Dus ik had zoiets van……..uhhhhhh….zegt ze….My goodness…she’s got a forechest…I didn’t think I would feel one today (big smile erbij) en ik was zeker…die grote glimbekert was voor ons, dit viel niet meer te verliezen, al had ik het graag .

En inderdaad, Angels werd de BOB en ronde dus in stijl haar Duitste kampioenschap af.

Toen begon het ellenlange wachten tot ze aan die eindkeuring begonnen. Niks te doen daar verder, niemand om mee te beppen, dus dat was gaap, hang, zucht steun tot over 5 uur toen we eindelijk aan kon treden. En och erm, we mochten nog geen rondje lopen, nope, even naar de overkant en weer terug. zeker zo’n 5 meter bij elkaar en toen werd de Collie als BIS gekozen. Prima, als we maar klaar waren. Zou je dan normaal gesproken nog kunnen denken…gut jammer van die mooie grote beker….nope, geen beker, de BIS werd alleen extra gewend met een grote zak eukanuba Nou, toen was ik blij dat ik niet gewonnen had, want dan was ik pas echt verdrietig geweest.