En dan is het zomaar alweer 31 december en staat het oliebollendeeg (hopelijk) te rijzen om later tot oliebol verwerkt te worden.

We missen ons oliebollenmonster wel bij deze jaarlijkse traditie, zoals we haar missen bij zoveel dingen.

Maar het is niet anders, we zullen het ermee moeten doen. Net zoals de andere nare dingen die gebeurden in 2011 en die reden genoeg zijn om het boek 2011 maar heel hard dicht te gooien.

Dan doen we maar niet met een te harde knal, aangezien Tedje momenteel al “not amused” genoeg is van de Carbidbommen die hier in de omgeving worden afgestoken. Ik had voor vandaag het voornemen om er nog lekker op uit te gaan als de regenbui was overgetrokken, maar durf het zelfs hier in het betrekkelijk rustige Drenthe niet aan, en zullen de jongelui zich vandaag met de tuin moeten redden. Maar aangezien de regenbui tot op heden nog niet is opgehoepeld ligt voorlopig iedereen hier onder eettafel op mijn voeten gestapeld. OOK gezellig:-))))

Morgen weer een dag. Een nieuwe dag een nieuw jaar en een mooie gelegenheid om de neuzen weer de andere kant op te zetten en door te gaan met alles waar we mee bezig zijn. Natuurlijk staat er dan voor 2012 een nestje gepland met Angels en Hamlet en dat gaat sowieso weer een leuk tripje Zweden opleveren en hopelijk nog veel meer positieve dingen. Verder staan er nog sporadisch wat showtjes in de planning om Angels nog aan haar NL-kampioenschap te helpen, wat bij de laatste 2 shows dus niet gehaald is.

Via deze weg wil ik ook iedereen bedanken die ons ook dit jaar weer van een leuke (Bopper) kerstkaart voorzag vergezeld met de nodige “jaarlijkse fotootjes” van het puppekind.

Rest mij voor vandaag alleen nog maar om jullie allemaal een gezellige jaarwisseling te wensen en brengen we om 00.00 uur een proost uit op de gezondheid van al onze Boppers en iedereen die daarbij hoort.

Cheers!

Gisteren moesten we afscheid nemen van onze Dusty.

In de goede week tijd was ze zo achteruit gegaan dat een normaal hondenleven voor haar niet meer mogelijk was.

Van een oude hond met nog altijd blijdschap in haar ogen die in haar eigen tempo haar eigen dingen deed was ze in een week tijd veranderd in een oude hond die na 5 stappen op was, niet meer zelfstandig kon gaan zitten en waar de wanhoop met regelmaat in de ogen af te lezen was. Oogjes, oortjes, maagje, alles deed het nog en dan laten haar pootjes haar in de steek.

Wel willen, maar niet meer kunnen en ze knokte maar door, maar deze strijd, tegen de tand des tijds was ondanks alle ondersteuning die ze kreeg niet meer te winnen.

Na 14 jaar een 9 maanden was het feestje voorbij….

En nu is het stil in huis……oorverdovend stil..geen gewoefwaf van “hé, doe die deur eens open” geen gestamp en geslof meer. Niet meer haar ademhaling horen als ze, zoals altijd aan mijn voeten lag te slapen.

Leeg is het hier en leeg zijn wij, de beslissing om de da te bellen was alsnog een hele zware. Hoewel we natuurlijk wisten dat ze stokoud was en dat het ieder moment afgelopen kon zijn, ging de achteruitgang toch nog te snel en toch nog onverwacht.

Vandaag hebben we haar weer opgehaald en is ze weer thuis en dat is goed, maar het is nog steeds stil in huis.

Broer mist zijn moeder, zijn slaapmaatje in het kantoor, zijn wandelmaatje. Angels voelt mijn verdriet aan en springt me spontaan wat vaker om me nek voor een vette lebber. Ze geven troost die 7 overgebleven Boppers, maar het verdriet zal veel tijd nodig hebben om slijtageplekken te gaan vertonen.

De afgelopen dagen is haar leven vanaf haar geboorte tot gisteren als een film aan me voorbij getrokken. Wat hebben we samen veel meegemaakt en paste zij zich aan alle situaties met het grootste gemak en zonder gezeur aan. Lekker boeiend vond ze het allemaal, als ze maar bij mij kon zijn, dan was het haar prima.

Dusty was slim en intelligent en zocht zelf haar oplossingen voor haar beperkingen, die ze natuurlijk steeds meer kreeg naarmate de leeftijd vorderde. Maar ondanks die beperkingen genoot ze nog met volle teugen van het leven. Lekker in het zonnetje dutten, lekker rondkruimelen in de wei en stiekem kippepoep snaaien, en als ze zin had een minirondje door het bos. Veel snacken natuurlijk en veel aaien en knuffels vangen, de hele dag door.

Ze dacht letterlijk in mogelijkheden i.p.v. onmogelijkheden. De levenslust en kracht die ze tot op het laatst getoond heeft, daar mag menig mens een voorbeeld aan nemen. Dat beestje had karakter. Zelfs wij zouden willen dat we zo sterk waren als zij was.

En nu moeten we leren omgaan met de leegte die ze hier achterlaat. We moeten sterk zijn en doorgaan, net zoals zij dat altijd deed. Ze heeft ons zoveel liefde en plezier gegeven. Ze was een echt maatje voor ons, me and my shadow, bijna 15 jaar lang. Wat een geluk hebben we gehad dat we zo’n lange tijd samen mochten zijn. Wat waren en zijn we trots op haar.

Dag lieve lieve Dusseltje, we zullen je nooit nooit vergeten.

Jaja, we moeten er toch eens aan geloven…Broer wordt ook een dagje ouder. De laatste maanden al zagen we dat hij wat moeite kreeg met laatste tree van de trap, de auto inspringen deed hij ook graag met een klein beetje hulp en soms bij een wandeling gaf hij eerder dan anders aan dat hij het wel genoeg vond geweest voor die dag. Verder was alles prima met hem, dus meer dan…oké, hij wordt ook een dagje ouder, hebben wij er niet bij bedacht.

Tot op een dag dat hij onderaan de trap al aangaf niet alleen naar boven te kunnen. Nog niet zo’n probleem, met een steuntje onder zijn dikke kont ging het alsnog prima. Maar toen ineens s’nachts kon hij niet in de beentjes komen, tot 2x toe, dus toen gingen er toch wel ineens een paar alarmbellen rinkelen. Na een aantal dagen goed monitoren moesten we toch constateren dat hij wel vaker wat bemoeilijkt opstond en wat voelwerk leverde een pijnreactie in zijn rug op.

Traplopen en springen werd een acute nono en we hoopten dat met dat in combi met een pijnstiller het leed wel geleden zou zijn.

Helaas pindakaas, totaal geen verbetering, eerder nog wat verslechtering, dus een afspraak bij de da werd gemaakt met de boodschap dat ik hem van spondylose verdacht. (die klachten zijn redelijk herkenbaar)

Onderzoek daar leverde ook pijnreacties in zijn rug op en het was opvallend hoe flodderig en moeizaam hij een drafje liep. Daarbij had hij ook een verhoging en was al met al gewoon helemaal niet on orde.

Omdat hij ook wat hijgerig was wilde de arts naast rugfoto’s ook een thoraxfoto hebben om te zien hoe zijn hart was. Gelukkig zag zijn hart er picobello uit en konden we concluderen dat zijn gehijg een combi van (pijn)stress en de verhoging was. De rugfoto’s waren beduidend minder. Overduidelijk spondylose aan de 1ste drie wervels en aan de laatste rugwervel. Dat is niet zo mooi natuurlijk, maar gut, veel te klagen hebben we natuurlijk niet als je bijna 11 jaar oude hond ook eens besluit iets te gaan krijgen. Zeker als dat “iets” ook nog goed te behandelen is.

Met voorgeschreven rust, een andere pijnstiller en een ab voor de verhoging gingen we weer naar huis en moesten we maar zien wat komen ging. Met een paar dagen ging het al wat beter, hij kwam vlotter in de beentjes, was wat meer geneigd tot een stukje lopen, maar de manier van lopen was nog steeds als die van een dronken vent. Na tien dagen, als de pijnstiller toch echt zijn maximale werking heeft, was ik er dus nog totaal niet tevreden over.

Even rusten tijdens de wandeling

Omdat ik uit directe bronnen veel goeds heb gehoord over goudacupuntuur bij deze klachten nam ik na die tien dagen contact op met de Duitste kliniek die deze behandeling aanbiedt.

Na uitgebreid overleg over de foto’s, over de klachten e.d. kwamen hun helaas tot de conclusie dat Broer zijn restklachten niet van de spondylose afkwamen, maar dat daar eerder een neurologisch probleem speelde. Omdat hij ook spondylose op de laatste rugwervel had sloot zij niet uit dat daar wellicht wat zenuwen bekneld zaten die ervoor zorgden dat zijn spieren geen duidelijke signalen meer doorkregen. De goudacupunctuur, wat puur een pijntherapie is, daar zagen ze dan ook geen heil in op dit moment.

Wel adviseerden ze een vitamine-B preperaat te geven wat alleen in Duitsland verkrijgbaar is, maar waar hun bij deze klachten goede resultaten mee behaalden. Gelukkig is Duitsland dichtbij en konden we bij de 1ste apotheek over de grens deze pillen krijgen.

In het kader van “niet geschoten altijd mis” maar wel een beetje met het idee, wat een vitaminepil hier nou voor echte verbetering zou moeten brengen ging Broer 3x daags zo’n pil erbij krijgen.

Na drie dagen die pillen konden we s’morgens ineens onze kin uit de kruipruimte takelen…Broer stond op, huppelde vrolijk naar het kantoor voor zijn ochtendsnackie, liep buiten op een redelijk normale manier en dachten wij….zien we dit nu goed…ja, dit zien we goed. Zijn dronkemansgang, zijn gestruikel, zijn door zijn achterpoten zakken na iets teveel loopwerk was gewoon weg. Die pillen houden we er voorlopig dus maar even in en we kunnen nu weer rustig gaan werken aan wat meer conditie, want die is a zoveel weken rust best belabberd te noemen. Maar Broeremans heeft er nu zelf ook weer zin in en dat is toch het belangrijkste van alles en die conditie komt er dus ook wel weer.

Zolang zijn spondylose nog niet tot vaste bruggen zijn vastgegroeid zal hij wel op de pijnstillers/ontstekingsremmers moeten blijven, maar hij reageert er goed op en heeft verder helemaal geen bezwaar tegen een lik vanillevla en drie maal daags een stuk leverworst om zijn pillen in de verstoppen.

De laatste weken zijn we hier flink druk geweest. Nieuwe oprit aan laten leggen, nieuwe fundering laten plaatsen en op die fundering een heel nieuw magazijn laten bouwen. En nu aan ons de schone taak om deze weer handig in te richten met de voorraad.

Voor de honden was het wel even afzien. Het grootste deel van de tuin was afgezet zodat de stratenmakers met hun grote schepauto’s veilig door de tuin konden sjezen.

Hadden we eigenlijk gedacht dat een aantal dames het wel 8 uur per dag op een keffen zouden zetten met al die mensen in de tuin, werden we weer eens verrast:-)

Zolang ze niet aan het hekje kwamen beppen, vonden de honden het niet nodig om ervoor aan te slaan.

Angels verraste ons nog wel om één van die jongens in z’n achterste te “bijten” toen hij even met Jane aan het dollen was terwijl hij wat gereedschap uit de schuur wilde halen. Blijkbaar zit er toch meer waakhond in dan we bij haar verwacht hadden.

Voor het geval dat er iemand rare gedachten krijgt over Kroko junior:-)…schade: scheurtje spijkerbroek:-)

Na de stratenmakers kwamen de halbouwers en die vonden ze wat minder geslaagd. Onderling spraken die Russisch of Duits en dat was toch wel iedere keer een kefconcert waard, vond vooral Angels. Wel schattig hoor, roept op een goed moment die voorman me bij zijn laptop, want hij wilde me even de foto’s van zijn “derde dochter” laten zien, een allerschattigst Lhasa apsootje. Toch niet echt wat je verwacht bij zo’n grote russische bouwvakker:-))

Gelukkig voor de honden waren ook hun na vijf dagen weer vertrokken en konden we de hekken weer op de plaats zetten, zodat hun de hele tuin (of wat daarvan over is) na drie weken afzien weer tot hun beschikking hadden.

Achter de hal is een mooi opritje gemaakt waar straks de grasmaaier e.d. geparkeerd kunnen worden. Broer….die een voorliefde heeft voor midden op padjes poepen, heeft het opritje acuut gebombardeerd tot ideaal poepplaatsje, aangezien je keutels dan lekker naar beneden het gras in rollen:-) Je bent een b(r)oer of niet…

Ondertussen gaat het met Broer hartstikke goed. Krijgt nog wel zijn meds, maar verder merk je aan niets dat er iets met hem aan de hand is. Oma Dusty gaat op en af. Er zijn al momenten geweest dat we dachten…..je krijgt nog 1 dag….en of ze dat dan meekrijgt, joost mag het weten, kwam ze dezelfde dag nog in de beentjes om weer de vrolijke zelve te zijn. Verder nemen met het ouder en ouder worden de ongemakjes wat toe. Wat vaker een plasje in huis, wat vaker moeite om in de beentjes te komen. Dagje met wat minder eetlust, maar telkens als er iets is, waarbij je denkt…mmmmmm, gooit ze spontaan het roer weer om.

Slimmer wordt ze ook hoor, of uitgekookter, hoe je het noemen wilt:-) Kreeg ze dagelijks een schep honing met haar kruidjes erdoorheen…….vond ze altijd lekker, werd met smaak opgelebberd. Paar weken geleden…shit, honing op. Nou ja, geen probleem, er staat vanillavla voor Broer z’n Metacammetje, die geef ik die ook aan haar. Lust ze ook altijd graag. De volgende dag, honing bijgehaald, schepje honing, kruidje erin….en ja hoor..neus optrekken, tong er doorheen halen en dan gaan smakken alsof er iets goors in zit. Maarja, die kruidjes moeten er wel in, heeft ze weer even geen trek ofzo, voelt ze zich misschien niet lekker? ff testen, vanillevla gepakt en ja hoor, dat ging er met smaak in. Dus vanaf dat moment iedere avond maar een sloeber vanillevla voor het slapen gaan:-)

De rest gaat zo zijn gangetje. Volgende week mag Angels weer een keer naar show, alwaar er even flink bijgebept moet worden na zo’n lange afwezigheid van ons. Dat wordt dus nog even flink soppen en schuimen om die slootjesspringer weer een beetje toonbaar te krijgen.

De jongedames hebben ook weer wat nieuws ontdekt. Nu Broer niet meer naar boven kan, hebben Jane, Angels, Heather en Oesjie maar besloten dat boven slapen toch wel erg gezellig is. Is het ook natuurlijk, ware het niet dat Oesjie dus letterlijk de hele nacht tussen ons in ligt te ronken. En dan niet figuurlijk ronken, nee, gewoon snurken en knorren als een grote vent….en languit natuurlijk, met het gevolg dat je af en toe wakker wordt met een steenkoude rug. Flink rollen en duwen helpt niet, ze rolt lekker terug en het levert hooguit een hoop geknor extra op.

S’morgens is dat dan helemaal feest. Wanneer Jane ziet dat ik m’n grote teen beweeg zet ze het meteen op een keffen. En een ieder die hier over de vloer is geweest weet hoe hard en schel Jane keffen kan, dus dat is echt een “goedemorgen” en heel goed voor je ochtendhumeur:-) Gelukkig trekt na de eerste bak koffie de hoofdpijn wel weer weg:-))

Ook hier en dat is maar goed ook natuurlijk. Na een 1,5 week was de infectie van Angels verslagen en konden we op naar een volledig lichamelijk herstel. Goed voer en gedoseerde beweging gaf haar in no time haar conditie weer terug. En nu zie je, op wat achterste hangtieten (theezakkies) na er niets meer van dat ze het een en ander meegemaakt heeft. Na een goede week gaf ze het zoeken naar de pups ook maar op en begaf ze zich weer tussen de andere honden en ging zich weer als vanouds gedragen.

En bloed kruipt natuurlijk, ook hier, en hoewel ik nog niet weet hoe we een volgende dracht doorkomen zonder 9 weken slapeloze nachten staat de afspraak dat we volgend jaar weer naar Hamlet toegaan al vast.

Omdat we toch niets anders te doen hadden, hebben we ons maar op de verbouwing van de tuin gestort. Na veel opruimwerk, plantjes van 4 meter hoog uit de grond rukken, de kippen verhuizen en hun ren afbreken, de pupren afbreken enz. kunnen volgende week o.i.d. de sterke jongens met de graafmachines en de steentjes komen om van een groot deel van de voortuin een oprit te maken en achter ook een groot deel te bestraten.

Dat wordt “lachen” natuurlijk met die honden, al die vreemde meneren op het landje:-) Zeker nu Angels, als kleine erfenis van de bevalling, wat extra extra waaks is geworden en keft om niks. Dus dan heeft ze in ieder geval wat te keffen.

Wel moeten we ook noodhekken plaatsen zodat de heren hun werk fatsoenlijk kunnen doen. Gelukkig schijnt het maar een paar dagen te duren, maar we weten nu al dat dan de rest van de tuin een grote blubzooi zal worden. Tenminste, we gaan er maar vanuit dat het dan ook nog gewoon regent.

Verder gaan het hier z’n gangetje. Het weer is ruk, vinden wij natuurlijk, maar goed beschouwd is het best goed Bopperweer. Er kan gewoon gewandeld worden, zonder veel risico op oververhitting van Heather en meestal is de temperatuur nog net zo, dat de jongeren nog graag even een duik nemen in de overvolle watertjes die we onderweg tegenkomen. Oma leeft van dag tot dag. Ze heeft slapies waarbij we denken…ga er maar bij zitten, want die zegt zo “ajuu paraplu” om vervolgens de volgende dag weer fris en vrolijk rond te hoppen.

Broer heeft iets aan zijn rug waar hij momenteel wat last van heeft. Wat precies weten we nog niet. Aanstaande vrijdag gaan we het hopelijk weten. In ieder geval is onze grote dikke Broer best wat zielig te noemen momenteel. Nooit wat gemankeerd, in al zijn 10,5 jaar niet en nu ineens lijkt hij met zijn mobiliteit in een tien dagen tijd 3 jaar ouder geworden:-(

Hieperdepiep…Dusty 14,5 jaar!

Carpe diem…..

Daar kwamen wij afgelopen donderdag in terecht. De dag ervoor had Angels binnen 1,5 uur tijd een fikse melkklierontsteking ontwikkeld met een temperatuur erbij van 40.7 graden. snel naar de da waar ze ab kreeg en een koortsdrukkend middel, want de temperatuur bleef oplopen. Thuisgekomen ging de temperatuur snel naar beneden en dachten wij dat we weer redelijk rustig konden ademhalen.

De volgende dag begon Angels aan haar bevalling, alles ging normaal, totdat het eerst pupje overleden ter wereld kwam. Teleurstelling, verdrietig, maar wetende dat dit bij iedere bevalling kan gebeuren wachten we met goede moed op de volgende. En die kwam maar niet, ondanks dat Angels wel wat weeën had. Ons begon langzaam een heel naar gevoel te bekruipen…

Na 2 uur haar opgepakt en naar de da gebracht en na onderzoek kon hij niet anders concluderen dat Angels haar pupjes overleden waren.

Omdat haar temperatuur inmiddels weer aan het oplopen was, ze al een geïnfecteerde buikwand had en het de pups toch niet meer zou redden hebben we de optie “keizersnede” voorbij laten gaan, dat zou een te groot risico geweest zijn voor ons meiske.En dat hield dus automatisch in dat wij een bevalling moesten gaan doen die geen vreugde zou kennen en voor Angels ook best zwaar zou zijn, omdat dode pups nu eenmaal niet meewerken en meiske het dus op eigen kracht moest doen.

Volledig gedesillusioneerd naar huis dan en wachten op wat komen ging. Hopen dat er toch nog een levend pupje geboren zou worden en de moeilijke taak om een aantal mensen van hun roze wolk af te trekken en de lieve mensen in Zweden te moeten vertellen dat er waarschijnlijk geen levende mini-Hamletjes geboren zouden worden. Op de automatische piloot gingen we maar gewoon verder. Sterk zijn voor Angels die er helemaal niets van begreep.

Met de uren en de ene na de andere doodgeboren pup verdween ook de hoop op dat ene kleine wonder. En dat was terecht, want ze waren gewoon allemaal overleden.

En dit moet dan weggeschreven worden onder de noemer “dikke pech”. Pech dat ze op dat moment de ontsteking krijgt. Krijgt ze ‘m een dag later….ook heel vervelend, maar dan waren de pupjes veilig geweest. Pech dus…hoeveel kun je hebben:-(

Dit is de meest horrorvolle bevalling die we meegemaakt hebben. Denk je normaal…hé, weeën, joepie…nu dachten we……ow god, daar is er weer een…snel alles checken, helaas, weer dood…reanimeren tegen beter weten in. Al die prachtige wezentjes die op een haar na het levenslicht niet mochten zien.

En dan Angels, die het eerste pupje zachtjes uit mijn handen pakte, vol automatisch de navelstreng doorbeet en vervolgens fanatiek begon te poetsen. Die blik in haar ogen naar mij toen pupje niets deed….ze snapte er niets van en ze ging er steeds minder van snappen toen al haar pupjes weggehaald werden. In één woord: afschuwelijk.
Dit was dan het einde van ons grote “Zweden avontuur”. Na leuke dagen in Zweden, een spannende tijd naar de echo toe, dan een nog spannender tijd naar de bevalling toe eindigde dit avontuur in een drama die niemand had kunnen of willen voorzien.

Dag droompuppies……..prachtige kindertjes hebben die 2 gebakken…maar helaas, over en voorbij.

Soms is fokken helemaal niet leuk en dat is dan zachtjes uitgedrukt. Het lijkt wel of het steeds een tandje beroerder moet wat je overkomt en je gaat je dan ook afvragen…what’s next?

Het zal even duren voordat we hier weer over de toekomst na kunnen/willen gaan denken. Zoveel verdriet en teleurstellingen en zo weinig lichtpuntjes in de laatste jaren, dan rijst regelmatig de vraag…waar doe ik het eigenlijk voor. Maar ooit zal misschien het bloed wel weer kruipen.

Onze zorg ligt nu bij Angels wiens melklierinfectie pittig doorzet en ze heeft er knap last van. Ook emotioneel heeft ze het zwaar. Zoekt nog steeds haar pups, graaft nog steeds kuilen en loopt zichzelf in de weg.

De tijd moet de wonden helen………….

Angels doet het goed. Ze is ondertussen doorgegroeid naar 98 cm. op het smalste stuk en dan moet de grootste groei nog komen.

De pups hebben zich ook al summier laten voelen. Het is nog niet een echt voetbalteam, maar af en toe is er wel een schopje waar te nemen. Dat blijft toch altijd een heel mooi moment en maakt je bewust van de wondertjes die werkelijkheid aan het worden zijn.

Ondertussen staat het bakje ook al kant en klaar en is hij door Angels gekeurd en goedgekeurd. Uiteraard heeft de “good luck” knuffelleeuw die ze van Hamlet heeft meegekregen een prominent plekje gekregen. Hoewel, zie net dat Angels ‘m bij het kistje inspecteren al een prominente zwiep heeft gegeven.

Angels was al een paar dagen aan het graven in de tuin, dus werd het wel tijd dat de werpkist geplaatst zou worden. Jane doet vrolijk mee met graven, die denkt blijkbaar dat ze ook puppen krijgt, of ze is door Angels ingehuurd om het zware werk op te knappen.

De melkfabriek is ook al aan het proefdraaien en lijkt prima te werken, even buikje aaien levert je al een klef handje op.

Ondertussen eet ze bijna een kilo voer per dag en doet ze daarna nog steeds of ze honger heeft. Maar hier zal ze het even mee moeten doen. Verder gedraagt ze zich als een hele gezonde drachtige doos. Het rent, springt en zwemt nog steeds, al leek ze vandeweek eerder op de rem te springen dan anders.

Nog een dag of tien te gaan……geduld is een schone zaak….

Onze Teddy, Oesjie, Estrella en Shanai zijn vandaag jarig en zijn 8 jaar geworden!

Lieve meiden en bijbehorende mensenmoeders -en vaders….van harte Gefeliciteerd!

Acht jaar geleden om deze tijd lag onze Heather er zo bij met haar 4 kersverse dochtertjes. Het was bloedheet…wat een contrast met vandaag.

Toen ze 6 maanden waren zijn we met z’n allen naar de Jongehondendag geweest, welke enerverend was:-)) maar toch wel leuke herinneringen opleverde, ondanks de slechte showresultaten Het is in ieder geval de enige keer geweest dat ik een heel nest aanwezig had op de JHD. (Op diegene met Dusty na dan:-)
Ondertussen zijn de ukkies uitgegroeid tot echte dames (ahum) en durf ik wel te stellen dat ze allemaal een ontiegelijk luizeleventje hebben. Ik kan alleen maar hopen dat wij allemaal nog lang van deze meiden mogen genieten.

Halleluja, hieperdepiep HOERA!!

De echo liet een wel gevuld buikje zien bij Angels, minstens zes “ballen” kwamen er in de gauwigheid voorbij. We hadden natuurlijk de tijd kunnen nemen om te tellen, maar de spanning en de warmte in dat echohok zorgden bij mij voor zoiets als…oke…dragend, naar buiten…nu (voordat ik van m’n graat ga).

En uiteraard wilde ik z.s.m. Pekka en Anja en al die andere mensen die in spanning zaten van het goede nieuws op de hoogte brengen. Uiteraard was daar ook de vreugde groot. Na ruim vier jaar kunnen we hier weer gaan genieten van het puppengespuis. Nu al hebben we een aantal mensen blij kunnen maken die al lange tijd op een pupje van ons zaten te wachten. Niks gezelliger dan samen broeds zijn…toch:-)

De afgelopen weken waren zenuwslopend..zien we iets…zien we niets en als we wat zien, zien we ze dan niet vliegen.

Angels gedraagt zich als een echte drachtige doos. Ze voelt zich helemaal Uberbitch en gedraagt zich daar ook naar. De afgelopen twee weken waren zus Bootje en haar dochter Zootje (of Zoë en Bowie…wat je wilt:-)) hier te logeren, en vooral die mini vond Angels erg geschikt om over der smoel heen te fietsen:-) Zoë vond het allemaal wel best, zolang zij door de tuin kon springen.

Gelukkig geen lastige dingetjes als ochtendmisselijkheid e.d. mevrouw vreet als een bootwerker en zou nu al graag een portie extra krijgen als het aan haar lag. Maar dat doen we nog maar even niet.

Buikje begint al wel wat te groeien, dat meende ik al te voelen voordat we de echo maakten, maar op dat moment kan dat natuurlijk allemaal nog vallen onder het “zwanger kijken”. Nu weten we dat die groei er daadwerkelijk wel is. Zelfs haar haar staat al in Petticoatmodel.

Ze is ook behoorlijk plakkeriger geworden, nog meer als dat ze al was, maar nu moet ze dan echt in zo’n houding op de bank zitten…wijdbeens…van gut…wat zit mijn buik toch in de weg.

Tijdens het wandelen merk je er niets van dat ze dragende is. Het rent en springt nog steeds alle kanten op.

De melkfabriek is al wel helemaal echt. Het is te hopen dat die wuppies straks zeer flexibele kaakspieren hebben, zodat ze die grote gevallen makkelijk in het bekkie kunnen nemen.

Tja en dan gaan we ons hoofd maar weer breken over de naampjes die de jongelui moeten gaan krijgen. Een Zweeds getint thema bedenken wat dan ook nog lekker klinkende namen in de lage landen oplevert valt nog niet mee. Een ding is zeker, het zal niet het 4891ste abba-nest worden:-) en nee, ook geen IKEA:-)

Het eerste speelgoed is alweer aangeschaft..toevallig waren bij de Ikea tijdens de plundra de tunneltjes afgeprijsd en die kon ik natuurlijk niet laten liggen.

Ik ga nu eens proberen om het groeien van haar buikje in cijfers om te zetten. Gisteravond was die 78cm. Net in de liezen. We zijn benieuwd hoe die volgende week zal zijn.

Wordt ongetwijfelt vervolgd!