Januari

Zo, dat was ff schrikken hé 🙂

Een nieuw jaar en dus maar weer eens tijd voor een nieuw website jasje. Alles staat weer lekker door elkaar gehusselt, maar jullie vinden alles vast wel weer.

Hier is iedereen de feestdagen goed doorgekomen en zijn we al weer gewend aan het feit dat we in 2012 leven.
Het leven gaat hier z’n kabbelende gangetje. We werken, eten, slapen wandelen en kijken, net als zovelen uit naar het voorjaar. Aangezien we in de weekeinden wegens gebrek aan leuke shows nu tijd overhouden hebben we ons maar op wat klussen in huis gestort. Ook nuttig natuurlijk. Als eerste was de hal aan de beurt die nog bekleed was met 40 jaar oude schrootjes met daarop door een opspringende Broer half afgekrabte 40 jaar oude verf. Voordeeltje dat Broer ook een dagje ouder wordt is dat hij nu niet meer zo hoog tegen de deuren op kan springen dat het niet meer noodzakelijk was dat we een krasvaste lambrizering tot aan het plafond moesten maken. Tegenwoordig is 1,20 wel weer genoeg. Nieuwe jeugd zullen we dan wel weer gaan vertellen dat het niet toegestaan is om hoger dan 1,20 te springen…of beter, dat het helemaal niet toegestaan is om tegen muren aan te springen.

Nu duurt het nog wel even voordat er weer jeugd is hier. De afgelopen maanden heb ik intensief een aantal nestjes gevolgt om te zien of er ergens een leuk teefje te vinden was die onze kennelgelederen zou kunnen versterken. Pups genoeg zou je denken, nah, amme hoela, want we hebben niets kunnen vinden. Als je op verwantschap e.d. moet letten en je wil bepaalde honden niet weer in de stamboom hebben staan, dan wordt de spoeling al snel dun, zelfs na het doen van enkele concessies. De enige die echt heel serieus een verzoek van mij kreeg was zo sociaal om beide teefjes in het nest zelf te houden…hebbert:-) Dan natuurlijk ook bij andere fokkers..lege teven, te kleine nesten, geen geschikte teven, leukste teefje nét verkocht…grrrr.
Ondertussen heb ik het maar opgegeven, want als pupje nu nog geboren moet worden, dan hebben we later dit jaar…als Angels ons ook nog wat schenkt, de jeugd wel weer erg dicht op elkaar zitten qua leeftijd en dat is ook niet de bedoeling.

Dan is er ook nog wel wat verdrietigs te melden.
Vorige week overleed heel plotseling, Zusje, één van de pups uit het nestje van Broer en Madame wat bij Mariska geboren was.
Onderstaande foto is van Zusje die samen met broertje Hummer bij papa Broer op visite was.

 

 

 

 

 

 

 

Waar Zusje aan overleden is weten we nog niet, we weten alleen dat het veel te snel ging en dat Zus veel te jong was om uit het leven te moeten stappen. Ze laat dan ook een ontroostbare mama Pleuni achter, met wie ze letterlijk 4 poten op één buik was.
R.I.P lieve Zus…

Vitara

Iedere gek z’n gebrek….en sommige mensen hebben er gelukkig meerdere:-))
Mijn eerste acht gebreken zijn mijn honden, de daaropvolgende is mijn autotootje.
Zomers altijd koel door het ontbreken van een vast dak, in de winter altijd koel vanwege het ontbreken van een goede kachel.
Geen modderpoel te diep of we komen er met de 4WD wel weer uit. En door het ontbreken van een achterbank ruimte genoeg voor drie honden. Precies het aantal wat lekker relaxed wandelen is.
Omdat ik vind dat mijn honden en mijn autootje uitermate lekker kleuren bij elkaar gaan ze ook regelmatig samen op de foto.

En aangezien we hier toch in de “Funpages” zijn, lijkt het me hier wel geoorloofd de oogst tot nu toe even op een rijtje te zetten.

 

Komt vast wel bekend voor…..yeahhh we hebben de auto gevonden (er 30 rondjes omheen rennend )

 

En met een beetje goede wil en een niet te lange rit krijgen we er ook nog wel 4 in geperst.

 

Brave hondenkindertjes toch?

 

Met regen doet die het ook lekker. Door de constante aanvoer en doorvoer van frisse buitenlucht is de kans op stinkende bekleding nihil.
Inmiddels zijn we voorzien van een echte Bopper wielcover. ( created by me )

 

Op een mooie zomerdag……

 

Niet bang voor een paar modderpoten

 

 

Leuk stel toch?

 

Stoere Broer, met mijn gebrek numero 254….er moet een Diddle in de auto

Broer at Crufts 2005

Van vrijdag op zaterdagnacht zijn we rond 3 uur van huis gegaan. We waren ruim op tijd bij de boot in Hoek van Holland.

Helaas was het weer niet zo lekker en gingen we hier weg met windkracht 6 en sneeuwbuien.
De boot ging dan ook lekker heen en weer en het “shop till you drop” kreeg daar wel een heel aparte betekenis.
Als je je niet goed vastgreep op het juiste moment rolde je gewoon de winkel door LOL.
Afijn, na dik 1,5 uur ging het dan eindelijk mis en moesten de zakkies eraan te pas komen. Schrale troost was dat ook de Stenadames groen zagen, het lag dus niet aan mij alleen::)

Toen we in Engeland aankwamen was het stralend mooi weer, wel koud, maar dat maakte niet uit. Toen rustig naar Birmingham gereden om er in Birmingham zelf achter te komen dat onze routeplanner de weg ook niet kende.
Dus dwalen door het centrum om de redding te vinden bij een klein vvv-kantoortje waar we een gratis stadskaart kregen met de uitgestippelde route naar het hotel. Na een kwartiertje rijden arriveerden we bij het hotel, eind goed al goed 😀

Toen we ons hotel binnen kwamen werden we ontvangen door Eileen, de hoteleigenaresse, een zeer aardige Engelse dame. Meneer kwam ook even om de hoek kijken, zag Broer, mompelde iets onverstaanbaars tegen Eileen en sprintte toen weg. Later hoorde we van onze forumkennis Karin die al eerder gearriveerd was dat hij in de keuken had staan schelden in de trant van: %&%^%^%^$$ there’s another big hairy thing. Karin dacht toen: Hé Lique is er ook LOL

Wij kregen de kamer in de depandance van het hotel met een uitloop naar de tuin zodat Broer tussentijds lekker de tuin in kon.
Nadat we een beetje uitgepakt hadden en een bakje leut hadden weggegewerkt zijn we naar het hoofdgebouw van het hotel gegaan om iets voor het eten te regelen en om even met de andere Cruftstoeristen in het hotel bij te beppen.

De dag van de show moesten we vroeg eruit. Om 6 uur zaten we aan het “ontbijt” hoewel we van de zenuwen amper een sneetje toast weg konden krijgen. Daarna dan op weg naar het NEC.
Dat ging gelukkig vlekkeloos, kwestie van de straat uitrijden en dan via 1 lange weg zo naar het NEC toe. Een heel eind lopen naar de hal, gelukkig was het nog steeds mooi weer. Opvallend was dat er tijdens die hele wandeling nergens trammelant tussen de honden was en dat alles schoon bleef. Dat is op het plein bij de Rai altijd wel anders.
Entree ging ook vlotjes, geen veterinaire keuring en dat scheelt enorm in het oponthoud.

Nadat we onze “bench” gevonden hadden, zijn we vlot begonnen met losborstelen van Broer zijn vachtje.

Bijna klaar

De keuringen van de boppers begonnen vroeg, dus was het nog even doorwerken. In totaal waren er 157 boppers ingeschreven en Broer had er 19 in zijn klasse. Rond 10en waren wij dan aan de buurt en mochten we het heilige gras betreden 🙂

Wachtend op inzet

De keuring was op alfabetische volgorde waardoor wij als laatste kwamen te staan. Niet gunstig in zo’n grote groep, maar het zij zo. Mooie honden in deze klasse, maar ook een toch wel groot aantal waarvan je je afvraagt hoe die daar terechtgekomen waren. De keuring verliep uitermate vlotjes.

Broer vond het allemaal wel dolle en liet voor de gelegenheid eens niet zijn beste gangwerk zien, beetje schudden, beetje jumpen, waardoor het geen apestrakke performance werd. Balen op dat moment natuurlijk, maarja, het blijven honden en Broer was duidelijk onder de indruk van de grote menigte mensen die om de ring heen stonden en verloor daardoor zijn concentratie.

Maar goed, Broer is dus niet geplaatst, jammer maar helaas, maar we hebben er gestaan en dat is het voornaamste.

Toen zijn we dus lekker gaan shoppen, nou ja lekker, wel een aantal leuke dingen gezien, maar zo gruwelijk duur dat we die toch maar hebben laten staan. Voor dat we een engels ras hadden was er verhoudingsgewijs maar weinig voor te krijgen.

Uiteindelijk toch een paar leuke uithangborden kunnen scoren bij het winkeltje van de Schotse Oesclub voor een redelijk bedrag. Tijdens het winkelen kwamen we bij een tent die hele grote pluche poppen had hangen die je kon winnen door middel van lootjes kopen en 21 zien te scoren.
Bovenop de kraam stonden twee boppers, dus dat was kaassie voor Liekie. Afijn 15 Engelse ponden aan lootjes verder hadden we eindelijk de 21 dus Frank ging de bopper adopteren.
Nou, mooi mis dus, want de standhouder kon niet bovenop de kraam komen niet eerder als dat ze op gingen ruimen en dat was pas als iedereen de hal uit was. We moesten uitzoeken van de honden die aan de wand hingen.
Tja das balen natuurlijk, want wat moeten we met een pluche pop van een ander ras. Toen stelde hij voor dat we er zomaar 1 meenamen en dan proberen in hal 1 waar nog zo’n tent stond ‘m te ruilen voor een boppert.
Wij dus maar een basset meegenomen en van hal 5 naar hal 1 gehuppeld. Een uur later daar aangekomen wederom teleurstelling, want ook daar hadden ze ‘m niet meer. Nu staat er hier dus een levensgrote basset op tafel LOL.

Toen dus nog maar een poosje verder geshopt en rond 5en zijn we terug naar het hotel gegaan. De terugweg verliep weer wat minder vlekkeloos, dus we hebben weer een mooi deel van de stad kunnen bezichtigen.
Onderweg bij de macdonalds eten gehaald, zodat we in een keer klaar waren. Plan was om te eten, koffie te drinken, Crufts kijken en dan even naar de overkant voor het dagelijkse portie internet en om nog even bij te beppen met Karin. Praktijk was dat we nog net de doggydancemevrouw met 4 honden de ring in zagen komen en toen ging het licht uit en ging pas om 1.30 uur weer aan. Toen maar tandjes gepoets en onder de dekens gaan liggen.

Broer helemaal uitgeteld

De volgende dag rond 8.30 bij de andere Cruftstoeristen aan de ontbijttafel geschoven en nog even gezellig bijgebept. Daarna nog even foto’s gemaakt voor het hotel waarbij het wel ff lachen was dat de eigenaar van het hotel die 3 dagen als een boeman had rond lopen stampen al tierend op die honden ineens naar buiten kwam gevlogen om bij ons op de foto te kunnen. Toen Broer toen ook op hem afvloog was hij net zo vlot weer binnen. Maarja, wij hadden ook zoiets van, eerst 3 dagen lopen zaniken en nu ineens de vrolijk hotelier gaan uithangen….**** nu ook maar op.

Broer en Noël samen on tour

Daarna hebben we uitgechecked en zijn we rustig richting Harwich gaan rijden. Daar aangekomen hadden we nog uren over voordat de boot vertrok en die hebben we gebruikt om even lekker met Broer langs het strand uit te waaien. Dat had hij ondertussen wel verdiend.

Broer op het strand van Harwich

Om 19.20 uur vertrok onze boot richting Hoek van Holland, ditmaal met een strak zeetje, waardoor we ook een beetje konden genieten van het bootreisje. Vooral het uitzicht was enerverend. (hier en daar een ster).
Na nog een zeer vermoeiende autorit van bijna 300 kilometer waren we rond 3 uur snachts weer thuis, waar we opgewacht werden door zeven hele blije hondjes en hun oppas Theo, die stug tot drie uur was opgebleven om ons welkom thuis te heten.
Alles bij elkaar genomen was het een bereleuke ervaring die we niet graag hadden willen missen.

Oliebollen

En dan is het zomaar alweer 31 december en staat het oliebollendeeg (hopelijk) te rijzen om later tot oliebol verwerkt te worden.

We missen ons oliebollenmonster wel bij deze jaarlijkse traditie, zoals we haar missen bij zoveel dingen.

Maar het is niet anders, we zullen het ermee moeten doen. Net zoals de andere nare dingen die gebeurden in 2011 en die reden genoeg zijn om het boek 2011 maar heel hard dicht te gooien.

Dan doen we maar niet met een te harde knal, aangezien Tedje momenteel al “not amused” genoeg is van de Carbidbommen die hier in de omgeving worden afgestoken. Ik had voor vandaag het voornemen om er nog lekker op uit te gaan als de regenbui was overgetrokken, maar durf het zelfs hier in het betrekkelijk rustige Drenthe niet aan, en zullen de jongelui zich vandaag met de tuin moeten redden. Maar aangezien de regenbui tot op heden nog niet is opgehoepeld ligt voorlopig iedereen hier onder eettafel op mijn voeten gestapeld. OOK gezellig:-))))

Morgen weer een dag. Een nieuwe dag een nieuw jaar en een mooie gelegenheid om de neuzen weer de andere kant op te zetten en door te gaan met alles waar we mee bezig zijn. Natuurlijk staat er dan voor 2012 een nestje gepland met Angels en Hamlet en dat gaat sowieso weer een leuk tripje Zweden opleveren en hopelijk nog veel meer positieve dingen. Verder staan er nog sporadisch wat showtjes in de planning om Angels nog aan haar NL-kampioenschap te helpen, wat bij de laatste 2 shows dus niet gehaald is.

Via deze weg wil ik ook iedereen bedanken die ons ook dit jaar weer van een leuke (Bopper) kerstkaart voorzag vergezeld met de nodige “jaarlijkse fotootjes” van het puppekind.

Rest mij voor vandaag alleen nog maar om jullie allemaal een gezellige jaarwisseling te wensen en brengen we om 00.00 uur een proost uit op de gezondheid van al onze Boppers en iedereen die daarbij hoort.

Cheers!

Dusty

 

Gisteren moesten we afscheid nemen van onze Dusty.

In de goede week tijd was ze zo achteruit gegaan dat een normaal hondenleven voor haar niet meer mogelijk was.

Van een oude hond met nog altijd blijdschap in haar ogen die in haar eigen tempo haar eigen dingen deed was ze in een week tijd veranderd in een oude hond die na 5 stappen op was, niet meer zelfstandig kon gaan zitten en waar de wanhoop met regelmaat in de ogen af te lezen was. Oogjes, oortjes, maagje, alles deed het nog en dan laten haar pootjes haar in de steek.

Wel willen, maar niet meer kunnen en ze knokte maar door, maar deze strijd, tegen de tand des tijds was ondanks alle ondersteuning die ze kreeg niet meer te winnen.

Na 14 jaar een 9 maanden was het feestje voorbij….

En nu is het stil in huis……oorverdovend stil..geen gewoefwaf van “hé, doe die deur eens open” geen gestamp en geslof meer. Niet meer haar ademhaling horen als ze, zoals altijd aan mijn voeten lag te slapen.

Leeg is het hier en leeg zijn wij, de beslissing om de da te bellen was alsnog een hele zware. Hoewel we natuurlijk wisten dat ze stokoud was en dat het ieder moment afgelopen kon zijn, ging de achteruitgang toch nog te snel en toch nog onverwacht.

Vandaag hebben we haar weer opgehaald en is ze weer thuis en dat is goed, maar het is nog steeds stil in huis.

Broer mist zijn moeder, zijn slaapmaatje in het kantoor, zijn wandelmaatje. Angels voelt mijn verdriet aan en springt me spontaan wat vaker om me nek voor een vette lebber. Ze geven troost die 7 overgebleven Boppers, maar het verdriet zal veel tijd nodig hebben om slijtageplekken te gaan vertonen.

De afgelopen dagen is haar leven vanaf haar geboorte tot gisteren als een film aan me voorbij getrokken. Wat hebben we samen veel meegemaakt en paste zij zich aan alle situaties met het grootste gemak en zonder gezeur aan. Lekker boeiend vond ze het allemaal, als ze maar bij mij kon zijn, dan was het haar prima.

Dusty was slim en intelligent en zocht zelf haar oplossingen voor haar beperkingen, die ze natuurlijk steeds meer kreeg naarmate de leeftijd vorderde. Maar ondanks die beperkingen genoot ze nog met volle teugen van het leven. Lekker in het zonnetje dutten, lekker rondkruimelen in de wei en stiekem kippepoep snaaien, en als ze zin had een minirondje door het bos. Veel snacken natuurlijk en veel aaien en knuffels vangen, de hele dag door.

Ze dacht letterlijk in mogelijkheden i.p.v. onmogelijkheden. De levenslust en kracht die ze tot op het laatst getoond heeft, daar mag menig mens een voorbeeld aan nemen. Dat beestje had karakter. Zelfs wij zouden willen dat we zo sterk waren als zij was.

En nu moeten we leren omgaan met de leegte die ze hier achterlaat. We moeten sterk zijn en doorgaan, net zoals zij dat altijd deed. Ze heeft ons zoveel liefde en plezier gegeven. Ze was een echt maatje voor ons, me and my shadow, bijna 15 jaar lang. Wat een geluk hebben we gehad dat we zo’n lange tijd samen mochten zijn. Wat waren en zijn we trots op haar.


Dag lieve lieve Dusseltje, we zullen je nooit nooit vergeten.

Broer

Jaja, we moeten er toch eens aan geloven…Broer wordt ook een dagje ouder. De laatste maanden al zagen we dat hij wat moeite kreeg met laatste tree van de trap, de auto inspringen deed hij ook graag met een klein beetje hulp en soms bij een wandeling gaf hij eerder dan anders aan dat hij het wel genoeg vond geweest voor die dag. Verder was alles prima met hem, dus meer dan…oké, hij wordt ook een dagje ouder, hebben wij er niet bij bedacht.

Tot op een dag dat hij onderaan de trap al aangaf niet alleen naar boven te kunnen. Nog niet zo’n probleem, met een steuntje onder zijn dikke kont ging het alsnog prima. Maar toen ineens s’nachts kon hij niet in de beentjes komen, tot 2x toe, dus toen gingen er toch wel ineens een paar alarmbellen rinkelen. Na een aantal dagen goed monitoren moesten we toch constateren dat hij wel vaker wat bemoeilijkt opstond en wat voelwerk leverde een pijnreactie in zijn rug op.

Traplopen en springen werd een acute nono en we hoopten dat met dat in combi met een pijnstiller het leed wel geleden zou zijn.

Helaas pindakaas, totaal geen verbetering, eerder nog wat verslechtering, dus een afspraak bij de da werd gemaakt met de boodschap dat ik hem van spondylose verdacht. (die klachten zijn redelijk herkenbaar)

Onderzoek daar leverde ook pijnreacties in zijn rug op en het was opvallend hoe flodderig en moeizaam hij een drafje liep. Daarbij had hij ook een verhoging en was al met al gewoon helemaal niet on orde.

Omdat hij ook wat hijgerig was wilde de arts naast rugfoto’s ook een thoraxfoto hebben om te zien hoe zijn hart was. Gelukkig zag zijn hart er picobello uit en konden we concluderen dat zijn gehijg een combi van (pijn)stress en de verhoging was. De rugfoto’s waren beduidend minder. Overduidelijk spondylose aan de 1ste drie wervels en aan de laatste rugwervel. Dat is niet zo mooi natuurlijk, maar gut, veel te klagen hebben we natuurlijk niet als je bijna 11 jaar oude hond ook eens besluit iets te gaan krijgen. Zeker als dat “iets” ook nog goed te behandelen is.

Met voorgeschreven rust, een andere pijnstiller en een ab voor de verhoging gingen we weer naar huis en moesten we maar zien wat komen ging. Met een paar dagen ging het al wat beter, hij kwam vlotter in de beentjes, was wat meer geneigd tot een stukje lopen, maar de manier van lopen was nog steeds als die van een dronken vent. Na tien dagen, als de pijnstiller toch echt zijn maximale werking heeft, was ik er dus nog totaal niet tevreden over.

Even rusten tijdens de wandeling

Omdat ik uit directe bronnen veel goeds heb gehoord over goudacupuntuur bij deze klachten nam ik na die tien dagen contact op met de Duitste kliniek die deze behandeling aanbiedt.

Na uitgebreid overleg over de foto’s, over de klachten e.d. kwamen hun helaas tot de conclusie dat Broer zijn restklachten niet van de spondylose afkwamen, maar dat daar eerder een neurologisch probleem speelde. Omdat hij ook spondylose op de laatste rugwervel had sloot zij niet uit dat daar wellicht wat zenuwen bekneld zaten die ervoor zorgden dat zijn spieren geen duidelijke signalen meer doorkregen. De goudacupunctuur, wat puur een pijntherapie is, daar zagen ze dan ook geen heil in op dit moment.

Wel adviseerden ze een vitamine-B preperaat te geven wat alleen in Duitsland verkrijgbaar is, maar waar hun bij deze klachten goede resultaten mee behaalden. Gelukkig is Duitsland dichtbij en konden we bij de 1ste apotheek over de grens deze pillen krijgen.

In het kader van “niet geschoten altijd mis” maar wel een beetje met het idee, wat een vitaminepil hier nou voor echte verbetering zou moeten brengen ging Broer 3x daags zo’n pil erbij krijgen.

Na drie dagen die pillen konden we s’morgens ineens onze kin uit de kruipruimte takelen…Broer stond op, huppelde vrolijk naar het kantoor voor zijn ochtendsnackie, liep buiten op een redelijk normale manier en dachten wij….zien we dit nu goed…ja, dit zien we goed. Zijn dronkemansgang, zijn gestruikel, zijn door zijn achterpoten zakken na iets teveel loopwerk was gewoon weg. Die pillen houden we er voorlopig dus maar even in en we kunnen nu weer rustig gaan werken aan wat meer conditie, want die is a zoveel weken rust best belabberd te noemen. Maar Broeremans heeft er nu zelf ook weer zin in en dat is toch het belangrijkste van alles en die conditie komt er dus ook wel weer.

Zolang zijn spondylose nog niet tot vaste bruggen zijn vastgegroeid zal hij wel op de pijnstillers/ontstekingsremmers moeten blijven, maar hij reageert er goed op en heeft verder helemaal geen bezwaar tegen een lik vanillevla en drie maal daags een stuk leverworst om zijn pillen in de verstoppen.

Time flies

De laatste weken zijn we hier flink druk geweest. Nieuwe oprit aan laten leggen, nieuwe fundering laten plaatsen en op die fundering een heel nieuw magazijn laten bouwen. En nu aan ons de schone taak om deze weer handig in te richten met de voorraad.

Voor de honden was het wel even afzien. Het grootste deel van de tuin was afgezet zodat de stratenmakers met hun grote schepauto’s veilig door de tuin konden sjezen.

Hadden we eigenlijk gedacht dat een aantal dames het wel 8 uur per dag op een keffen zouden zetten met al die mensen in de tuin, werden we weer eens verrast:-)

Zolang ze niet aan het hekje kwamen beppen, vonden de honden het niet nodig om ervoor aan te slaan.

Angels verraste ons nog wel om één van die jongens in z’n achterste te “bijten” toen hij even met Jane aan het dollen was terwijl hij wat gereedschap uit de schuur wilde halen. Blijkbaar zit er toch meer waakhond in dan we bij haar verwacht hadden.

Voor het geval dat er iemand rare gedachten krijgt over Kroko junior:-)…schade: scheurtje spijkerbroek:-)

Na de stratenmakers kwamen de halbouwers en die vonden ze wat minder geslaagd. Onderling spraken die Russisch of Duits en dat was toch wel iedere keer een kefconcert waard, vond vooral Angels. Wel schattig hoor, roept op een goed moment die voorman me bij zijn laptop, want hij wilde me even de foto’s van zijn “derde dochter” laten zien, een allerschattigst Lhasa apsootje. Toch niet echt wat je verwacht bij zo’n grote russische bouwvakker:-))

Gelukkig voor de honden waren ook hun na vijf dagen weer vertrokken en konden we de hekken weer op de plaats zetten, zodat hun de hele tuin (of wat daarvan over is) na drie weken afzien weer tot hun beschikking hadden.

Achter de hal is een mooi opritje gemaakt waar straks de grasmaaier e.d. geparkeerd kunnen worden. Broer….die een voorliefde heeft voor midden op padjes poepen, heeft het opritje acuut gebombardeerd tot ideaal poepplaatsje, aangezien je keutels dan lekker naar beneden het gras in rollen:-) Je bent een b(r)oer of niet…

Ondertussen gaat het met Broer hartstikke goed. Krijgt nog wel zijn meds, maar verder merk je aan niets dat er iets met hem aan de hand is. Oma Dusty gaat op en af. Er zijn al momenten geweest dat we dachten…..je krijgt nog 1 dag….en of ze dat dan meekrijgt, joost mag het weten, kwam ze dezelfde dag nog in de beentjes om weer de vrolijke zelve te zijn. Verder nemen met het ouder en ouder worden de ongemakjes wat toe. Wat vaker een plasje in huis, wat vaker moeite om in de beentjes te komen. Dagje met wat minder eetlust, maar telkens als er iets is, waarbij je denkt…mmmmmm, gooit ze spontaan het roer weer om.

Slimmer wordt ze ook hoor, of uitgekookter, hoe je het noemen wilt:-) Kreeg ze dagelijks een schep honing met haar kruidjes erdoorheen…….vond ze altijd lekker, werd met smaak opgelebberd. Paar weken geleden…shit, honing op. Nou ja, geen probleem, er staat vanillavla voor Broer z’n Metacammetje, die geef ik die ook aan haar. Lust ze ook altijd graag. De volgende dag, honing bijgehaald, schepje honing, kruidje erin….en ja hoor..neus optrekken, tong er doorheen halen en dan gaan smakken alsof er iets goors in zit. Maarja, die kruidjes moeten er wel in, heeft ze weer even geen trek ofzo, voelt ze zich misschien niet lekker? ff testen, vanillevla gepakt en ja hoor, dat ging er met smaak in. Dus vanaf dat moment iedere avond maar een sloeber vanillevla voor het slapen gaan:-)

De rest gaat zo zijn gangetje. Volgende week mag Angels weer een keer naar show, alwaar er even flink bijgebept moet worden na zo’n lange afwezigheid van ons. Dat wordt dus nog even flink soppen en schuimen om die slootjesspringer weer een beetje toonbaar te krijgen.

De jongedames hebben ook weer wat nieuws ontdekt. Nu Broer niet meer naar boven kan, hebben Jane, Angels, Heather en Oesjie maar besloten dat boven slapen toch wel erg gezellig is. Is het ook natuurlijk, ware het niet dat Oesjie dus letterlijk de hele nacht tussen ons in ligt te ronken. En dan niet figuurlijk ronken, nee, gewoon snurken en knorren als een grote vent….en languit natuurlijk, met het gevolg dat je af en toe wakker wordt met een steenkoude rug. Flink rollen en duwen helpt niet, ze rolt lekker terug en het levert hooguit een hoop geknor extra op.

S’morgens is dat dan helemaal feest. Wanneer Jane ziet dat ik m’n grote teen beweeg zet ze het meteen op een keffen. En een ieder die hier over de vloer is geweest weet hoe hard en schel Jane keffen kan, dus dat is echt een “goedemorgen” en heel goed voor je ochtendhumeur:-) Gelukkig trekt na de eerste bak koffie de hoofdpijn wel weer weg:-))

Life goes on…..

Ook hier en dat is maar goed ook natuurlijk. Na een 1,5 week was de infectie van Angels verslagen en konden we op naar een volledig lichamelijk herstel. Goed voer en gedoseerde beweging gaf haar in no time haar conditie weer terug. En nu zie je, op wat achterste hangtieten (theezakkies) na er niets meer van dat ze het een en ander meegemaakt heeft. Na een goede week gaf ze het zoeken naar de pups ook maar op en begaf ze zich weer tussen de andere honden en ging zich weer als vanouds gedragen.

En bloed kruipt natuurlijk, ook hier, en hoewel ik nog niet weet hoe we een volgende dracht doorkomen zonder 9 weken slapeloze nachten staat de afspraak dat we volgend jaar weer naar Hamlet toegaan al vast.

Omdat we toch niets anders te doen hadden, hebben we ons maar op de verbouwing van de tuin gestort. Na veel opruimwerk, plantjes van 4 meter hoog uit de grond rukken, de kippen verhuizen en hun ren afbreken, de pupren afbreken enz. kunnen volgende week o.i.d. de sterke jongens met de graafmachines en de steentjes komen om van een groot deel van de voortuin een oprit te maken en achter ook een groot deel te bestraten.

Dat wordt “lachen” natuurlijk met die honden, al die vreemde meneren op het landje:-) Zeker nu Angels, als kleine erfenis van de bevalling, wat extra extra waaks is geworden en keft om niks. Dus dan heeft ze in ieder geval wat te keffen.

Wel moeten we ook noodhekken plaatsen zodat de heren hun werk fatsoenlijk kunnen doen. Gelukkig schijnt het maar een paar dagen te duren, maar we weten nu al dat dan de rest van de tuin een grote blubzooi zal worden. Tenminste, we gaan er maar vanuit dat het dan ook nog gewoon regent.

Verder gaan het hier z’n gangetje. Het weer is ruk, vinden wij natuurlijk, maar goed beschouwd is het best goed Bopperweer. Er kan gewoon gewandeld worden, zonder veel risico op oververhitting van Heather en meestal is de temperatuur nog net zo, dat de jongeren nog graag even een duik nemen in de overvolle watertjes die we onderweg tegenkomen. Oma leeft van dag tot dag. Ze heeft slapies waarbij we denken…ga er maar bij zitten, want die zegt zo “ajuu paraplu” om vervolgens de volgende dag weer fris en vrolijk rond te hoppen.

Broer heeft iets aan zijn rug waar hij momenteel wat last van heeft. Wat precies weten we nog niet. Aanstaande vrijdag gaan we het hopelijk weten. In ieder geval is onze grote dikke Broer best wat zielig te noemen momenteel. Nooit wat gemankeerd, in al zijn 10,5 jaar niet en nu ineens lijkt hij met zijn mobiliteit in een tien dagen tijd 3 jaar ouder geworden:-(